Dansmarathons, flirten, zuipen en feestvieren: dit zijn jullie herinneringen aan polderdiscotheek Alcazar

Een bekend fenomeen in Alcazar was natuurlijk de dansmarathon, die van 1983-1997 jaarlijks werd georganiseerd. Bezoekers dansten dan niet gewoon een avondje, maar probeerden dit zo lang mogelijk vol te houden. Het wereldrecord werd meerdere keren vanuit Puttershoek verbroken en werd uiteindelijk in 1997 op 115 uur dansen gezet. Het is het laatste record dat in het Guiness Book of Records is opgenomen.

Bianca Weeda (48) uit Heinenoord stond destijds al die uren op de dansvloer, net als bij drie eerdere edities. "Ik was toen midden twintig. Alcazar en de dansmarathons waren een fenomeen", weet zij nog. "Voorafgaand moesten we allemaal meerdere keren per week trainen en onderging iedereen een medische test. Tijdens de dansmarathon waren er continu artsen aanwezig."

Alle deelnemers kregen schoenen en een trainingspak van een sponsor waarop ook groot 'Alcazar' stond. "Dat was fantastisch. Je danste een uur lang en kreeg toen verplicht vijf minuten rust. Daarna ging je de dansvloer weer op. Elke avond traden er artiesten op."

Uiteindelijk danste ze vier edities uit, waarbij ze respectievelijk 48 uur, 60 uur, 114 en 115 uur op de dansvloer stond. "Je deed het voor de eeuwige roem. En je kreeg een jaarkaart voor Alcazar, waardoor je een jaar lang gratis naar binnen mocht."

Familie en vrienden leefden altijd intens mee met de deelnemers, weet Bianca. "Mijn vader was tijdens een van de edities van plan om thuis de trap opnieuw te bekleden. Maar elke keer stond er weer iemand aan de deur: "Hoe gaat het met Bianc in Alcazar?!" Die trap was een project waar hij maar niet aan toekwam", zegt ze lachend. "Het waren echt gouden tijden."

Ook voor Jeroen van den Berg (53) staan de dansmarathons in zijn geheugen gegrift. Hij presenteerde eind jaren 90 een aantal edities, wat dus dagen en nachten achter elkaar duurde.

"Ik werd dan 's nachts uit mijn bed gebeld, omdat de deelnemers een inzinking hadden. Voormalig eigenaar Jan van der Pligt hing aan de lijn en zei: 'Je moet nú komen!' Ik pepte ze dan even op, door de deelnemers nog eens aan het publiek voor te stellen. Ze kregen dan een luid applaus. Daarna kon ik weer terug naar huis om te slapen."

Hij herinnert zich ook de modellenwedstrijden in Alcazar, waarvan de finale werd gehouden tijdens de eerste avond van de dansmarathon. Een bewuste keuze.

"Er was dan nog niet zo veel publiek voor de marathon, omdat het 'pas' de eerste avond was. Zo konden ze toch veel mensen naar binnen trekken, omdat dit familie en vrienden waren van de deelnemers aan de modellenwedstrijd", legt hij uit. "Het was erg bijzonder, want dit was een van de eerste wedstrijden waarbij je een auto kon winnen. Dat kreeg toen landelijke aandacht."

In al die jaren traden er ook allerlei artiesten op in Alcazar. Sugar Lee Hooper, de Dolly Dots, André Hazes, Vanessa, Bløf, Marco Borsato, maar ook Nick en Simon, Frans Bauer, Snollebollekes, Lee Towers en bekende dj's zoals Paul Elstak, Hardwell en Armin van Buuren. Die laatste draaide overigens de hele tent leeg, omdat zijn muziek op dat moment nog niet echt gewaardeerd werd.

"Hardwell kwam gewoon via de normale ingang binnen met z'n platentasje om z'n arm. Dat kun je je nu ook niet meer voorstellen", vertelt Bianca. Zij is na haar deelname aan de dansmarathons zelf in Alcazar gaan werken als portier en artiestenbegeleider.

Een avond die je volgens velen niet mocht missen in Alcazar, was tweede kerstdag. "Ik propte mijn kerstdiner met de familie naar binnen, want wij móésten naar Alcazar", reageert Berbel Michels op een oproep van Rijnmond om mooie herinneringen. "Je moest er echt op tijd zijn, anders kwam je niet meer binnen."

Dat erkent Bianca ook. "Om 21:00 uur was Alcazar dan al afgeladen. Bij de Kiltunnel kregen mensen al te horen dat ze rechtsomkeert moesten maken, omdat het stamp- en stampvol zat." En dat terwijl er in de discotheek plek was voor zo'n 4 duizend mensen.

Ook op andere avonden kon het flink druk zijn in Alcazar. Bezoekers kwamen soms met bussen vol uit Zeeland of Noord-Holland naar Puttershoek. Eerst voor de reguliere stapavonden, later ging de discotheek alleen nog open voor thema-avonden, bruiloften en diners. Ook werd de slotavond van de Roparun, waarop bekend werd hoeveel geld er in totaal was ingezameld, steevast op het terrein van Alcazar gevierd.

