"Straks kan ik mijn zoontje vertellen: Aan deze brug heeft je moeder meegewerkt"

De meivakantie begon twee weken geleden voor veel treinreizigers met veel vertraging. Vier dagen lang kon er geen trein langs het station van Zwolle, een van de drukste stukjes spoor van Nederland. Een houten loopbrug moest in twaalf losse delen over het spoor worden gebouwd.

"Van de honderd uur die we hadden, hielden we uiteindelijk drie uur over. Dat is voor zo'n groot project heel netjes" vertelt Montoya-Poelhekke terugblikkend op de bouw van de 30 miljoen kostende brug die begin deze maand begon.

Toch was ze na die honderd uur 's ochtends met de hond een extra ommetje naar het station gaan maken. "Ik woon hier om de hoek. De bouw is een roes voorbij gegaan. Toen het stof was neergedaald wilde ik toch nog even zeker weten dat ie er echt stond."

De brug is nu al niet meer te missen voor reizigers op het station. De golvende contouren van de passerelle vloeien sierlijk over spoor. Van onderen is het Scandinavische hout duidelijk zichtbaar. Toch moet er nog veel gebeuren voordat Zwollenaren daadwerkelijk vanaf het stationsplein naar het nieuw te ontwikkelen woongebied in de spoorzone kunnen lopen.

Zo moet een deel van de brug dat over de busbaan gaat nog worden voltooid en moeten de trappen en liften nog worden aangelegd. Toch heeft de Zwolse al wel over de brug gelopen. "Dat is best wel gaaf. Je kan onder de kap van de stationshal kijken en even verderop heb een goed uitzicht op de Peperbus."

De aanleg van de loopbrug zorgde voor massale belangstelling. Veel inwoners van Zwolle en omstreken grepen de kans om vanaf de busbrug bij het station te kijken naar het plaatsen van de nieuwe houten brugdelen. Ook vrienden en familie van Montoya-Poelhekke kwamen langs.

"Natuurlijk is er druk, zoals dat bij elk project is. Maar dat ik dit werk in mijn eigen stad mag doen en iedereen in mijn omgeving weet dat ik hier werk, zorgt er voor dat ik extra graag wilde dat alles goed ging."

Bijzonder was het moment dat het laatste brugdeel in werd gehesen. "Mijn moeder kwam langs. Ze leeft ontzettend met me mee. Mijn vader is op vrij jonge leeftijd overleden. We hebben vanaf het bus perron samen gekeken hoe de brug voltooid werd. Een bijzonder moment."

De Zwolse bouwmanager heeft haar carrière in feite ook aan haar moeder te danken. Zij was het die tijdens haar studie wees op een functie als verkeersleider bij NS. "Mijn moeder werkte destijds bij ProRail en zei: 'Als je eenmaal binnen bent in de spoorwereld kun je daarna alle kanten op'. Nou dat is gebleken. Ik ben niet iemand met modeltreinen op zolder, maar ik voel me wel thuis in deze branche. Mijn opa heeft ook zijn hele leven bij de NS gewerkt."

Na haar studie ging Montoya-Poelhekke aan de slag bij ProRail waar ze assistent -tracémanager werd. "Als je ambitie hebt en affiniteit met techniek kun je hier heel veel bereiken. Je krijgt opleidingsbudgetten en zo ben ik bij Projecten binnengekomen, waar ik met begeleiding van een mentor alles geleerd heb wat ik nu doe."

Het feit dat ze als vrouw in een mannenwereld werkt ervaart ze niet als onprettig. "Bij ProRail is het niet bijzonder om als vrouw op deze positie te zitten. Bij aannemers is dat wel eens anders. Ik ben wel eens bij aangezien voor de assistent van mijn mannelijke collega. Ik maak me er niet druk om. Ze zullen er maar aan moeten wennen."