Erdogan, PKK en het Koerdische vraagstuk, een inleiding

Heeft u al een account? Log in

Beschrijving niet beschikbaar ...

meer dan 4 jaar geleden door Febee in Overig · 9 Reacties

276x gelezen

Erdogan PKK en het Koerdische vraagstuk

Reageer met een Emoji

Discussies worden automatisch na 96 uur gesloten

Het is niet meer mogelijk om nog te reageren bij deze discussie.

1974: PKK werd in Ankara opgericht als een marxistisch-leninistische organisatie door overwegend links-leunende Koerdische studenten onder leiding van Abdullah Ocalan.

1978: PKK hield zijn eerste congres in een theehuis in een dorp in de zuidoostelijke provincie Diyarbakir in Turkije. De groep wilde aanvankelijk een gezamenlijke onafhankelijke entiteit oprichten in door Koerdisch gedomineerde gebieden van Turkije, Syrië, Irak en Iran. Ze noemden het als Koerdistan. November

1980: PKK bombardeerde het Turkse consulaat in Straatsburg in wat velen omschrijven als een 'vruchtbare samenwerking' met de Armeense gewapende groep ASALA, die medio jaren zeventig gericht was op de diplomatieke missies en andere bezittingen van Turkije.

1982: PKK vestigde zijn eerste militante trainingskamp in de Bekaa-vallei van Syrië onder de bescherming van het regime van Hafez Assad en met steun van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO).

1984: PKK lanceerde zijn eerste terreuraanslagen op Turkse veiligheidsposten in Eruh, gelegen in de oostelijke provincie Siirt, en Semdinli in Hakkari, dat aan Iran grenst.

1985: Turkije richtte een paramilitaire groep dorpswachten op, die werden gerekruteerd uit voornamelijk Koerdische stammen, als tegenmaatregel tegen de PKK-aanvallen.

Juni 1987: De PKK viel het Pinarcik-dorp in de zuidoostelijke provincie Mardin van Turkije aan en doodde 30 burgers, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Augustus 1987: De PKK viel een dorp aan genaamd Milaan in de provincie Siirt in de oostelijke regio van Turkije, waarbij 27 burgers werden gedood, waaronder vrouwen, senioren en kinderen. Jaren negentig: de PKK heeft zijn aanvallen op veiligheidstroepen en burgers in het hele decennium van de jaren negentig opgevoerd. Door felle botsingen zijn duizenden doden gevallen en is schade aan eigendommen ontstaan. De PKK-acties en -tactieken zijn zwaar bekritiseerd door vele mensenrechtenorganisaties, waaronder Amnesty International en Human Rights Watch, die de groep oorlogsmisdaden en verschillende wreedheden de schuld geven. Op politiek vlak zijn de eerste Koerdisch gedomineerde partijen, die naar verluidt PKK-beïnvloed zijn, achtereenvolgens in Turks politiek spectrum ontstaan. Tot de huidige Peoples 'Democratic Party (HDP) zijn er ten minste zeven partijen opgericht door deze politieke beweging. Vijf van hen waren actief in de jaren negentig. Deze partijen werden achtereenvolgens gesloten door het Turkse Hooggerechtshof op grond van het feit dat zij betrokken waren geweest bij separatistische terroristische activiteiten die verband hielden met de PKK en de grondwet schonden.

Juni 1990: De PKK viel een Koerdisch bevolkt dorp, Cevrimli, in de provincie Sirnak aan en doodde ter plaatse 27 burgers.Mei 1993: De PKK doodde 33 ongewapende Turkse soldaten, die met shuttles naar hun respectieve eenheden werden vervoerd, nadat ze de shuttles op de snelweg Elazig-Bingol in een hinderlaag hadden gelokt.

Juli 1993: de PKK vermoordde 33 boeren op brute wijze in het dorp Basbaglar in Erzincan. Ze verbrandden het dorp na het bloedbad. Een herdenkingsplechtigheid van burgerslachtoffers vermoord door de PKK-terroristen in 1993 werd onlangs gehouden in het dorp Basbaglar in de oostelijke provincie Erzincan in Turkije.

