Dat kansarme kinderen in armoede blijven steken, komt door falend overheidsbeleid (trouw.nl)

Je kan het geen eens meer overheidsbeleid noemen. Zijn methodieken van de geprivatiseerde insitituten

ja, die kijken alleen maar naar de rijke kinderen. die doen er toe, in dit landje

Betaalmuur.

@3 Voor haar doorbraakboek ‘Nickel and Dimed’ (2001) werkte ze maandenlang als serveerster, huishoudhulp en supermarktmedewerkster - en veegde meteen de vloer aan met de Amerikaanse droom dat succes gewoon een kwestie is van hard werken. Nou nee, het is meer een kwestie van geluk hebben. Toen Ehrenreich later borstkanker kreeg, ontmantelde ze weer zo’n Amerikaanse droom, namelijk dat je als zieke vooral positief moet blijven. “Met andere woorden: als het níet beter gaat, had ik maar positiever moeten denken. Wat beledigend, om zo te redeneren”, concludeerde Ehrenreich afgelopen september in deze krant. Typisch Amerikaans natuurlijk, dat blaming the victim.

Behalve dat het hier ook verleidelijk wordt om zo te denken, misschien doordat de kloof tussen kansarm en kansrijk almaar groter wordt, zoals het SCP al vaststelde en zoals deze week werd bevestigd door de Kinderombudsvrouw. Met veel kinderen gaat het goed. Maar één op de tien geeft het leven niet meer dan een schamele 3,8. Je kunt hun ouders volledig verantwoordelijk houden, maar het is de moeite eerst eens te luisteren naar schrijvers die zelf een tijdje op de bodem van Nederland hebben gewoond en daar verslag van hebben gedaan.

Botte pech
Net als Barbara Ehrenreich kreeg de Nederlandse dichter Lieke Marsman kanker. In het boek dat ze erover schreef , ‘De volgende scan duurt vijf minuten’ (201 doet ze niet alleen verslag van wat er zoal door je heengaat na zulk nieuws (‘kanker is zo alledaags / je hoort het op woensdagochtend / je sterft op een dinsdagmiddag’), maar ook van een machteloosheid waar je als gezonde werknemer geen idee van hebt. Zo kan de doodzieke Marsman geen uitkering aanvragen als ze niet eerst haar eenmanszaak heeft opgeheven en haar pensioengeld opgemaakt. “Prima, mijn pensioen leek me opeens toch verder weg dan ooit.”

Die lente hoort ze Klaas Dijkhoff op een VVD-congres voorstellen de bijstand te verlagen. “Sommige mensen hebben pech”, constateerde de VVD-factievoorzitter. “Dan maken we een systeem waarin de pechvogel niet crepeert, maar waarin die wel zijn best moet doen om zo snel mogelijk weer op te staan.”

Ook een mooi staaltje van blaming the victim. Want is het echt péch waardoor je in een uitkering belandt, vraagt Marsman, is het gewoon een toevallige, eenmalige omstandigheid? Nou nee. Dat je kanker krijgt kun je nog botte pech noemen, dat je ouders aan de drugs zijn misschien ook. Maar dat chronisch zieke freelancers eerst hun spaargeld moeten opeten voordat ze op hulp mogen rekenen, is overheidsbeleid. En dat kansarme kinderen in Nederland vrijwel zeker ook kansarme volwassenen zullen worden, is ook niet zomaar vette pech, maar het gevolg van falend armoedebeleid.

“Dit ontkennen”, schrijft Marsman, “is een miskenning en een grove belediging van iedereen die ooit te maken heeft gehad met chronische armoede, ziekte of beide.”

Wat is daar nou erg aan? Leonie Breebaart onderzoekt in haar column de actualiteit op filosofische wijze. Lees meer columns op trouw.nl/leoniebreebaart.

@3 Het is een flink stukje maar nu kun je het toch even lezen.

@5 Hartelijk dank.

Het boek : de zin van ziek zijn' heb ik maar in een hoek gegooid, hoe kun je ooit bij een kindje met kanker denken: het zal wel ergens goed voor zijn.
Langs de andere kant: mijn schoonvader kwam uit een arme familie, de ouders vonden dat ze alle kansen moesten pakken. Gevolg was dat alle kinderen goede banen hadden en beslist niet arm te noemen waren.
Ik zal haar stukje nog eens laten bezinken.

@3 de betaalmuur van o.a. Trouw en AD zijn heel eenvoudig te omzeilen: wis de cookies of bezoek de site anoniem

Aldus een links, christelijk vrouwtje die met haar gedachten al bij het barmhartige kerstdiner zit.

@8 Vind ik lastig op mijn mobieltje. Op computer lukt dat makkelijk.

Ik vraag me af, wat dit bericht met kansarme kinderen te maken heeft. Het gaat hier over volwassen vrouwen. Niet over kinderen.

Niet alleen de overheid maar ook de mentaliteit van de ouders of de kinderen zelf.
Je moet ook je eigen verantwoordelijkheid nemen en niet altijd maar terug vallen op de overheid.

Er moeten betere richtlijnen komen, armoede is een bewuste keuze, de overheid faalt met het steeds meer/ harder vertrappen van bijdragers. Ontvangers moeten flink inbinden, meer bewust gemaakt worden dat armoede chronisch aangeleerd wordt. "Arme" mensen maken vooral domme keuzen, dat wordt generatie op generatie doorgegeven dat parasiteren lonend is. Daarnaast is het een politieke keuze wanneer mensen "arm"genoemd worden, in Nederland zijn de armen schat hemeltje rijk, mogelijk gemaakt door andermans inspanningen.

De banen liggen letterlijk voor het oprapen. Als je werkelijk hogerop wilt komen, zijn daar alle kansen toe. Meer dan in Amerika zelfs. Ja. Daar moet je dingen voor opzij zetten, maar ook in Nederland geldt nog altijd: als je wilt is alles mogelijk.