Ombudsman publieke omroep: talkshows nog steeds 'tafels met witte mannen' (nos.nl)

** gebruiker verwijderd **

We wonen ook in een land waar blank zijn normaal is.

Blijkbaar is er geen vraag naar door het grote publiek...

En hoe zat dit bij Humberto Tan en Nadia Moussaid?

Margot Smit de "ombudsman"
Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder.

Die ombudsman mag ook ondersteboven aan een lantarenpaal.
https://www.telegraaf.nl/nieuws/2945677/de-obsessie-met-witte-mannen

Lang leve de witte mannen!

En dat moet ook zo blijven...

In Suriname te weinig blanken.

Ben benieuwd hoeveel niet witte mensen naar zulke programma's kijken. Volgens mij vinden die dat maar niks.

We hebben toch E-vajinek die overal doorheen kwekt?

Dit is nu écht spijkers zoeken op laag water.
Het gaat om de (nieuws) onderwerpen die de actualiteit halen.
Je kunt tóch niet bij een item over Krikke, Aboutaleb uitnodigen, of andersom?
Hetzelfde geldt voor andere onderwerpen.
Ze kunnen beter "onderzoek" doen naar hoe de kijkers gemanipuleerd worden met bepaalde onderwerpen, in deze talkshows.
Er komen genoeg allochtonen en vrouwen aan die tafels, zélfs "zielige" kinderen.
Nederland is écht ziek geworden met al dat gezanik en dat deugdgedoe.

Het heet blank, niet wit! NOS, de propaganda machine voor het omvolken van Nederland, je zou die NSB'rs allemaal op moeten pakken wegens landverraad!!!

Gisteravond was bij Jinek een zwarte vrouw aan het woord, die ongeveer een kwartier zendtijd kreeg over pestende jongeren en hoe zij vervolgens behandeld werd door politie en justitie.

Dinsdagavond was Nasrdin Dchar bij Jinek aan het woord over zijn film en zijn kerstboom als moslim.

Zover ik kan beoordelen wordt dit programma gepresenteerd door een vrouw.

@12 De talkshows worden niet uitgezonden door de NOS.

@12 Zelfde geldt voor die indoctinerende NPO talkshows!!!

@14 Ja vervang NOS maar gerust voor de hele staatsgesubsidieerde NPO!!!

@15 indoctrinerende

@16 Dan kijk je toch lekker naar Twan Huys. Of RTL Boulevard, Hart van Nederland, RTL-Nieuws.

Die worden rechtstreeks door jouw portemonnee gesubsidieerd.

Laat Witteman nu uitgerekend vanavond een half uur aan tafel zitten bij Van Nieuwkerk... PROEST!

"Aan tafel! Over het al dan niet problematisch gebrek aan diversiteit onder talkshowgasten."

Onder witte mannen heb je heel veel diversiteit: wetenschapper, brandweerman, cabaretier, politicus, acteur, sportman, schrijver, ondernemer, homoseksuele man, gewone man....... diversiteit genoeg onder de witte mannen!!

Een gekopieerd artikel uit NRC 14 december 2018 "Echte diversiteit slaat je in het gezicht"

Diversiteit
Het is bijzonder moeilijk om culturele diversiteit en journalistieke kwaliteit te verbinden, schrijft Eric C. Hendriks in verband met een ruzie op een Turks-Nederlandse redactie.

(Eric C. Hendriks, socioloog, is columnist voor De Kanttekening en werkte vier jaar in China.)

We worden dood gegooid met praatjes over diversiteit. We hebben ‘meer diversiteit’ nodig, zingen managers, activisten en idealisten in koor, want van diversiteit wordt alles leuker en beter. Nu is een botsing van diverse perspectieven inderdaad een machtige bron van creativiteit, maar meestal doelen de zelfverklaarde voorstanders van diversiteit slechts op wat ‘gezellige’ folklore en uiterlijkheden zoals huidskleur.

Ze spreken zelfs zo weinig over ideeën dat je zomaar over het hoofd kan zien dat het de inhoudelijke confrontatie met andersdenkenden is, die diversiteit tot een intellectuele kracht en uitdaging maakt. Een kracht, omdat je van andere perspectieven kunt leren en zo tot nieuwe inzichten kunt komen. Een uitdaging, omdat je het op de werkvloer al snel oneens bent met collega’s die fundamenteel anders naar de wereld kijken.

