Surinamers houden van veel geld, maar niet van hard werken (gfcnieuws.com)

Ik ook, tukker in Brabant.

Anekdote tegen de arbeidsmoraal
Het verhaal speelt zich af in een niet nader genoemd haventje aan de Surinaamse* westkust. Een fraai geklede ondernemende toerist maakt foto's, en merkt een sjofel geklede visser op die een dutje doet in zijn vissersboot. De toerist is teleurgesteld over de schijnbaar luie attitude van de visser ten opzichte van zijn werk, en dus wekt hij de visser en vraagt hem waarom hij zomaar ligt te niksen in plaats van vis te vangen. De visser antwoordt dat hij 's ochtends is gaan vissen, en die vangst voldoende was voor de volgende twee dagen.

De toerist legt hem geduldig uit dat, als hij meerdere keren per dag zou gaan vissen, hij binnen het jaar een motor zou kunnen kopen, binnen twee jaar een tweede boot, enzovoort. De toerist voegt eraan toe dat de visser op een dag zelfs een kleine koelopslagplaats zou kunnen bouwen, later een conservenfabriekje; hij zou kunnen rondvliegen in een helikopter, een visrestaurant openen, en kreeft rechtstreeks naar Parijs exporteren.

Daarop vraagt de visser "en dan wat?" De toerist gaat enthousiast verder, "dan zijn je zorgen van de wereld, en kan je hier in de haven zitten, doezelen in de zon, en kijken naar de prachtige zee."

"Maar dat doe ik toch al", zegt de visser. De slimme toerist druipt af, voor de visser voelt hij niet langer medeleven, eerder een beetje jaloezie.
* in het oorspronkelijke verhaal van Heinrich Böll staat er Europese westkust