Sylvana Simons: ‘Ik ben wel echt een arrogante betweter’ (nrc.nl)

Wat idd erg is, is dat SS in haar eerste boek vertelde dat ze in haar jeugd op school en op zoek naar werk (TMF) geen 1 keer gediscrimineerd is, gingen zelfs deuren open!

Je gaat mij echt niet wijs maken dat ze niet van elke seconde aandacht geniet. Anders ga je ook niet de politiek in, terwijl je "serieus" bedreigd wordt.

Wrijf het er nog even in... Ook weer 1 van stal gehaald om de tradite Sinterklaas weer wat extra te kunnen verzieken.

Mijn samenvatting: ze lijkt erg op haar zeer dominante vader en kan niet tegen een grapje.

Waarom is alles zo fake en gespeeld in de media.....
Niemand word hier beter van .

Betweter ? Wist ze het maar beter ? Maar zelfs dat doet ze niet.

Ze komt naar voren in het interview als een vrouw die denkt dat de hele wereld om haar draait.

Een betweter die denkt dat elke hersensinsel van haar de enige echte waarheid is?

Ik zou de dame eerder als een compleet leeghoofd betitelen. Lerend vermogen is nihil.

Niet te dicht inzoomen op die rotkop van die arrogante betweter. Die hadden ze in Afrika moeten laten verhongeren. Daar hadden we niets aan gemist. En het klopt dat ze de meest gehate persoon van Nederland is maar dat heeft ze er zelf naar gemaakt. Als ze vriendelijk, aardig en open minded was geweest zoals 80% van de Surinamers dan was het heel anders gelopen. Maar ja daar heb je hersenen voor nodig.

Werd er thuis veel over politiek gesproken?

„Zeker. Ik kom uit een gezin waarin veel gediscussieerd en gefilosofeerd werd. Over politiek, man/vrouw, wit/zwart, het leven, religie.”

Sorry bij ons werd ook over politiek gesproken maar nooit over zwart en wit.
Bij ons ging het over mensen en niet over een huidskleur.

Je bent misschien wel de meest gehate persoon van Nederland.

„Dat denk ik ook.”
In de film houd je een fotoshoot in de stad. Een voorbijganger schreeuwt ‘kankerneger’. Jij knippert met je ogen en gaat verder.

Ja dat is Amsterdam, wat niet wil zeggen dat het heel Nederlands zo is.
Maar dat vergeet ze even.

Haar nieuwe rol: de slachtofferrol.
En de media trapt er wéér in, met een docu nog wel en een podium in DWDD en de NRC...

„Jawel, maar minder in het openbaar. Dat werd ook niet van me verwacht. Ik ontweek het ook wel. Ik ben er eerder door antiracismeactivisten op gewezen dat ik mij méér mocht uitspreken. Anders had ik me misschien toch langer stilgehouden.”

Kijk, dat krijg je er nou van, als je je teveel laat leiden door de mening, de toestemming of afkeuring, van anderen, en dat komt weer door te dominante ouders, vaak, die houden iemand af van echte zelfstandigheid, uit eigenbelang.

„Ik heb een bijzondere relatie met m’n vader. Als kind was het heftig. We lagen ontzettend in de clinch. Generatiekloof, cultuurkloof. Hij was een product van Suriname, ik van Nederland. Mijn moeder zat daartussen. Hij was dominant, arrogant, betweterig. In 1996 is hij overleden. Onze relatie is nog nooit zo goed geweest. Mensen moeten hard lachen als ik dat zeg, maar ik heb sinds zijn overlijden meer compassie voor hem.”

Omdat je ook bang voor hem was, en dat valt nu weg.

„Dat is de rode draad in mijn leven. Ik vind het fijn om alleen te zijn, maar ik vind het moeilijk om eenzaam te zijn in m’n leiderschap, missie en positie.”

Chronisch gebrek aan warmte als kind doet dat met je, eenzaamheid tot kwetsbaar punt maken.

„Nu kan ik zien wat ik allemaal van m’n vader heb, en hoe dat mij geholpen heeft in mijn beeld over politiek en maatschappij.”

"Geholpen" zoals de rode kater, weet je nog.

