Afscheid nemen van een dode, is dat niet te eng voor een kind? (trouw.nl)

De jongste kleinkinderen van mijn ouders (9 en 6 en super gevoelig) hebben wij alles uitgelegd en gevraagd wat zij wilden. Zij wilden wel mee, maar niet kijken. Na 5 minuten daar wilden ze toch, samen met mijn broer gaan kijken. Helemaal opgelucht dat het eigenlijk bijna oma niet was, maar ze vonden het helemaal niet eng.

Nee, voor mij was het niet eng, omdat mijn ouders er ook niet bang voor waren en het belangrijk vonden omdat goed uit te leggen, dat er ook een aan het leven komt.

Gewoon laten kijken en er normaal over doen. Juist dat krampachtige en stiekeme gedoe brengt kinderen op allerlei gedachten en maakt hen angstig. Onderling vertellen ze elkaar de grootste horror en onzin.
Als ze weten hoe en wat is het normaal
Onze dochter vroeg bij de derde dode in de familie of ze gewoon naar school mocht. Dood en begraven wist ze nu wel vond ze school interessanter.

Dood gaan is levensbeloop.
Geen enkele reden om dat aan kinderen te onthouden.
Het wel onthouden daarvan geeft schade aan de kennis over het leven met de dood.
Ook weerspiegelen die weerspiegelingen vaak hoe veel angst ook volwassenen zelf voor de dood hebben en dit weg willen moffelen. Zo kan men ook een (goed) gesprek over de naderende dood van ieder ons individueel gemakkelijk ontlopen denkt men.

Toen ik 11 was moest, ja moest, ik meegaan toen Oma opgebaard lag. Ik vondt het niet prettig. Daarna moest, ja weer moest, ik weer in de kerk langs de open kist lopen en kijken. Jaren later vroeg ik aan mijn moeder waarom dat moest en de reden was dat dat altijd zo gedaan werd. Toen mijn eigen ouders overleden, zijn, op mijn verzoek, hun kisten dicht gebleven!

@2 mezelf dus, dat ene belangrijke woordje Einde vergeten.

Denk dat dat altijd een moeilijke keuze is. Toen mijn moeder stierf en 5 dagen thuis opgebaard lag, waren de kinderen (leeftijd 2, 4, 8 en 13) van mijn zussen er ook alle dagen. Die kinderen wilde dat zelf, gingen verschillende keren kijken, en gingen dan vervolgens weer spelen. Ze hebben er geen van alle nachtmerries aan overgehouden. Gelukkig is er tegenwoordig wel goede begeleiding voor kinderen. Ik persoonlijk vind 2 en 4 te jong. Maar bij zoals in het artikel een kind van 9 weet een ouder wel of een kind gevoelig is of niet.

Het ligt geheel aan het kind.
Zeker onder de 10 jaar zit er nog veel verschil in beleving/prikkelverwerking.

Belangrijkst is dat de ouders het kind niet vergeten in hun eigen pijn of zorg voor familie. Vooral in bijzijn van de kinderen praten over doodgerelateerde zaken alsof ze niks meekrijgen, kan enge vormen aannemen in hun fantasie.

@7 juist zo jong gaan ze er heel makkelijk mee om
Ons neefje van toen 3 vond dat pake een appel mee moest hebben voor als hij honger kreeg. Hebben we gewoon gedaan. Pake is begraven met een appel. In feite moeten we juist af van dat enge gedoe. Dood hoort bij het leven. Vroeger werden kinderen er veel meer mee gevonfronteerd en het hoorde er gewoon bij. Nu maken juist wij volwassenen er een eng gedoe van en denken voor de kinderen. Niet doen. Ze merken het toch wel en gaan dan juist fantaseren. Ook gevoelige kinderen er gewoon bij betrekken en op hun eigen manier er mee om laten gaan. Liefst samen met andere kinderen.

Hoort ook bij het leven, als je dat gaat vermijden word het op latere leeftijd moeilijker om ermee om te gaan.