De hele planeet wacht met ingehouden adem op het openlijk onvermijdelijke Iraanse antwoord op de aanval op haar consulaat/ambassadeursresidentie in Damascus door de bijbelse psychopaten die verantwoordelijk zijn voor de genocide in Gaza, schrijft Pepe Escobar.

Omgeven door een aura van geheimzinnigheid verraadt elke dag die voorbijgaat de immensiteit van de uitdaging: het mogelijk asymmetrische antwoord moet tegelijkertijd symbolisch, inhoudelijk, overtuigend, redelijk en rationeel zijn. Dat maakt Tel Aviv helemaal hysterisch en de beslissende instanties van de Hegemon extreem jeukerig.

Iedereen met een functionerend brein weet dat deze natte droom van een stunt vanuit het standpunt van hardcore zionisten en Amerikaanse christelijke zio-cons een serieuze provocatie was, bedoeld om de VS te lokken naar het lang gekoesterde Israëlische plan om een ​​beslissende klap uit te delen aan Hezbollah en Teheran.

De stafchef van de IDF, Herzi Halevi, gaf het spel bijna weg toen hij afgelopen zondag zei dat “we opereren in samenwerking met de VS en strategische partners in de regio.”

Vertaling: vertrouw nooit op de Hegemon, ook al wordt – via Zwitserse bemiddelaars – het idee geopperd dat Washington zich niet zal bemoeien met de reactie van Teheran op Tel Aviv. Je hoeft alleen maar de “verzekeringen” van Washington aan Saddam Hoessein vóór de eerste Golfoorlog in gedachten te houden.

Het is onmogelijk om de back-channelgaranties van Hegemon voor waar aan te nemen. Het Witte Huis en het Pentagon geven Moskou af en toe deze ‘garanties’ telkens wanneer Kiev diep in de Russische Federatie toeslaat met behulp van Amerikaans-Britse satellietinformatie, logistiek en wapens en met de NAVO in de facto operationele controle.

De staatsterreuraanslag op Damascus, die de Weense conventie over diplomatieke onschendbaarheid aan flarden trok, was van cruciaal belang ook een aanval op zowel de uitgebreide BRICS als de Shanghai Cooperation Organization (SCO). Iran is lid van beide multilaterale organen en is bovendien betrokken bij strategische partnerschappen met zowel Rusland als China.

Het is dus geen wonder dat de leiders in zowel Peking als Moskou zorgvuldig alle mogelijke gevolgen van de volgende Iraanse stap overwegen.

De doelbewuste escalatie van Tel Aviv – als het gaat om het uitbreiden van de oorlog in West-Azië – weerspiegelt toevallig een andere escalatie: de NAVO heeft in Oekraïne geen andere uitweg dan een verdubbeling, zonder dat het einde in zicht is.

Dat begon met de onveranderlijk diepzinnige minister van Buitenlandse Zaken, kleine Tony Blinken, die officieel bevestigde dat Oekraïne lid zal worden van de NAVO. Wat elk functionerend brein weet, kan worden vertaald als de routekaart naar een hete oorlog tussen Rusland en de NAVO, met ongelooflijk ernstige gevolgen.

De criminele onverantwoordelijkheid van Little Blinkie werd opgepikt en weerspiegeld door het Frans-Britse duo, zoals verwoord door de Britse premier David “van Arabië” Cameron en de Franse premier Stephane Sejourne: “Als Oekraïne verliest, verliezen we allemaal”.

Dat hebben ze tenminste goed begrepen– hoewel dat eeuwen heeft geduurd, als het gaat om het in kaart brengen van de naderende kosmische vernedering van de NAVO.

‘Dubbele oppositie’ tegen ‘dubbele afschrikking’

Laten we nu overstappen van clowneske bitspelers naar de volwassenen in de kamer. Zoals in de Russische premier Sergei Lavrov en de Chinese premier Wang Yi die eerder deze week in Peking letterlijk elk gloeiend dossier samen bespraken.

Lavrov en Wang konden niet duidelijker zijn over wat ons te wachten staat voor het strategische partnerschap tussen Rusland en China.

Zij zullen zich samen bezighouden met alle zaken die verband houden met de Euraziatische veiligheid.