„Ik ben niet bang voor tranen of emotie. Jan, de coach die mij begeleidt in de film, zegt: ‘Jij hebt zo’n hekel aan slachtofferschap. Dat is typisch voor mensen die slachtoffer zijn geweest.’ Ik denk ook dat het een zelfverdedigingsstrategie is, die al 47 jaar heel goed werkt.”

Wacht maar, tot je zichtbaar 60-plus bent.

„Een van m’n kinderen zei laatst: jij hebt een issue met respect. Als je ook maar even het gevoel hebt dat je niet gerespecteerd wordt, is het klaar."

Logisch, opgegroeid in een omgeving waar zijzelf geen grenzen mocht stellen aan hoe er met haar werd omgegaan. "Als het je niet bevalt ..."

"In de film ben je kwetsbaarder dan normaal, maar toch niet helemaal. Ik weet nog steeds niet wie jij bent. "

Zijzelf wel, dan?

„Dat snap ik heel goed. Het is niet zo dat ik alleen maar rechtlijnig ben. Waar ik niet tegen kan is mensen die een gesprek beginnen met: ‘Weet je wat jij moet doen?’ Nou, je kan me niet gekker maken. "

Ook weer logisch. Eén lange vrijheidsstrijd om zichzelf te mogen zijn, en nooit de kans krijgen om te merken wie dat dan is, dankzij eeuwig strijd. En dat verklaart de huidige strijd. Strijd is haar normaal, en zonder zich dat bewust te zijn, zoekt ze strijd om uiteindelijk de goedkeuring te winnen, gelijk af te dwingen. Maar zo werkt het niet, helaas.

Want je moet jezelf goedkeuren, daar niet eens aan twijfelen. In plaats van de goedkeuring van anderen stiekem te willen en dat met veel bravoure constant te ontkennen. Dat is een vruchteloze strijd tegen jezelf die je bij jezelf en zelfkennis weghoudt.

De meeste zelfkennis doe je op door mensen met wie je langdurig met oprechte warmte en liefde samenleeft, in een rustige, regelmatige sfeer, en die dus dingen over jou observeren en je dat liefdevol teruggeven, zoals haar kinderen doen. Tegenstanders in een discussie roepen maar wat als het maar hatelijk is, die doen echt geen moeite om oprecht te zijn in hun observaties.

"Bijvoorbeeld: huiseigenaren kunnen subsidie krijgen als ze zonnepanelen plaatsen en daarmee zichzelf lagere lasten bezorgen. Maar hoe zit het met mensen met sociale huurwoningen? We hebben een motie ingediend om bij hen zonnepanelen te plaatsen. "

En die hebben daar zeker weer niks in te kiezen? Als ze een uitkering hebben worden ze weer gekort, bijvoorbeeld. En ze mogen zelf géén zonnepanelen plaatsen, dan moeten ze weer iedereen in die postcode aansluiten op hun kosten. Doe dáár wat aan.

"Intersectionaliteit betekent dat je rekening houdt met verschillende soorten mensen in de samenleving die vanwege ras, sekse, klasse, geaardheid, gender en beperking geen volwaardig bestaan kunnen leiden. Zo kun je zowel tegen racisme strijden als tegen armoede en homofobie. "

Prima, als je degenen die niet onder de grootste groep vallen maar niet onevenredig veel last bezorgd om die eindeloze stroom minderheden terwille te moeten zijn onder dwang in alles dat zij eisen. Dan krijg je rottigheid.

Maar is dat niet precies wat ze wil? Ze zoekt strijd, zo is ze, ook al probeert ze dat te ontkennen. Ze voelt zichzelf zichzelf niet zonder strijd. En ze rechtvaardigt dat voor zichzelf door die eigenschap in te zetten voor "het goede doel". Alleen vergeet ze, dat zijzelf ook een hekel heeft aan mensen die haar vertellen wat en hoe ze zou moeten. Wat verwacht ze eigenlijk van anderen die zij dingen wil opdwinngen of afpakken? O ja, strijd, uiteraard. En dat is wat ze wil. Daar leeft ze voor. Jammer dat ze haar identiteit nog steeds zo sterk laat bepalen door haar harde, koude, egoïstische vader.

Overdrijven is ook een vak Silly.