Ook in de discussie over diversiteit in de journalistiek ontbreekt dit inhoudelijke aspect. We horen dat redacties ‘te wit’ zouden zijn, dat ze ‘meer kleur’ nodig hebben. Vaak is dat niet meer dan een pleidooi voor de zichtbaarheid van ‘zwarte lichamen’, maar soms voegt men toe dat het eigenlijk om een podium voor verschillende culturen en perspectieven gaat. Dit laatste is al inhoudelijker, maar nergens gaat het over de intellectuele uitdagingen die dit met zich meebrengt.

Hoe moeilijk het is om binnen een redactie met echt inhoudelijke diversiteit om te gaan, tonen de huidige perikelen bij de Turks-Nederlandse krant De Kanttekening. De Kanttekening was waarschijnlijk het meest veelbelovende journalistieke initiatief uit de ‘nieuwe Nederlander’-hoek, maar achter de schermen viel de redactie de afgelopen maanden uiteen.

Ter herinnering: De Kanttekening is een doorstart van Zaman Vandaag, de Nederlandse partner van Zaman, tot 2016 de grootste krant van Turkije. De Turkse president Erdogan sloot Zaman vanwege banden met de Gülen-beweging, die hij ervan beschuldigt achter de couppoging van dat jaar te zitten. Daarop vormde een aantal Nederlandse en Turks-Nederlandse journalisten Zaman Vandaag om tot een Nederlandstalig week- en maandblad, gericht op ‘nieuwe Nederlanders’.

Verkapte Gülen-propaganda?
Erdogan-aanhangers hadden hun mening natuurlijk al klaar: de nieuwe krant was wederom verkapte Gülen-propaganda. Onterecht, want De Kanttekening was journalistiek hoogwaardig en bood een podium aan heel diverse geluiden: van diep-islamitisch tot vrijzinnig en islam-kritisch, van links tot rechts.

Helaas leidde juist die diversiteit tot conflicten. De drie vaste redacteuren Hakan Büyük, Hüseyin Atasever en Gemme Burger, stapten op uit protest tegen de regie en de journalistieke lijn van hoofdredacteur Mehmet Cerit. Cerit, die opgroeide in Turkije, is een conservatief Gülen-aanhanger. Hij wil inspelen op de zorgen van de oorspronkelijke, conservatief-islamitische lezers, en doet dat door veel aandacht te geven aan de discriminatie van moslims en door omzichtig om te gaan met onderwerpen die gevoelig liggen in de islamitische gemeenschap, zoals homoseksualiteit en integratieproblemen.

Rebels-liberale koers
Ondertussen voerden de drie redacteuren – twee Turkse Nederlanders die geen banden met de Gülen-beweging hebben en een autochtone Nederlander – een rebels-liberale koers. Zij wilden de lezersschare verbreden en de oorspronkelijke lezers uitdagen. Er volgden interviews over integratiebeleid met rechtse politici als Tanya Hoogwerf (Leefbaar Rotterdam) en Annabel Nanninga (FvD, Amsterdam), en items over seksuele minderheden in de islamitische wereld. Toen de hoofdredacteur even in het buitenland was, publiceerden zij een interview met een Turkse transgender-vrouw, breed uitgemeten op de voorpagina. Leuk bommetje. De hoofdredacteur was minder blij.

Maar wat was het een feest: een bi-culturele redactie, opinies die het hele Nederlandse politieke spectrum afdekken, discussies op het scherpst van de snede én een mix van moslim- en niet-moslim lezers. Zo’n botsing van culturele en politieke wereldbeelden is spannend. Helaas is die wild creatieve beginperiode nu alweer afgesloten. Na maanden conflict pleegden de drie redacteuren een coup tegen de hoofdredacteur, geheel in Turkse stijl. Ze eisten zijn vertrek, anders stapten ze zelf op. Dat laatste geschiedde.

Wat meespeelt in het conflict op de biculturele burelen van De Kanttekening, is dat journalistieke praktijken sterk cultureel bepaald zijn. De ene journalistieke cultuur is de andere niet. Er bestaan wereldwijd grote verschillen. Daarnaast kan kwaliteitsjournalistiek zich in sommige, niet-westerse landen niet of nauwelijks ontplooien, vanwege politieke en culturele factoren.

Politieke censuur
Laten we eens naar China kijken, het land waar ik vier jaar heb gewoond en sociologisch onderzoek deed naar autoritarisme. Naast politieke censuur kent het land ook een cultuur van conflictvermijding, die ervoor zorgt dat de mensen discussies uit de weg gaan – zelfs bij onderwerpen die politiek niet gevoelig liggen. Hierdoor zijn zowel Chinese journalisten als hun publiek niet ingesteld op en geoefend in discussiëren en argumenteren.