Ze zullen elke poging van de usual suspects tegengaan om ‘de natuurlijke loop van de geschiedenis te vertragen’.

Voeg daarbij de bevestiging dat president Poetin en president Xi in 2024 minstens twee bilaterale bijeenkomsten zullen houden: op de SCO-top in juni en op de BRICS-top in oktober.

In een notendop: de honden van Forever Wars blaffen terwijl de Euraziatische integratiekaravaan verder marcheert.

Zowel Lavrov als Wang hebben heel duidelijk gemaakt dat het strategische partnerschap tussen Rusland en China, terwijl het de “natuurlijke loop van de geschiedenis” volgt, zal blijven zoeken naar een manier om de tragedie in Oekraïne op te lossen, rekening houdend met de Russische belangen.

Vertaling: De NAVO kan maar beter wakker worden en de koffie ruiken.

Deze bilaterale bijeenkomst op FM-niveau in Peking is het zoveelste grafische bewijs van de huidige tektonische verschuiving in wat de Chinezen doorgaans omschrijven als de ‘wereldkrachtcorrelatie’. Volgende maand – al bevestigd – is het Poetins beurt om Peking te bezoeken.

Het is nooit genoeg om te onthouden dat Poetin op 4 februari 2022, ook in Peking, persoonlijk aan Xi uitlegde waarom de uitbreiding van de NAVO/Hegemon naar Oekraïne totaal onaanvaardbaar was voor Rusland. Xi begreep, voor alle praktische doeleinden, wat er op het spel stond en verzette zich vervolgens niet tegen de SMO.

Deze keer kon Lavrov niet anders dan verwijzen naar het twaalfpuntenvredesplan voor Oekraïne dat vorig jaar door Peking werd voorgesteld en dat de diepere oorzaken aanpakt “in de eerste plaats in de context van het waarborgen van ondeelbare veiligheid, ook in Europa en de rest van de wereld.”

Uw “overcapaciteit” maakt mij gek

Zowel Teheran als Moskou staan ​​voor een serieuze uitdaging als het gaat om de bedoelingen van de Hegemon. Het is onmogelijk om definitief te concluderen dat Washington niet op de hoogte was van de aanval van Tel Aviv op Iran in Damascus – ook al is het contra-intuïtief om te geloven dat de Democraten in een verkiezingsjaar bereidwillig een nare hete oorlog in West-Azië zouden aanwakkeren, uitgelokt door Israël.

Toch bestaat altijd de mogelijkheid dat de door het Witte Huis goedgekeurde genocide in Gaza op het punt staat het raamwerk van een confrontatie tussen Israël en Iran/de As van het Verzet te extrapoleren – aangezien de Hegemon de facto op talloze niveaus betrokken is.

Om deze spanning te verlichten, introduceren we wat onder de gegeven omstandigheden als komische opluchting kan worden opgevat: het avontuur ‘Yellin’ Yellen goes to China’.

De Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen ging naar Peking om in wezen twee bedreigingen te uiten (dit is tenslotte de Hegemon).

1. Yellen zei dat Chinese bedrijven “aanzienlijke gevolgen” zouden kunnen ondervinden als ze “materiële steun zouden verlenen aan de Russische oorlog tegen Oekraïne.”

2. Yellen beschuldigde Chinese bedrijven van ‘overcapaciteit’ – vooral als het gaat om de sector van elektrische voertuigen (overigens zijn 18 van de twintig grootste EV-bedrijven ter wereld Chinees).

De Chinezen hebben, voorspelbaar, de hele show met nauwelijks een geeuw afgewezen, erop wijzend dat de Hegemon eenvoudigweg niet kan omgaan met het concurrentievoordeel van China, dus nemen ze hun toevlucht tot nog een voorbeeld van een ‘risicovermindering’-hype.

Kortom: het gaat om nauwelijks verhuld protectionisme. De Chinese minister van Handel Wang Wentao kwam meteen ter zake: de voorsprong van China is gebaseerd op innovatie, niet op subsidies. Anderen voegden twee extra sleutelfactoren toe: de efficiëntie van toeleveringsketens en ultradynamische concurrentie op de markt. EV’s staan ​​in China, samen met lithiumbatterijen en zonnecellen, bekend als de nieuwe ‘drie grote items’.

