Een Nederlands-Amerikaanse academicus met een geschiedenis als pleitbezorger van de normalisering van seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen heeft een werkrelatie gehad met de World Professional Association for Transgender Health (WPATH). Het onderzoek van Theodore Sandfort is onlangs nog, in 2016, gepresenteerd op het symposium van de organisatie, meldt Reduxx.

Sandfort, een aan Columbia verbonden academicus en LGBT-activist, werkte eerder met zelfverklaarde pedofielen in Nederland, waarbij hij het seksueel misbruik van jongens door volwassen mannen documenteerde als bewijs ter ondersteuning van zijn theorie dat relaties tussen volwassenen en kinderen ‘overwegend positief’ zijn.

Voordat hij naar Columbia University verhuisde , behaalde Sandfort een doctoraat in de klinische psychologie aan de Universiteit Utrecht in Nederland. Ook was hij voorzitter van de interfacultaire afdeling Lesbische en Homostudies van de Universiteit Utrecht en directeur van het onderzoeksprogramma ‘Diversiteit, Levensstijl en Gezondheid’ van het Nederlands Instituut voor Sociaal Seksuologisch Onderzoek.

Sandfort is lid van de faculteit aan de Columbia’s Mailman School of Public Health en is ook werkzaam geweest als hoogleraar klinische sociomedische wetenschappen, en werkte bij het HIV-centrum van de universiteit samen met voormalig WPATH-president en directeur van het Gender Identity Program van de instelling, Walter Bockting . Net als Sandfort verhuisde Bockting vanuit Nederland naar Columbia University, nadat hij zijn doctoraat in de psychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam had afgerond.

Bockting en Sandfort werkten ook professioneel samen toen ze in 2015 lid waren van de redactieraad van het academische tijdschrift Psychology and Sexuality .

Het jaar daarop, in 2016, werd onderzoek, mede geschreven door Sandfort, gepresenteerd op een WPATH-symposium in Amsterdam.

Het artikel, getiteld ‘Gender non-conformity and peer Victimization: Sexual Attraction and Gender Differences by Age’, richtte zich op de ervaringen van Nederlandse adolescenten van hetzelfde geslacht tussen 11 en 18 jaar. De studie concludeerde dat gender-non-conforme jongeren gepest werden door hun leeftijdsgenoten, wat ertoe leidde dat Sandfort en zijn collega’s aanbeveelden dat “belangrijke educatieve boodschappen die seksuele en genderdiversiteit behandelen, tijdens de kindertijd vóór de vroege adolescentie moeten worden overgebracht.”

Eerder werk van Sandfort ging echter over sympathieke weergaven van pedofiele relaties tussen volwassen mannen en adolescente jongens. De afgelopen jaren had hij ook toegang tot kwetsbare jongeren in het pleegzorgsysteem van New York City en in 2020 werd hij uit deze functie ontheven toen zijn verontrustende onderzoeksgeschiedenis over de seksualiteit van kinderen aan het licht kwam.

In 1983 schreef Sandfort een artikel voor Youth and Society ( Jeugd en Samenleving ) met de titel ‘Erotische momenten in het werken met kinderen’, een kleinschalig onderzoek naar seksuele verlangens onder vijf volwassen groepsleiders voor de kinderen onder hun hoede.

De mannen beschreven dat ze seksueel genot ontlenen aan het werken met kinderen, vooral wanneer ze samen sporten, de kinderen wassen of ze op schoot houden. Eén man, geïdentificeerd als “Lex”, vertelde dat hij opgewonden was terwijl hij kinderen van “2 of 3 jaar oud” kietelde, alleen zijn ondergoed droeg en vervolgens de geslachtsdelen van de peuters aanraakte.

Datzelfde jaar werd een onderzoek van Sandfort gepubliceerd waarin de seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen positief in beeld werden gebracht.

“Pedofiele relaties in Nederland: alternatieve levensstijl voor kinderen?” concludeerde dat “de partner en de relatie, inclusief de seksuele aspecten, in overwegend positieve termen werden ervaren; bewijs van uitbuiting of misbruik ontbrak.”