Veel jonge, idealistische Chinese journalisten mogen dan een meer westerse stijl nastreven, China blijft een andere wereld. Zo komt het vaak voor dat journalisten een schandaal niet onthullen maar zwijggeld eisen van de boosdoeners. Je kunt dit vanuit westers perspectief zien als ‘afpersing’ of een ‘doofpot’, maar de Chinezen die ik erover sprak, begrepen dat het een win-win is voor alle direct betrokkenen om openlijk conflict en gezichtsverlies te vermijden.

Met zo’n culturele achtergrond verbaast het mij niet dat Chinese Nederlanders als groep nauwelijks meespelen in de Nederlandse journalistiek. En dat ze zich sowieso niet echt oriënteren op Nederlandse kranten en discussieprogramma’s, zoals de mediawetenschappelijke studie ‘Bananen, modelminderheid en integratie’ aantoont.

Journalistiek presenteert zich al te vaak als een cultureel neutrale expertise, waarbinnen journalisten met verschillende culturele en ideologische achtergronden vrij kunnen opereren. In werkelijkheid is journalistiek het product van moderne westerse samenlevingen en heeft ze een redelijk specifieke maatschappelijke omgeving nodig om te floreren. Tegelijkertijd moet de journalistiek andere, niet-westerse perspectieven belichten. Dit maakt het streven naar diversiteit tot een belangrijke, maar helse opgave.

Leuke ‘kleurmensjes’
De meeste pleitbezorgers van diversiteit branden hun vingers echter niet aan zulke fundamentele vraagstukken. Managers en activisten schetsen het beeld van leuke ‘kleurmensjes’, die samen een regenboogdans opvoeren en ondertussen over alle belangrijke zaken hetzelfde denken. Ja, want de discussie moet natuurlijk wel binnen de ‘correcte bandbreedte’ blijven. Zo spelen de luidste diversiteitsroepers het dikwijls klaar om juist het minst tolerant te zijn tegenover daadwerkelijke culturele en ideologische diversiteit. Ze dwepen met diversiteit, maar schakelen al bij het eerste contact met andersdenkenden over op moralisme.

Echte culturele diversiteit is vooral confronterend. Ze slaat je in het gezicht. Echte diversiteit is een ruzie onder Turks-Nederlandse redacteuren over een item over homoseksuele Iraniërs. Echte diversiteit is wat ik moest trotseren in internationale onderzoeksgroepen in China, waarbinnen westerlingen discussies proberen op te zetten, terwijl de Chinese collega’s dit tegenwerken omwille van de ‘harmonie’.

Het is bijzonder moeilijk om culturele diversiteit en journalistieke kwaliteit te verbinden. Gaan diversiteit en kwaliteit vervolgens toch ergens samen, zoals dat bij De Kanttekening tot voor kort het geval was, dan is dat heel waardevol. En kwetsbaar.

Weet je wàt er pas wit is jopie?

De onderbroek van jole.
woehahahahahahahahahahahahhahahahahahahahahaha...

@22 Nee die heeft een gele vlek van voren en is van achteren bruin.

en ja hoor ze hebben er weer 1 om te drammen, elke dag een nieuwe. ben benieuwd of ze dit tot einde jaar volhouden.

Tja, laat die Vrouwen en Mannen met kleur iets noemenswaardigs presteren, dan zitten ze er ook … maar als er niets met ze te bespreken valt, is er ook geen reden om ze uit te nodigen.

@23
Verdorie, ik heb ze nog verteld dat de witte onderbroeken vandaag bij de Wibra in de reclame zijn: drie voor de prijs van vier.

@26 Vandaar dat hij er zo lang mee doorloopt.

Voor de geïnteresseerden: Het onderzoek "Aan tafel" over het al dan niet problematische gebrek aan diversiteit onder talkshowgasten

Geschreven door Jip Meijers, stagiair bij Margo Smit, ombudsman voor de publieke omroepen

https://ombudsman.npo.nl/storage/configurations/ombudsmannponl/files/publiceren_onderzoek_diversiteit_in_talkshows_website.pdf

@27
Zou hij er drie over elkaar dragen?

@29 Ga het hem vragen.

@30
Nee, dank u.
Ben bang dat ie dan op mij gaat liggen en zijn tong in mijn mond duwt, getver...