Gezinnen voelen groot gebrek aan steun: ‘Het beeld is: jij hebt ervoor gekozen, zoek het dan zelf maar uit’

,,Nou, dat is dus opvallend: de gezinsvriendelijkheid is gestegen van 6,6 naar 7,1, maar de solidariteit van Nederland naar gezinnen is gedaald van 4,6 naar 4,1.”

,,Nou, precies. Wij schrokken daar ook heel erg van. En het bijzondere is: vraag de gezinnen naar hoe solidair ze zichzelf vinden en ze komen op een 7,3.”

,,Op iedereen, eigenlijk. Neem bijvoorbeeld restaurants. Als je binnenkomt als gezin word je al met de nek aangekeken, van: ‘Oh, een gezin met kinderen, die gaan janken’. En waarom is er zowat nooit een verschoningsplek op de mannen-wc? Vaders kunnen toch net zo goed verschonen? Of waarom is het kindermenu áltijd iets uit de frituur? Nooit iets gezonds.”

,,Of neem werkgevers. Bij je werkgever gaat het nooit over thuis, terwijl voor 92 procent van de gezinnen werk, gezin en zorg combineren de grootste uitdaging is. Veel ouders zeggen ook: ik moet werken om het hoofd boven water te houden, maar ik word nergens geholpen om dat ook te doen. Je móét als moeder eigenlijk wel vier dagen werken om iets over te houden na de kinderopvang, maar dan zeggen ze weer: je hebt toch geen kinderen om elke dag weg te brengen? Nederland is ingericht op een kostwinnersgezin; vader werkt, moeder thuis bij de kinderen. Dat is echt al lang uit de tijd.”

,,Dat zien wij ook. Dat het van 5-3, vader vijf dagen en moeder drie dagen, naar 4-4 gaat, allebei vier dagen werken. Maar dan wordt er alsnog gezegd van: Ja, maar eigenlijk moeten vrouwen gewoon thuis zijn om te zorgen.”

,,Toch is het zo, we hebben het uitgezocht, we horen het van al die gezinnen. We hebben in Nederland twee culturen. Een goede werknemerscultuur: je bent goed als je van 9 tot 5 op je werk zit. En een goede moederscultuur: je bent een goede moeder als je thuis voor de kinderen zorgt. Dat gaat niet allebei.”

,,Gezinnen ervaren een groot gebrek aan steun. Als we gezinnen vragen van: Joh, waar ga je naartoe voor hulp? Dan noemen ze de gemeente als laatste. Nou, dat is best stom, want bij die gemeente kan je best veel regelen. En neem het consultatiebureau. Stel je maakt je zorgen omdat je kind weleens een ander kind slaat, dat gebeurt zo vaak. Toch vragen veel ouders geen hulp aan het consultatiebureau, omdat ze bang zijn dat er dan consequenties zijn. Want dan komt jeugdzorg erbij. Jeugdzorg, die komt je kind weghalen. Het zijn vaak best irrationele gedachten. Maar dit zijn de angsten die bij ouders leven.”

,,Dat we geen oog voor gezinnen hebben. Het beeld is: gezinnen moeten het zelf maar oplossen, jij hebt ervoor gekozen, zoek het zelf maar uit.”

,,We gaan in elk geval naar de politiek, er moet een gezinsvisie komen. Ik geef een voorbeeld: voer een gezinstoets in bij nieuw beleid. Hoe werkt dat? Er is een lerarentekort, dus komt er een pilot op een aantal middelbare scholen om minder les te geven. Als dat werkt, prima. Maar... dan zit dus wel mijn puber van 13 jaar om 12 uur alweer thuis: ‘Succes ermee, ouders’. Zorg zelf maar dat ze niet de hele dag gaan gamen of in de armen van een loverboy lopen. Zo heb ik honderden voorbeelden. Wij zeggen dus, kom met een gezinstoets en hou bij elk nieuw beleid rekening met de gevolgen voor een gezin.”

,,Dit rapport komt ieder jaar uit, hè. We zien wel bij wie we nu en bij wie we volgend jaar moeten aankloppen. Het is een kwestie van de aanhouder wint. En niet alleen naar de politiek, ook naar Koninklijke Horeca Nederland, want die verschoningsplek op mannen-wc's moet toch simpel te regelen zijn. We gaan de boer op met dit rapport en dat doen we elk jaar weer.”

,,De cijfers in het rapport zeggen veel, maar de geschreven open antwoorden nog meer. Daarin zie je pas hoeveel kunst- en vliegwerk gezinnen uithalen om het toch te redden, hoe schrijnend het soms is. Maar echt, dat is gewoon niet normaal. Daarom willen we dit gewoon per se op de kaart zetten.”