Sandforts paper en proefschrift uit 1988, gepubliceerd door de Universiteit Utrecht,  “The importance of the experience: about sexual contacts in early childhood and sexual behavior and experience later in life,”  behandelt casestudies van de seksuele ervaringen van meisjes en jongens onder de zestien jaar.

Toch waren dit niet de enige gevallen waarin Sandfort pro-pedofiele opvattingen uitte; hij heeft eerder een uitgebreide geschiedenis van het publiceren van geschriften en onderzoek dat sympathiseert met pedofilie. Terwijl hij nog in Nederland woonde, schreef de psycholoog en seksuoloog verschillende wetenschappelijke teksten over het onderwerp seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen.

De psychiater werd ook vermeld als redactielid van een academisch pro-pedofilietijdschrift genaamd Paidika, dat van 1987 tot 1995 in Amsterdam werd gedrukt, naast een van de oprichters van de North American Man-Boy Love Association (NAMBLA), Lawrence Stanley. In twee edities van Paidika, in de tijdschriften van 1993 en 1994, werd zijn onderzoek naar de “seksuele ervaringen van kinderen” beschreven.

Sandfort’s publicatie uit 1987, ‘Boys on Their Contacts with Men’, presenteerde een onderzoek onder 25 jongens tussen de 10 en 16 jaar die betrokken waren bij seksuele relaties met volwassen mannen.

De psycholoog en seksonderzoeker had naar verluidt mannen gerekruteerd onder de leden van de vele pedofilielobbygroepen in Nederland in die tijd om hen te vragen naar hun mening over seksuele ontmoetingen tussen volwassenen en kinderen.

“Waarom… zouden pedofielen, net als andere mensen met afwijkende seksuele voorkeuren, niet het recht hebben om hun seksuele verlangens te uiten?” schreef Sandfort, terwijl hij de feministische beweging veroordeelde als “morele dictators” voor hun standpunten tegen seksueel misbruik van kinderen en pornografie.

In verschillende door Sandfort gedocumenteerde casestudies worden jonge jongens doorgegeven van de ene volwassen man naar de andere voor seksueel gebruik. Een van de door Sandfort geïnterviewde jongens, Simon, 12 jaar oud, beschrijft hoe hij Ed, 32 jaar oud, leerde kennen in een buurthuis via een andere man genaamd Ton.

“Ton is ook een pedofiel waar ik eerst naartoe ging”, vertelde Simon aan Sandfort. “Hij was een soort Dracula – hij zoog iedereen naar binnen, en nadat hij dat eenmaal had gedaan, liet hij je even later los.”

“Heeft hij je dat aangedaan?” vroeg Sandfort aan de jongen. Simon antwoordde: “Ja, dat heeft hij zeker gedaan!”

In zijn conclusie verklaarde Sandfort dat hij hoopte bewijs te kunnen leveren dat niet alle kinderen die door volwassenen om seks werden gevraagd, seksueel werden misbruikt.

“Bijna al het eerdere onderzoek naar seks tussen kinderen en volwassenen is gebaseerd op de meldingen van ‘slachtoffers’ die hulp zoeken of van mensen die vanwege hun seksuele gedrag in aanraking zijn gekomen met de politie. Het vertekend beeld dat uit dergelijk onderzoek naar voren komt, wordt tot op zekere hoogte gecompenseerd door dit onderzoek.”

Seksuoloog en psycholoog Dr. John Money, bekend vanwege het populariseren van de term ‘genderidentiteit’ – evenals zijn verontrustende medische experimenten met kinderen – schreef een voorwoord voor het boek van Sandfort, waarin hij de tekst prees als ‘grote wetenschappelijke waarde’.

‘Jongeren en tieners voelen zich aangetrokken tot de manier waarop hun oudere geliefden hen als gelijken behandelen’, schreef Money, voordat hij beweerde dat het boek ‘de ene muur vormt waarop en waarrond er nog meer kunnen worden gebouwd.’

