Secularisme en islamisme: twee concurrerende ideologieën in de islamitische wereld - OpEd (eurasiareview.com)

Beschadigd door interne kloven, hield het Safavidische Rijk op te bestaan ​​tegen het einde van 1722. Het Ottomaanse Rijk na de confrontatie van 1682 in Wenen, bleef zijn territoriale omvang verliezen en werd geconfronteerd met een eindeloze reeks nederlagen. Tegen de 18e eeuw stemden de drie buskruitimperia niet langer met hun gezag op de wereld, merkte Douglas E Streusand op in zijn boek het Islamitische Buskruitimperium. In het verstikkende intellectuele klimaat van de islamitische wereld kwam Shah Waliullah in de schijnwerpers te staan ​​als een rigoureuze geleerde van groot kaliber en eruditie. Beschouwd als de laatste grote geleerde van de klassieke islam door Muhammad Iqbal in een brief aan Syed Sulaiman Nadwi, schreef Shah Waliullah eind 1730s zijn beroemde boek The Conclusive Argument. Hij was de eerste moslimdialecticus die het idee van pan-islamisme in zijn magnum opus ter sprake bracht. Pan-islamisme, geconceptualiseerd als een allesomvattende politieke visie gericht op het verenigen van alle moslimsteden onder één imperium, werd verder verfijnd door de jonge Turken in het Ottomaanse rijk. Kort daarna werd Syed Jamaal uddin Afghani de toegewijde exponent van het pan-islamisme. Afkomstig uit Asadabad van Iran en opgeleid in Noord-India, was Afghani een uitzonderlijk briljante metafysicus van zijn leeftijd. Hij drong aan zijn intellectuele energie te gebruiken om zijn visie op een islamitische heropleving te verspreiden, beweert Nikkie Keddie in haar boek Syed Jamaal uddin Afghani: A Political Biography. Pan-islamisme werd een integraal onderdeel van het Ottomaanse buitenlands beleid onder leiding van Abdul Hameed II. Abdul Hameed II gebruikte in samenwerking met Afghani Pan-islamisme als een effectief instrument voor de verspreiding van het Ottomanisme als enige vertegenwoordiger van de moslimeenheid in de late 19e eeuw. Maar de grote Arabische opstand in 1916 vormde een uitdaging voor de centrale principes van het pan-islamisme. Het besluit van de Grote Nationale Vergadering om het Sultanaat in 1922 en het Kalifaat in 1924 af te schaffen, sloeg de laatste spijker in de doodskist van het pan-islamisme. Een gloednieuwe politieke visie op de islam stond al in het verschiet. In 1925 stelde de Libanese geleerde Rashid Rida een verhandeling samen om de mogelijke politieke opties na de afschaffing van het kalifaat te verkennen. Hij gebruikte de term 'Islamitische staat' of 'Dawlat-al-Islamia' voor het eerst in de islamitische geschiedenis om te verwijzen naar een staat bepaald door territorium, maar geregeerd door een religieus codesysteem. Het idee van een islamitische staat, embryonaal in het verhaal van Rida, werd verder verfijnd en gefilosofeerd door Muhammad Asad en Mawlana Mawdudi. Een autodidact van aanzienlijke intelligentie, Mawlana Mawdudi werd de architect van moderne islamitische heropleving, mijmerde Roy Jackson.