Oktober 1998: Ocalan werd uit Syrië verdreven nadat Ankara het Assad-regime had bedreigd voor een grondinvasie. Het hoofdkantoor van PKK werd ook verplaatst naar het Qandil-gebergte in Noord-Irak, toegestaan door de Iraakse Koerdische groep Patriotic Union of Kurdistan (PUK) na het vertrek van Ocalan uit Syrië.

Februari 1999: PKK-leider Abdullah Ocalan werd gevangengenomen in Nairobi, Kenia en door Turkse speciale troepen naar Turkije gebracht na zijn verdrijving uit Syrië.

Juni 1999: Ocalan werd ter dood veroordeeld door een Turkse rechtbank na zijn spraakmakende proces. Het werd later veranderd in levenslange gevangenisstraf nadat het Turkse parlement zijn strafrecht veranderde en de doodstraf afschafte in een poging om een volledig lidmaatschap van de Europese Unie te krijgen. Tijdens zijn proces zei Ocalan naar verluidt: "Ik ben klaar om de Turkse staat te dienen." Leden van Turkse speciale troepen veroverden de PKK-oprichter Abdullah Ocalan in Kenia en vlogen in 1999 naar Turkije.

Augustus 1999: Ocalan riep zijn "kameraden" om een eenzijdig staakt-het-vuren te verklaren en zich terug te trekken uit het Turkse grondgebied. De PKK volgde de instructies van Ocalan en kondigde in hetzelfde jaar een wapenstilstand aan, die min of meer werd waargenomen tot 2004.

2003: Het jaar was vrij turbulent omdat de PKK cruciale ontwikkelingen voor de groep markeerde. Na zijn naam sinds 1999 verschillende keren te hebben gewijzigd, verklaarde PKK in november 2003 dat het geen separatistische agenda meer zal nastreven waarin staat dat de organisatie bereid is in de bestaande natiestaten van het Midden-Oosten te blijven. Gedurende dit jaar verlieten meer dan duizend leden van de groep de organisatie uit protest na een interne strijd tussen de leidende figuren, waaronder Ocalans jongere broer Osman Ocalan, die beweerde een reformist te zijn.

2004: PKK kondigde in de vroege zomer aan dat de groep het staakt-het-vuren verliet en zijn gewapende campagne tegen Turkije herstartte. In juni staken volgens PKara enkele duizenden PKK-leden Turkije binnen. Dat was de tweede gewelddadige fase van de terreurcampagne van PKK na de periode 1984-1999.

2004: In april besloot de EU de groep op de lijst van terroristische organisaties te plaatsen. De VS volgden later in het jaar en besloten om de wereldwijde activa van de organisatie te bevriezen.

2005: PKK besloot in dit jaar terug te gaan naar zijn oorspronkelijke naam. Ocalan maakte in maart ook een belangrijke aankondiging dat de Koerden niet langer een natiestaat nodig hadden, maar een structuur van democratisch confederalisme binnen de bestaande natiestaten.

Mei 2005: Zijn opvattingen werden overgenomen door de PKK tijdens haar jaarlijkse congres dat een nieuwe overkoepelende organisatie creëerde genaamd KCK.

2007: HDP's voorganger Democratic Society Party (DTP) werd in een rapport van juni beschreven als lid van PKK door een prominente door de EU gefinancierde denktank. "Het is een voor de hand liggend geheim dat DTP op een bepaalde manier met PKK is verbonden en PKK een terroristische groepering is", zei het EU-instituut voor veiligheidsstudies in het rapport. Figen Yuksekdag, een parlementslid van de Democratische Volkspartij, die verbonden is met de PKK, woont de begrafenis bij van twee YPG-terroristen die enkele jaren geleden door de Turkse strijdkrachten werden neergeschoten.

