Autistische kinderen zijn de verliezers van Jeugdzorg (volkskrant.nl)

Die zijn wellicht wel het kind van de rekening van gemeentelijke zorg, ja.
Sommige zaken zijn nu eenmaal te ingewikkeld.

Onze dochter is autistisch en we hebben net weer een hele strijd met achter de rug om haar het VWO op het speciaal onderwijs af te laten maken. Je moet echt als een pitbull vast blijven houden en alle instanties stalken, anders krijg je het niet voor elkaar.

Er hoeft maar iets mis te gaan of één iemand binnen de school een foutje te maken bij het rapporteren of je zit meteen zwaar in de problemen.

Het is heel tragisch en sneu dat veel ouders door de bomen het bos niet meer zien en niet de energie hebben om tot het uiterste te gaan en dat de kinders en hun ouders daar uiteindelijk de dupe van worden.

@1 Het zou veel beter en vooral minder bureaucratisch geregeld moeten worden. Nu lijkt het vaak niet om de kinderen maar om hele andere dingen te gaan. Mensen die fouten maken en die weg proberen te moffelen, niet goed met de budgetten om kunnen gaan, niet weten hoe de regels zijn en ga zo maar door. Je moet als ouders echt heel stevig in je schoenen staan en weten waar je mee bezig bent als je iets wilt bereiken. Het is echt een uitputtingsslag.

@3 Alles zou minder bureaucratisch moeten maar zo gaat dat nu eenmaal met de duizenden uitzonderingen etc.

@2 "Je moet echt als een pitbull vast blijven houden en alle instanties stalken, anders krijg je het niet voor elkaar."
En @3 "Mensen die fouten maken en die weg proberen te moffelen" "Het is echt een uitputtingsslag."

Precies!
Alle energie die je eigenlijk nodig hebt om je kind te begeleiden gaat naar het gezeur met instanties en individuele incapable mensen.
Zit zelf ook weer in een strijd verwikkeld.
Uiteindelijk was na 2,5 maand de uitkomst dat er gebeurd wat mijn dochter zelf, in het eerste gesprek, al aangaf nodig te hebben.
Maar dankzij dat eindeloze om de foutenbrij heen dansen en als een narcist het ego verdedigen, is voor haar het afscheid van de basisschool geen feest maar een traumatische ervaring.

Wat in 1 week geregeld had kunnen worden in overleg met de docent, heeft 2,5 maand, een orthopedagoge, wekelijks extra specialistische begeleiding, een wijkcoach, een therapeute, een huisarts, een ibster, een jeugdarts, een leerplichtambtenaar, een advocaat en een externe vertrouwenspersoon gekost..
En niet als laatste, het vertrouwen van mijn kind in professionals/volwassenen...

De therapie, huisarts, specialistische begeleiding en heel veel energie thuis gaan trouwens nog even door..

Echt een ziek zooitje is die hulpverlening geworden....

"Een kind met autisme heeft geborgenheid, voorspelbaarheid, veiligheid en liefde nodig om zich optimaal te kunnen ontwikkelen. "

Dat heeft ieder kind nodig. Maar voor hun geldt het dus des te harder.

@5 Wat een ellende, wij zijn ook ongeveer 2,5 maand bezig geweest. Het ergste van die periode vond ik nog wel dat onze dochter door de stress een enorme terugval kreeg in haar gedrag en zich ineens gedroeg als een jaar of vier geleden, weer last kreeg van allemaal tics en agressieve uitbarstingen en dat soort dingen. Ik heb zelf een auto-immuunziekte en heb door de ziekte en de medicatie erg weinig energie en ik had het zonder de hulp van mijn partner en andere familieleden ook echt niet allemaal voor elkaar gekregen. Het is gewoon waardeloos dat je als ouder elke keer weer als een gek moet vechten om te zorgen dat je kind op de juiste plek terecht komt of blijft zitten. Het is echt frustrerend en waardeloos.

Heel verdrietig dat jullie dochter op zo'n nare manier afscheid heeft moeten nemen van haar basisschool, hopelijk komt het bij jullie thuis nu een beetje tot rust en kan ze straks genieten van een fijne zomervakantie en komt ze daarna op een goede school terecht.

@7 heel herkenbaar. Mijn dochter kreeg ook een terugval van jaren. Ze ging ineens weer mijn hand vasthouden in nieuwe situaties, kreeg weer dr dwangmatige gedrag, plaste in dr broek en viel ineens eng veel af. Daarnaast woede uitbarstingen en huilen.. intens verdrietig en nachten wakkerliggen..

Ik ben alleenstaand gehandicapt en mantelzorger voor mijn moedertje.. kon op het laatst zelf bijna niet meer vooruitkomen en dat frustreerde enorm.
Maar ik heb zeker hoop voor de toekomst..

Ik hoop dat het bij jullie ook goed komt op het VWO+. Als je als ouder ziet dat je kind dat nodig heeft waarom wordt dat dan toch niet serieus genomen?
Onbegrijpelijk..

Niet om de bovenstaande mensen en hun problemen te willen bagatelliseren, absoluut niet, maar je komt dit soort gedrag steeds vaker tegen, bij hulpverleners, artsen, etc.. Ongeacht wat jijzelf of je kind mankeert. En u hebt het nog weten te "overleven", er zijn er genoeg die het gewoon niet redden en dan nagewezen worden als slechte ouders, of erger.

Daar komt waarschijnlijk ook het gepraat door "onderzoekers" vandaan dat de lagere sociaal/financiële klassen hun "foute mindset", die blindelings aanwezig wordt geacht te zijn, aan hun kinderen doorgeven waardoor die ook weer minder presteren op school e.d.. Er wordt dan gezegd dat ze niet alleen een laag iq maar ook een "foute instelling" naar werk e.d. toe zouden overnemen, zeker bij werkloze alleen-ouders. Hand in eigen boezem en omgevingsoorzaken hebben ze nog nooit van gehoord.

Als werkloze alleen-ouder moet je volledig perfect zijn anders ben je binnen de kortste keren je kind(eren) kwijt. Hoe moeilijk het je ook wordt gemaakt, terwijl jij worstelt met een kind dat het moeilijk heeft, lichamelijk of geestelijk, dat je zo graag wilt helpen maar dat steeds wordt weggestuurd of zelfs zwartgemaakt om hun eigen grove fouten te bedekken.