Deskundigen over tbs en het rechtssysteem: 'We kunnen niet rechtspreken vanuit onderbuik' (ad.nl)

Misschien vanuit gezond verstand ? Of kan dat ook niet ?

@1 Ook 'vanuit het gezond verstand' (wat is dat dan ?) rechtspreken is niet aan de orde. In een democratische rechtsstaat (ook vastgelegd in het internationale recht) geldt onder meer het legaliteitsbeginsel. Een onafhankelijk rechter spreekt recht naar de wet die op dat moment geldig is. In het rechtsstatelijke element van het legaliteitsbeginsel is vervat dat de burgers aan geen andere regels zijn gebonden dan die regels die door het volk (door middel van zijn volksvertegenwoordigers) zijn gesteld én ook dat de overheid aan zijn eigen regels is gebonden en geen andere bevoegdheden bezit dan die hun door deze regels zijn toegekend. Hier staat de binding van de overheid en de burgers aan het recht (de wet). Het verbod op eigenrichting vloeit hierbij direct voort uit de binding van de overheid aan het recht: als de overheid gebonden is aan de wet dan zijn haar burgers ook gebonden aan de wet.

@2 Nuja, ehhh, kijk. Ik moet toegeven: natuurlijk heb je gelijk. En we moeten door één incident ook niet niet ons hele systeem op de schop gooien. Maar ergens voelt het allemaal toch wel onbevredigend, en dat vooral ook, omdat de zaak: "Anne", nu niet bepaald de eerste zaak was- en er helaas meer zullen volgen.
Dat blijft allemaal voor onvrede zorgen.

@3 Rechter Anja van Holten geeft dat ook aan, zij worstelt er zelf ook mee.

Dat vind ik ook, oordeel vanuit gezond verstand.
Maar laat de wetgever er dan ook voor zorgen dat het gezond verstand doorklinkt in de wetgeving van waar uit de gerechtelijke macht bij haar oordeel, bij bepaalde delicten dient te straffen.
Een rechtspraak die vonnissen gaat opleveren waarbij het belang van burger en samenleving op de eerste plaats staat, niet langer de resocialisatie en re-integratie van verdachten

Ik ben dus voorstander van wetgeving waarbij voorop staat dat des te gruwelijker het delict is, dat een verdachte des te minder recht op toekomst perspectief heeft.
Want over het algemeen hebben slachtoffers ook geen toekomst, gevangen als zij zitten in de herinnering aan dat wat hen is overkomen.
Ik ben daarom voorstander van dat er bij bepaalde delicten de rechterlijke macht, door wetgeving afgedwongen, geen andere keuze open staat dan met levenslang te straffen.
En dat zal dan een levenslang moeten zijn, waarbij levenslang echt voor levenslang staat.
En dat bij een keuze voor behandeling van de verdachte (vanuit een humaan perspectief, sommige geestelijk gestoorden zijn zowel een gevaar voor zich zelf als wel voor anderen (de bewakers), de behandeling (die misschien zelfs dan wel via sedatie en adequate medicatie zal moeten plaats vinden) altijd achter de tralies plaats zal vinden.
En waarbij de behandeling enkel en primair bedoeld is om de gedetineerde in zijn bestaan te verlichten (indien mogelijk) en nooit om re-integratie in de samenleving te bevorderen.
Nogmaals, re-integratie is in mijn voorstel uitgesloten.
Het voornaamste uitgangspunt in de wetgeving dient te zijn, dat burgers naast de gewone bescherming die de wet en haar dienaren de burger al bied, burgers maximaal beschermd worden tegen recidive.
En dat bij een wetsysteem waarin automatische levenslange bestraffing bij delicten met een bepaalde lading (bestraffing met een levenslang dat echt levenslang is) de burger deze bescherming wel geniet.

@5 "Ik ben dus voorstander van wetgeving waarbij voorop staat dat des te gruwelijker het delict is, dat een verdachte des te minder recht op toekomst perspectief heeft. \"

U bent dus voorstander van wetgeving vanuit de onderbuik. EEhhmm... waar gaat het artikel ook alweer over?

Onderbuik, ach het is maar vanuit welk perspectief u kijkt.

Als u permanente verwijdering van monsters uit de samenleving, 'wetgeving vanuit de onderbuik' wil noemen, ja dan ben ik voorstander van wetgeving vanuit de onderbuik.

En ach, als mijn (simpele?) redenatie (waarmee ik voor meer delicten verplicht levenslang bepleit, als afschrikking en zonder enig uitzicht op vrijlating) de samenleving veiliger maakt, zodat angst voor lichamelijk misbruik en dood in ieder geval voor misschien wel de helft van de burgers in Nederland een onsje minder kan zijn?
Nou dan doet voor mij de mening van al die deskundologen, die vaak gepaard gaan met vele vergoelijkende mitsen en maren, er niet meer zo toe.
Ik draag de potentiele slachtoffers van misbruik en misdaad een warmer hart toe dan (recidiverende) daders.

Maar als uw stijl van rechtssysteem, met recht en bestraffing gewogen door deskundologen, hier in Nederland de dominante blijft en 'het' de 'mijnen' daarin door de hand van de zoveelste recidiverende TBSer, niet-TBSer of welke andersoortige engerd dan ook overkomt, omdat vanuit de inzichten van de hooggeachte deskundologen deze delinquenten uitzicht op een toekomst moeten houden en daarom niet opgesloten hoeven zitten, ik neem het 'recht' wel even in eigen hand.
U mag het best weten, dat ik heb ik me zo voorgenomen.
En u zal dit voornemen vast ook wel 'reageren vanuit onderbuik gevoelens' noemen.
Ik vind het prima.