Column | ‘Jusqu’ici tout va bien’ – in Frankrijk dreigt fictie ingehaald te worden door de werkelijkheid (nrc.nl)

Vond op internet een mooie reactie op de ellende in Frankrijk. . . .

Ik hou van Frankrijk. Van hoe het dacht, schreef, bouwde, kookte, schilderde, componeerde. Van haar popmuziek en films, ook die van nu. Als je de taal beheerst en door het land reist (en niet met je zure Nederlandse bril van camping naar camping) zie je overal sporen van hoe de Fransen ooit van hun land hebben gehouden. Je ziet het aan de schoonheid waarmee ze hun stations vormgaven en aan de poëtische namen die ze hun dorpen gaven, waar altijd nog een vlaggetje wappert boven de namen van waarschijnlijk de gehele mannelijke bevolking die in 14-18 is omgekomen. Waarvoor? Voor een beschaving die vanaf '68 door oikofobie en pseudokosmopolitisme te grabbel werd gegooid. In de banlieues wisselt achteloos neergekwakte hoogbouw zich af met pandjes die ooit met oog voor detail zijn gebouwd maar nu niet meer worden onderhouden, en overal sloft hetzelfde, lamlendige, onaanspreekbare volk. Het is niet meer te redden, want de zelfhaat van links regeert onverminderd door. Of het nou de zelfgenoegzame dreadlockjeugd van het platteland is of de Parijse intelligentsia, de schuld van alle teringzooi ligt volgens hen 100% bij grote abstracta als 'De Staat', 'Extreem-Rechts' en 'Het Racisme'. Geen nuance, geen voorbehoud, ze breken enkel een lans voor hen die het land blijven afbreken. Het deugen daar is nog veel schrijnender en hardnekkiger dan hier.