2009: Eind juli verklaarde de Turkse partij voor rechtvaardigheid en ontwikkeling (AK-partij) een "oplossingsproces" dat werd beschouwd als een belangrijke politieke ontwikkeling met betrekking tot de Koerdische kwestie. Tijdens de 'opening' heeft de Turkse regering verklaard dat ze een oprechte wens heeft om de Koerdische kwestie op te lossen, niet alleen door veiligheidsmaatregelen te nemen, maar ook met vreedzame middelen. Dit jaar had ook de aanwijzing van vooraanstaande PKK-leiders, waaronder Murat Karayilan en Zubeyir Aydar, als buitenlandse drugshandelaren door de VS gezien.

2010: AK Party verhuisde om obstakels met betrekking tot Koerdische taal en rechten te verwijderen in het kader van een juridisch programma genaamd "Human Rights Package". Privé-tv-zenders mochten uitzenden in het Koerdisch en andere talen. Het aantal beveiligingscontrolepunten daalde in zuidoostelijke en oostelijke regio's. Ook mochten universiteiten instellingen en onderzoekscentra oprichten in andere talen dan het Turks.

2011: Dit jaar hebben zich veel belangrijke ontwikkelingen voorgedaan met betrekking tot PKK en Turkije. Allereerst had PKK haar aanvallen op veiligheidstroepen stapsgewijs verhoogd, waardoor het vertrouwen tussen de partijen die het 'oplossingsproces' ondermijnt, werd geschaad. In april hebben de VS ook Cemil Bayik en Duran Kalkan, die twee van PKK-oprichters waren, aangewezen als speciaal aangewezen verdovende mensenhandelaren.

2012: Het jaar markeerde de meest gewelddadige periode van de PKK sinds 1999, met honderden doden tot gevolg. Een belangrijke factor van de acties van de PKK tegen de Turkse staat was de Syrische burgeroorlog die de Syrische uitbreiding PYD / YPG van PKK in staat stelde controle te krijgen over een strook grondgebied in Noord-Syrië. PYD verklaarde "kantons" in de gecontroleerde regio's die werden gezien als een Syrische implementatie van het door Ocalan voorgestelde democratische confederalismemodel. Die perceptie moedigde PKK-leiderschap verder aan om Turkije aan te pakken. De VS haalde SDF uit de YPG onder het voorwendsel om tegen Daesh te vechten, maar de beweging maakte Ankara boos. Voor Turkije was vechten met de ene terreurgroep met een andere geen juiste politiek.

December 2012: Turkse president Recep Tayyip Erdogan onthulde de geheime gesprekken met Ocalan op het eiland Imrali in de Zee van Marmara. Erdogan gaf aan dat het vredesproces dat begon met de democratische opening toch zal doorgaan, hoewel alle sabotages.

2013: Het was het eerste jaar van het vredesproces dat door de Turkse regering werd aangeduid als "resolutieproces". Tijdens de Newroz-viering in maart 2013 riep Ocalan PKK om zijn terroristen van het Turkse grondgebied terug te trekken. PKK reageerde op de oproep en de intrekking begon, die zelfs werd uitgezonden door Turkse tv-zenders. Het wordt echter algemeen gemeld en ook geaccepteerd door de PKK-leiding zelf dat de groep zich niet volledig uit Turkije heeft teruggetrokken. Later zal de kwestie van ontwapening en terugtrekking de belangrijkste kwestie zijn waarover de partijen geen overeenstemming konden bereiken.

Oktober 2014: Hoewel er verschillende goede ontwikkelingen zijn in Turkije met betrekking tot het vredesproces, was er een toenemende spanning tussen de partijen over de "kantons" van PYD in Noord-Syrië, met name na de botsingen tussen DAESH en YPG, de militante vleugel van PYD. Begin oktober riep HDP-leider Selahattin Demirtas de aanhangers van de partij op straat om zich te verzamelen voor de Noord-Syrische stad Ayn al Arab, die destijds belegerd werd door DEASH-militanten. Ayn al Arab wordt sinds juli 2012 gecontroleerd door YPG.

