125 jaar geleden: Boedbad op Lombok (telegraaf.nl)

boedbad?

sambal

@1 Strafbad met koud water.

* Verwijderd door de redactie *

@3
@4
maar dit keer wel een kop
nog fout maar ach de telegraaf.

Dit is weer in het kader van ons schaamte opdwingen over de ex-kolonien. Daar GAAN we weer!

Men wil ons duidelijk maken dat we helemaal niks hebben om trots te zijn op ons Nederlanderschap, integendeel, we moeten ons schamen, en men wil iedereen die ons wil afzeiken lekker veel ammunitie geven.

Het is weer deel van de indoctrinatie-campagne om ons te kleineren. Zodat we vooral niet onze trots zullen terugvinden en ons verzetten tegen de islamisering en de genocide op ons. Cultuur-vernietiging maakt deel uit van genocide volgens de mensenrechtenverdragen. Ouderen zo klem zetten dat ze een ellendige oude dag hebben en vervroegd sterven, allerlei maatregelen treffen zodat ze zo min mogelijk met de kleinkinderen samen zijn, allemaal om de cultuur te vernietigen.

Zo'n stukje moet toch leiden tot herstelbetalingen in de orde van drie miljard of meer.

Een lafharige overval’, klonk het 125 jaar geleden in de doorgaans nuchtere publieke opinie. Er waren immers vredesonderhandelingen bezig met de Balinese kroonprins Anak Agung Ketut. Het militaire conflict ging over de onderdrukking door de hindoeïstische Balinezen van de islamitische Sasaks op Lombok. Voor het gouvernement in Batavia was dit hét bewijs dat het Balinese vorstenhuis te veel macht kreeg op Bali en Lombok.


Het vermoeden bestaat dat enkele Balinese edelen ontevreden waren over de resultaten van de besprekingen, die de onafhankelijkheid van de drie Balinese enclaves op Lombok, in gevaar zouden brengen. Buiten medeweten van de kroonprins en zijn vader radja Agung Agung etc organiseerden zij de overval op de Nederlanders. Dat de beveiliging van het Nederlandse bivak te wensen overliet, daarover werd met geen woord gerept.

Onder de slachtoffers was de plaatsvervangend commandant, generaal-majoor P.P.H van Ham, die ook meedeed aan de onderhandelingen. „Dit kunnen we niet accepteren”, klonk het in Batavia. Gouverneur-generaal Aart van der Wijk stuurde 1000 militairen, die Lombok dorp voor dorp begonnen te veroveren. Mataram werd compleet verwoest en toen de troepen de puri, de nederzetting met het paleis van de kroonprins, naderden, pleegden zijn familieleden, zijn volgelingen en hij met krissen ritueel zelfmoord.

„Ik stuur je 1200 extra militairen”, riep de gouverneur-generaal nadat de commandant, generaal-majoor J.A Vetter, had geklaagd dat hij niet over genoeg troepen beschikte voor een aanval op Tjakranegara, waar de oude radja zich in zijn paleis had verschanst.

Onder de militairen die meededen aan de aanval op de puri was de 25-jarige officier Hendrik Colijn, die later minister en premier van vijf kabinetten zou worden. Uit een lang na zijn dood door historicus Herman Langeveld ontdekte brief aan zijn vrouw blijkt hoe wreed het eraan toeging bij de gevechten. Hieraan deden, naar Balinees gebruik, ook de vrouwen mee, soms met hun kind op de arm:

„Ik heb er een vrouw gezien die, met een kind van ongeveer 1/2 jaar op den linkerarm, en een lange lans in de rechterhand op ons aanstormde. Een kogel van ons doodde moeder en kind. We mochten toen geen genade meer geven. Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en zo dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar 't kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten. 't Was een verschrikkelijk werk. Ik zal er maar over eindigen.” Colijn kreeg in 1895 de Militaire Willemsorde voor zijn optreden dat pas 100 jaar op kritiek stuitte.

Na de inname van het paleis, waar voor het eerst door de Nederlands-Indische troepen handgranaten werden gebruikt, werd de radja gevangen genomen en verbannen naar Batavia, waar hij een jaar later overleed. Zijn familieleden pleegden zelfmoord. Met de macht van de Balinese radja over Lombok was het daarna afgelopen. Het eiland werd onder direct gezag van het Nederlands-Indisch gouvernement geplaatst.

De expeditie naar Lombok leverde Nederland behalve macht over het eiland ook lukratieve zaken op. Zo legaliseerde Den Haag opium, dat tot dan toe op Lombok verboden was, en stond de invoer toe. Hierdoor werd het verdovende middel voor ons land de belangrijkste inkomstenbron van het eiland. Maar nog mooier was de ’Lombokschat’, de vele honderden kilo’s goud, zilver en sieraden die de soldaten buit maakten tijdens de plunderingen van de schatkamers van de puri’s in Mataram en Tsakranegara. Veel van de schat is in 1977 teruggeven aan Indonesië maar het pronkstuk, de 75 karaats ’Lombokdiamant’, is nog steeds te bewonderen in het Museum van Volkenkunde in Leiden.

@6 Misschien is het gewoon een bewustwording dat we helemaal niet zoveel anders waren dan Mohammed. Alle mensen zijn gelijkwaardig.

En we hebben genoeg dingen waar we trots op mogen zijn in de nederlandse geschiedenis maar dit is er niet één van.