Volgens Vali Nasr heeft Mawlana Mawdudi's visie op de islam Hassan al-Banna en Syed Qutb in Egypte, Baqir as-Sadr in Irak, Musa as-Sadr in Lebonan en Ayatollah Khomeini in Iran beïnvloed. Het concept van soevereiniteit, alleen aan God toe te schrijven, werd door Mawdudi geconceptualiseerd in zijn boek Four Basic Quranic Terms, dat het leidmotief van het moderne islamitische politieke discours werd. De term 'islamisme' in het Engels werd in 1960 gebruikt door wijlen dr. Fazlur Rehman om de politieke visie van Mawlana Mawdudi en Syed Qutb uit te leggen. Islamisme is volgens Graham Fuller “de overtuiging dat de islam iets speciaals te zeggen heeft over politiek en politiek bestuur”. Islamisme is een politieke theologie die tot doel heeft een staat te vestigen verankerd in een traditioneel geloofssysteem. Islam, in de geschriften van deze islamisten, biedt een uitgebreid programma van politieke visie dat probeert alle andere politieke ordes te domineren. Politiek is geen middel tot een doel, maar een doel op zich in de islamistische literatuur. Intrigerend een jaar nadat het kalifaat was ontmanteld, kwam Abd al-Raziq ook met een uitgebreide verhandeling over de politiek. Beschouwd als de eerste islamitische secularist van Ali T. Souad in haar boek A Religion, Not a State, werd Raziq opgeleid aan het seminarie van Al-Azher en had hij tijd doorgebracht onder toezicht van spreekwoordelijke oriëntalisten aan de Universiteit van Oxford. Zijn boek, Islam and the Foundations of Islamic Rule, gepubliceerd in 1925, bleek een mijlpaal in de moderne intellectuele geschiedenis van de islam. Abd al-Raziq onderzocht de politieke geschriften van eerdere moslimtheoretici en beweerde dat zij de boodschap van de islam verkeerd hadden geïnterpreteerd. De profeet van de islam heeft volgens hem de staat Medina niet gevestigd als onderdeel van zijn 'goddelijke project', maar is ontstaan ​​als gevolg van politieke behoeften. Hij beweerde dat de profeet 'zijn persoonlijke discretie had uitgeoefend' bij het vestigen van de staat Medina in 622.

Hij verduidelijkte verder dat de staat en het kalifaat twee verschillende concepten waren. Islam, volgens Raziq, verplicht moslims om een ​​staat te stichten, maar heeft geen enkele vorm van bestuur of stijl van bestuur voorgeschreven. De staat is per definitie een seculiere instelling die is opgericht om onrecht dat mensen wordt aangedaan uit te roeien. Het kalifaat was een regeringsvorm die door de vroege islamitische gemeenschap werd ingesteld als een poging om een ​​traditioneel politiek systeem te leiden in overeenstemming met de vereisten van die periode. Raziq betoogde krachtig dat de oprichting van het kalifaat geen deel uitmaakte van het islamitische credo. Hij riep zijn uitgebreide kennis van de islamitische traditionele wetenschappen (vooral van theologie en positieve wet) op om voormalige moslimtheoretici te weerleggen die even eminent zijn als Mawardi, Baqillani, Ghazali, Ibn Taymiyah en Shah Waliullah. Zijn vindingrijkheid lag in zijn vermogen om de logische denkfouten in de theologische geschriften van voormalige moslimgeleerden aan te tonen. Abd al-Raziq oordeelde dat de religie van de islam geen specifieke regeringsvorm voorschreef. De gemeenschap van moslims werd door God en zijn profeet toevertrouwd een blauwdruk uit te schrijven voor zijn politieke orde. Het secularisme van Abd al-Raziq ligt in zijn bewering dat religie geen politiek dicteert of politiek niet wordt gedefinieerd door religie. Zijn seculiere visie werd overgedragen door Khalid Muhammad Khalid en Taha Hussain in Egypte, Kasravi en Abdel Karim Soroush in Iran, Muhammad Arkoun in Algerije, Mehmoud Muhammad Taha en Naim Abdullahi in Soedan en Javed Ahmed Ghamidi in Pakistan. Secularisme en islamisme zijn de twee strijdende politieke visies in de islamitische wereld. De eerste dringt aan op een flexibele democratische politieke orde in overeenstemming met de moderniteit, terwijl de laatste strikte naleving van islamitische voorschriften en principes eist. Maar het is ook even belangrijk om in gedachten te houden dat ze allebei in 1920 zijn ontstaan ​​als reactie op de afschaffing van het kalifaat in 1924.

** gebruiker verwijderd **

@2 Zo dom is dat zandbakgelul niet, secularisatie is wel ontstaan bij de moslims en pas langzaam toegepast in Europa.