In 1991 was Sandfort mede-redacteur van een compilatie van essays ter verdediging van pedofilie, getiteld Male Intergenerational Intimacy . Een inleiding, mede geschreven door Sandfort, ‘Man-Boy Relationships: Different Concepts for a Diversity of Phenomena’, luidt:

“Het is moeilijk om de toekomst te voorspellen met betrekking tot man-jongenrelaties, kinderseksualiteit, de positie van kinderen in onze samenleving. Zal pedofilie voor sommige mensen een levensstijl worden, gebaseerd op hun persoonlijk ontworpen seksuele geaardheid? Zal de samenleving mensen toestaan ​​een dergelijke levensstijl aan te nemen, of zal de samenleving volhouden hen alleen maar als kindermisbruikers te zien?

Kan seksuele betrokkenheid tussen volwassenen en kinderen alleen worden opgevat als seksueel kindermisbruik, of zullen professionals en het publiek gaan beseffen dat er verschillende soorten intieme betrokkenheid bestaan ​​tussen volwassenen en kinderen en dat er onderscheid kan worden gemaakt tussen vrijwillige betrokkenheid en gedwongen betrokkenheid? ”

Het boek is samengesteld uit de geschriften van meer dan een dozijn pro-pedofilie-activisten, waaronder een essay van David Thorstad, de oprichter van de North American Man-Boy Love Association (NAMBLA), en Edward Brongersma, een Nederlandse politicus die pleitte voor het verlagen van de meerderjarigheid in Nederland met specifieke aandacht voor seksuele relaties tussen volwassen mannen en jongens.

In 2020, nadat zijn eerdere pro-pedofiele geschriften weer boven water kwamen, bracht de Administration for Children’s Services van New York City een openbare verklaring uit waarin alle banden met Sandfort werden verbroken, die met pleegjongeren van 13 tot 21 jaar had gewerkt om enquêtes uit te voeren.

Het onderzoek, ‘Ervaringen en welzijn van seksuele en genderdiversieke jongeren in pleegzorg in New York City’, concludeerde dat meer dan één op de drie jongeren in pleeggezinnen zich identificeerde als ‘LGBTQAI+’, wat als ‘substantieel hoger’ werd beschouwd dan de percentage gevonden in de algemene bevolking.

De kinderwelzijnsorganisatie heeft gedurende een periode van vijf jaar ongeveer 416.000 dollar aan publieke en private fondsen uitgegeven voor het onderzoeksproject onder leiding van Sandfort.

De woordvoerder van de Administration for Children’s Services (ACS), Marisa Kaufman, verklaarde: “De stad New York kent een nultolerantie ten aanzien van pedofilie. De gezondheid, veiligheid en het welzijn van kinderen hebben onze topprioriteit, en degenen die kinderen in gevaar brengen zijn in strijd met de waarden van onze stad. Ons werk met Dr. Sandfort begon ruim vijf jaar geleden en de huidige ACS-leiding was pas op de hoogte van deze eerdere geschriften nadat de onderzoeksresultaten waren vrijgegeven. ACS heeft alle banden met Dr. Sandfort verbroken.”

In 2008 ontving Sandfort voor zijn werk de John Money Award van de Society of the Scientific Study of Sexuality – een organisatie waarbij voormalig WPATH-president Bockting eerder ook in een leidende positie betrokken was geweest.

Sandfort was voorzitter van de International Academy of Sex Research en de Nederlandse Vereniging voor Seksuologie, en was fellow bij de American Psychological Association (APA), de organisatie die de gezaghebbende gids voor psychiatrische diagnoses produceert, bekend als de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM).

In februari bracht de APA een verklaring uit “waarin op bewijs gebaseerde zorg voor transgender, genderdiverse en niet-binaire kinderen, adolescenten en volwassenen wordt bevestigd” als reactie op recente inspanningen van Amerikaanse politici om te voorkomen dat kinderen puberteitremmende medicijnen voorgeschreven krijgen.

Het standpunt weerspiegelt de resolutie uit 2008 over non-discriminatie van transgenders, genderidentiteiten en genderexpressie, waarin WPATH wordt aangehaald. Het bedrag dat de APA heeft uitgegeven aan de laatste DSM, de vijfde editie, waarin onderzoek van WPATH-leiders is verwerkt, wordt geschat op 20 tot 25 miljoen dollar. Volgens een aankondiging uit 2014 genereerde de APA jaarlijks ongeveer 86 miljoen dollar uit de verkoop en licentiëring van APA publicaties en databases.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

John Money, de charlatan-peetvader van de transgenderbeweging

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over