Op 6-8 oktober 2014 veroorzaakten de protesten een bloedig gevecht tussen aanhangers van de Free Cause Party (Huda-Par) en de YDG-H, een aan PKK gelieerde onderneming, die wordt beschuldigd van de aanvallen en doden van meer dan 40 mensen. Yasin Boru, een 16-jarige Koerdische tiener, werd in 2014 vermoord door de PKK-aanhangers in Diyarbakir. De menigte die Boru vermoordde, maakte deel uit van de menigte die reageerde op de protestoproep van Selahattin Demirtas, de leider van HDP. Tijdens het tweede proces tegen de rechtbank protesteerden mensen in 2015 tegen de PKK in Ankara. De Huda-Par wordt beschouwd als een conservatieve opvolger van een Koerdische gewapende groep genaamd Hezbollah, verschillend van de Libanese Shia-groep met dezelfde naam. De incidenten waren een enorme klap voor het vredesproces, dat door de AK-partij werd gezien als een aanwijzing voor zowel HDP als PKK-onoprechtheid tegenover het vredesproces. Bayik van PKK kondigde aan dat de groep zijn gewapende terroristen terugstuurde naar Turkije na het incident met Ayn al Arab. Turkije beschuldigde de PKK van het escaleren van het Ayn al Arab-conflict en breidde het uit in Turkse gebieden via Ayn Al Arab-rellen.

Maart 2015: Ondanks vele verschillen werden Ocalans brief aan PKK-leiderschap en anderen gelezen tijdens Newroz-vieringen in maart in Diyarbakir. In de brief werd PKK-leiderschap gevraagd om haar 40 jaar oude terreurcampagne tegen Turkije te ontwapenen en te beëindigen. Ocalan zei dat PKK onmiddellijk een ontwapeningscongres zou moeten bijeenroepen, waarop toezicht moet worden gehouden. Later verklaarde het leiderschap van Qandil dat ze niet overweegden het congres voor ontwapening bijeen te roepen.

Juni 2015: Turkije heeft op 7 juni een cruciale algemene verkiezing gehouden, toen de HDP als eerste de kiesdrempel van 10 procent van Turkije overschreed om in het Parlement te worden vertegenwoordigd. Een week later nam PKK's andere Syrische extensie PYD Tal Abyad over, een strategisch district in het noorden van Syrië en voegde zich bij twee van zijn "kantons" naast de Turkse grens.Juli 2015: Aan het einde eindigde de overkoepelende organisatie van de PKK, KCK, eenzijdig meer dan twee jaar staakt-het-vuren met de regering op 11 juli en bedreigde Turkije verder met aanvallen. Na de bedreigingen heeft de PKK verschillende aanvallen op zowel de politie als de Turkse strijdkrachten gelanceerd.

Juli 2015 - maart 2016: sinds de hernieuwde terreurcampagne PKK hebben de aanslagen geleid tot de dood van 400 Turkse veiligheidsfunctionarissen. In reactie op de PKK-aanvallen hebben Turkse veiligheidstroepen een grootschalige operatie tegen PKK-groepen opgestart en volgens Ankara bijna vierduizend PKK-leden vermoord.

2017: Turkse topambtenaren hebben de VS en hun westerse partners herhaaldelijk gewaarschuwd om zich niet te verenigen met de YPG in hun gevechten tegen Daesh, maar de waarschuwingen van Ankara zijn niet gehoord door Washington, die de Syrische vleugel van de PKK zwaar bleef bewapenen en trainen. Ankara heeft ook aangegeven dat het zijn strijdkrachten zal sturen om zo nodig YPG-troepen op te ruimen van de grens met Syrië. Amerikaanse troepen patrouilleren met YPG (Syrische tak van PKK) rond de Turkse grens in 2019.

2018: Turkije heeft de Operation Olive Branch gelanceerd om YPG-troepen uit Afrin in het noordwesten van Syrië te elimineren. De operatie heeft de YPG / PKK met succes gedwongen de stad te verlaten, waardoor Turkije en zijn geallieerde troepen de stad konden overnemen.

Oktober 2019: Turkije heeft opnieuw een grote operatie gestart, Operation Peace Spring, tegen de YPG in het noordoosten van Syrië, en heeft in enkele dagen cruciale grenssteden Tal Abyad en Ras al Ayn overgenomen.