De theatervoorstellingen van Yellin’ Yellen in Peking zouden gemakkelijk kunnen worden geïdentificeerd als de zoveelste wanhopige gok van een voormalige hypermacht die niet langer de militaire suprematie geniet; geen dominante MICIMATT (het militair-industriële-congres-inlichtingen-media-academische-denktankcomplex, in de briljante formulering van Ray McGovern); geen volledig gecontroleerde logistiek en vaarroutes; geen onkwetsbare petrodollar; geen gedwongen, willekeurige angst voor sancties; en vooral niet de angst voor de angst zelf, die in het Zuiden vervangen is door woede en totale minachting voor de imperiale steun voor de genocide in Gaza.

Gewoon een smakeloze Griekse tragedie-remix

Het is opnieuw aan de onschatbare Michael Hudson om het allemaal bondig vast te leggen:

“Het officiële standpunt van de VS erkent dat het geen industriële exporteur meer kan zijn, maar hoe gaat het de internationale betalingen in evenwicht brengen om de wisselkoers van de dollar te ondersteunen? De oplossing is rent-seeking. Dat is waarom de Verenigde Staten zeggen, nou, wat is de belangrijkste nieuwe rent-seeking kans in de wereldhandel? Dat is informatietechnologie en computertechnologie.

Dat is de reden waarom de Verenigde Staten zo hard tegen China vechten, en waarom president Biden keer op keer heeft gezegd dat China vijand nummer één is. Het kwam eerst in actie tegen Huawei vanwege de 5G-communicatie, en nu probeert het Europese en Amerikaanse en Taiwanese exporteurs zover te krijgen dat ze geen computerchips naar China exporteren, en niet dat Nederlanders chipgraveermachines naar China exporteren. Er bestaat een overtuiging dat de Verenigde Staten op de een of andere manier kunnen voorkomen dat andere landen hoogtechnologische intellectuele eigendomsopbrengsten genereren, andere landen afhankelijk zullen zijn.

Rent-seeking betekent in werkelijkheid de afhankelijkheid van andere landen als zij niet de keuze hebben om u veel meer geld te betalen dan de werkelijke productiekosten. Dat is huur, de prijs boven de waarde. Welnu, de Verenigde Staten kunnen, omdat ze niet kunnen concurreren op waarde vanwege de hoge kosten van levensonderhoud en arbeid hier, alleen maar de huur monopoliseren.

Welnu, China heeft zich niet laten afschrikken. China heeft de Verenigde Staten overtroffen en produceert zijn eigen etsmachines, zijn eigen computerchips. De vraag is: wat gaat de rest van de wereld doen? Welnu, de rest van de wereld betekent aan de ene kant de mondiale meerderheid, Eurazië, de BRICS+, en aan de andere kant West-Europa. West-Europa bevindt zich midden in dit alles. Gaat het land werkelijk afstand doen van de veel goedkopere Chinese export tegen kostprijs, inclusief normale winst, of zal het zich laten opsluiten in de Amerikaanse huurwinningstechnologie, niet alleen voor computerchips maar ook voor militaire wapens?

Grafisch gezien leverde deze veelbewogen week nog een andere brul op: Xi ontving Lavrov officieel toen Yellin’ Yellen nog in Peking was. Chinese geleerden merken op dat de positie van Peking in een ingewikkelde triade bewonderenswaardig flexibel is, vergeleken met de vicieuze impasse van de betrekkingen tussen de VS en Rusland.

Niemand weet hoe de impasse kan worden doorbroken. Wat wel duidelijk is, is dat de leiders van Rusland en China, en ook die van Iran, heel goed weten welke gevaren er op het schaakbord schuilen wanneer de gebruikelijke verdachten alles op alles lijken te zetten, zelfs als ze weten dat ze kansloos, overtroffen, in de minderheid en te slim af geweest zijn.

Het is een smakeloze Griekse tragedie-remix, oké, maar zonder de pathos en grootsheid van Sophocles, met slechts een stel vervelende, brute exemplaren die zich in hun blinde, zelf toegebrachte ondergang storten.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

“CIA waarschuwt Israël voor een enorme aanval van Iran in de komende 48 uur”

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over