Het tij is gekeerd! Hoera voor de Marokkanen (ad.nl)

Hoezo, gaan ze allemaal terug naar Marokko?
Premium artikel hè: niet leesbaar zonder profiel.

@2 speciaal voor jou dan (je kan ook gewoon de url openen in incognito modus )

Wat zullen Marokkaanse-Nederlanders dezer dagen opgelucht naar het journaal kijken. Nog niet zo lang geleden, op het hoogtepunt van Geert Wilders’ politieke zegetocht, kregen ze de schuld van alles: de mislukte multiculturele samenleving en de oprukkende criminaliteit.

Het was een kwestie van tijd voor ze de islamisering van ons klimaat ook in de schoenen geschoven zouden krijgen.

Als zich een mogelijkheid voordeed, werd er gretig over deze bevolkingsgroep gedebatteerd, aangemoedigd door conservatieve politici die het thema 'identiteit' hebben ontdekt, een onderwerp dat veel verontrustende burgers bezighoudt – althans op internet.

Maar het tij is gekeerd. Hoera voor de Marokkanen.

Laatst werd bekend dat 95 procent van alle Nederlanders met een Marokkaanse achtergrond die in het donorregister staat geen organen wil doneren als Magere Hein zijn taak heeft volbracht. De reacties waren lauwtjes: geen massahysterie, geen verwijten, het bericht was goed voor een hoekje in de krantenige tijd blijken Turkse-Nederlanders een veel interessantere groep om een boom over op te zetten, al was het maar omdat een aanzienlijk deel minder goed geïntegreerd is dan we aanvankelijk dachten, en dan zijn er ook nog de strapatsen van hun president Erdoğan, die met spierballentaal zijn land economisch naar de verdoemenis lijkt te helpen.

Als het over Turkije gaat, komt bij veel mensen de stoom uit de oren. Maar dat begint zo langzamerhand gevaarlijke proporties aan te nemen. Afgelopen zaterdag gooide een 34-jarige man een drietal explosieven naar het Turkse consulaat op het Museumplein in Amsterdam. Dat werd hier en daar met gejuich ontvangen, met name op die vermaledijde sociale media.

Dat Turkije nu op een faillissement afstevent, is voor hordes lieden op internet én in opiniestukken een reden om op subtiele (of ronduit lompe) manier een zekere tevredenheid hierover tentoon te spreiden. Alles en iedereen moet kapot.

Waar deze mensen aan voorbijgaan, is dat het grootste slachtoffer van de politieke en economische instabiliteit 'de gewone man' in Turkije is – hardwerkende lui die ook niet voor deze onheilspellende tijden hebben gekozen . Erdoğan is niet Turkije. En Turkije is niet Erdoğan. Iets meer compassie met de slachtoffers van zijn beleid zou gepast zijn. We gaan graag prat op onze beschaving. Blinde wraakzucht, het juichen om geweld en ordinair leedvermaak zouden geen ruimte moeten krijgen in onze cultuur.