"Die Roparun-avonden waren ook zo mooi", vertelt toiletjuf Cora (65), die vanaf de jaren 90 tot de sluiting van de discotheek in Alcazar werkte. "Het was een groot feest voor de lopers en alle mensen die eraan meegeholpen hebben. Bijna niemand hield het op zo'n avond droog."

Cora zag in al die decennia hele generaties opgroeien. Ze kreeg zelfs de bijnaam 'Mama Alcazar'. Jarenlang beheerde zij de wc's in de discotheek en dat ging niet onopgemerkt. "Ik kan blijven lullen. Jonge meiden kwamen mij alles vertellen waar ze mee zaten. Bij mij op de toiletten werden de liefdesverdrietjes uitgehuild."

De meisjes van toen een jaar of 15 zag ze jaren later terugkomen naar Alcazar. "Eerst kwamen ze als pubers, daarna op het Sinterklaasfeest met hun eigen kinderen. Voor mij is dat persoonlijk het mooiste geweest aan Alcazar: dat ik de jeugd echt heb zien opgroeien tot mooie volwassen mensen."

Met jaren hetzelfde gezicht bij de wc's werd Cora een bekendheid in de Hoeksche Waard. "In de supermarkt word ik nog herkend. Veel Hoeksche Waarders hebben in hun jeugd ook in Alcazar gewerkt en zijn inmiddels een stuk ouder. Ik had altijd al meer met de jongere generatie dan met de oudere. Ik heb echt een verbinding met 'mijn kindjes' in de Hoeksche Waard."

Veel mensen van binnen en buiten de regio hebben een herinnering aan de Puttershoekse discotheek, blijkt uit de reacties die massaal binnenstroomden op onze oproep voor mooie herinneringen. Diverse koppels leerden elkaar kennen op de dansvloer en zijn inmiddels al tientallen jaren samen. Of ze trouwden als kers op de taart op deze plek.

Dat lang niet iedereen nuchter of ongeschonden Alcazar verliet na een avondje stappen, is een feit. "Mijn jongere broer was na een avond in Alcazar opeens verdwenen, terwijl hij met mij mee zou rijden naar ons huis in IJsselmonde", begint Irmgard Steffen zijn reactie op onze oproep.

"Hij was nergens te vinden: ik ben allerlei polderweggetjes afgegaan en vervolgens zenuwachtig naar huis gereden. Daar aangekomen kwam een auto aanrijden met, jawel, mijn broer. Het kroos zat in zijn haar en kleding. Hij had wat slootjes meegepakt. Twee knullen uit de Hoeksche Waard zagen hem lopen en waren zo helder hem in deze koude nacht op te pikken en met hun auto thuis te brengen. De opluchting was groot. Ik kon ze wel zoenen."

Maar het was niet altijd alleen maar feest. "Natuurlijk werd er ook gevochten, teveel gedronken of drugs gebruikt", zegt Bianca. "Het is een illusie dat je dat allemaal buiten de deur kunt houden." "Het werd op een gegeven moment onprettiger voor de meiden, die werden meer lastiggevallen", zegt Cora. "Voor mij persoonlijk niet: ik heb nooit last van de jeugd gehad. Maar ik denk dat ik dat ook wel uitstraalde."

Zowel Cora als Bianca werkte tientallen jaren in de Puttershoekse discotheek. Cora omschrijft de werknemers van Alcazar als één grote, warme familie. "Na het werk bleven we altijd met het personeel nog wat drinken en eten. Dat werd dan echt een afterparty. Eigenlijk moesten we er altijd uitgezet worden, omdat het zo verschrikkelijk gezellig was met elkaar. Die onbevangenheid, het liefdevolle en het gezellige: dat waren echt mijn geluksmomentjes."

Ook spreekt ze vol lof over de gebroeders Streefkerk, de laatste eigenaren van Alcazar. "De Streefkerkjes zijn goud voor mij geweest. Ik ben in het verleden vaker ernstig ziek geweest, maar ze waren altijd betrokken en het was altijd een warm bad."

Veel stamgasten en oud-collega's zijn goede vrienden geworden, legt Cora uit. Dat geldt ook voor haar en Bianca. "Ik heb zoveel mooie, warme herinneringen aan allerlei mensen. Ik heb echt zoveel vriendschappen voor het leven opgebouwd."

Een paar jaar geleden viel het doek voor Alcazar, maar binnenkort gaat het pand dan ook daadwerkelijk tegen de vlakte, om plaats te maken voor woningen. "Ik wil nu alleen maar aan de mooie herinneringen denken", zegt Cora. "Ik vind het verschrikkelijk dat het tegen de vlakte gaat, maar zo is het leven. Het is goed geweest."

Voor Bianca, die bovendien haar man in deze discotheek leerde kennen, is het bitter. "Ik heb er ruim twintig jaar gewerkt en heb echt vrienden voor het leven gemaakt daar. Die sloopkogel doet me dan wel pijn."

"Elke keer als ik langs het gebouw van Alcazar rijd, vind ik het nog zonde", zegt Jeroen. "Er liggen zoveel mooie herinneringen. Het is echt een tijdperk dat afgesloten wordt."