LOL. Mannenfestival is echt extreem sad (geenstijl.nl)

@46 citaat uit het stuk..

@48

kan 't mij amper voorstellen...zit op de bank

vanaf grote teen tot aan schedel haar
zonder t-shirt...

*vreest*

@48

'kom op beetje vrolijk strippen'

vijftig cent plus strippen om chouffleur aan 'iets' te helpen
ben geen heilsoldaat!

@52 de grote boze wolf.

@53 ho ho we bieden al hij mag zich best een beetje verkopen

@53

@52 de wolf ligt aan mijn voeten

@53 mij benieuwen

@24 Hengsten zijn niet progressief genoeg.

mannen willen neuken en als ze oud zijn vissen of biljarten

@57 ze beginnen met een voetbal en eindigen met een golfbal...

Mijn ervaring is dat veel mannen het zelf moeten uitzoeken. Opgroeien met een verwrongen manbeeld waarin vooral geen gevoel moet worden getoond. Maar door het onderdrukken van gevoelens of emoties houd je ze juist vast.

Hoeveel mannen hebben geleerd dat je boosheid, wat in principe levenskracht is, mag voelen en uiten? Het onderdrukken van boosheid kan leiden leiden tot angsten, depressie, piekeren, lichamelijk klachten. Wat heerlijk dat er een festival is waar je je longen uit je lijf mag schreeuwen, dat schoont op. Boosheid uiten zonder dat iemand de dupe ervan wordt.

Ik heb eens meegemaakt dat in een vol cafe een dronkaard zomaar klappen kreeg. Niemand greep in, niemand durfde. Ook ik was bang, vooral voor de repurcusies die zouden kunnen volgen, maar ik greep wel in. Een kroeg vol stoere mannen die zichzelf hoogstwaarschijnlijk een excuus vertelden om niet in te grijpen. Mannen die geen verantwoordelijkheid namen, mannen die zichzelf verhaaltjes vertellen.

In het mannenwerk leren mannen uit hun hoofd te komen, uit de verhaaltjes en weer in hun lijf. In je lijf, in je bekken daar vind je kracht. Als je weer mee leert verbinden dan durf je zoveel meer.

In je hoofd, in je stoere verhalen, vind je geen innerlijke veiligheid, geen manlijkheid. Je denkt van alles tot je er echt voor staat. Waarom denk je dat soldaten marcheren, stamp, stamp, stamp of krijgers springen met hun hakken op de grond. In je lijf uit je hoofd.

Maar er is ook het hart. Liefde of verbinding of je het ook wil noemen. Snappen dat er meer is dan je kleine ikje. Verantwoordelijkheid nemen. Voor jezelf, je eigen behoeften, voor mensen om je heen, voor de natuur.

Veel mannen leren dit niet, want ze worden opgevoed door hun mamma, die het het beste met hen voorheeft. Maar ze missen iets essentieels ‘Heb jij weleens samen met je vader hutten gebouwd, gezeild, metaal of hout bewerkt? Heb je samen muziek gemaakt, gesport, een survivaltocht gedaan, bier gebrouwen, een huis verbouwd, vuur gemaakt en gekookt? Heb je van hem geleerd hoe je een bedrijf opzet, een instrument bespeeld, de wereld verkent, je grenzen verlegt? Heeft hij je verteld hoe je blijft staan bij de wispelturige emoties van een vrouw of hoe je haar kan veroveren of beminnen? Heeft hij je leren omgaan met alledaagse problemen of hoe jij voor jezelf moet opkomen, bijvoorbeeld als je werd gepest? Leerde hij je risico’s te nemen, stappen te zetten om jouw dromen te realiseren? Heb jij broederschap ervaren? En voelde jij je onvoorwaardelijk gesteund, zodat jij jezelf leerde accepteren?’

Veel mannen dus niet. In het mannenwerk leren mannen weer dingen met elkaar te ondernemen? Misschien compensatie voor wat er vroeger niet was.

Door te delen, je kwetsbarheid, je verlangen, je angsten, je boosheid, je schaamtes te delen. Leer je dat je niet alleen bent. Je leert dat dat het vaak vrij normaal is. Je leert jezelf te accepteren en daardoor sta je veel sterker.

Je durft nu ook zonder drank een vrouw aan te spreken, je komt je angsten steeds meer zonder schaamte onder ogen, waardoor je nu wel een grote stap durft te zetten. Niet meer zo bang om door de mand te vallen. Je mag namelijk door de mand vallen, iedere keer weer.

Mannenwerk, er zal vast ook onzin tussen zitten, maar het onderzoek, het samen met mannen erop uit gaan en te delen. Ik kan het iedereen aanraden.