Voor makelaars Freddy en Fred is de voertaal nu Engels. ‘Expats vinden Amsterdamse huizen goedkoop, vergeleken met Parijs en New York’

‘Wat een uitzicht. Ik kan nog bijna niet geloven dat ik hier ga wonen.’ Sameh Mabrouk loopt naar het grote hoekraam van zijn nieuwe appartement in Amsterdam. De mobile engineering manager uit Egypte kijkt neer op het water van de Amstel, dat fonkelt in het ochtendlicht. De eerste plezierbootjes varen al langs, terwijl de inzittenden wijzen op de Stopera, zowel stadhuis als onderkomen van de Nationale Opera & Ballet.

Over een uur is het tijd voor de definitieve handtekening bij de notaris. Makelaar Freddy Koot gaat naast Sameh staan. Binnenkort, op Kings Day, is het hier helemaal een feest, met nog meer bootjes op het water. ‘Dit was het eerste huis dat je bezichtigde. Ik begrijp helemaal dat je het spannend vond meteen toe te slaan.’

Sameh: ‘Ja, ik was wel een beetje zenuwachtig.’ Hij betaalt 425 duizend euro voor 39 vierkante meter woonkamer met keukenblok en een aparte slaapkamer en badkamer. Bijna 11 duizend euro per vierkante meter. Freddy: ‘Dit was een buitenkans. Over een halfjaar verkoop ik het zo weer voor je, voor 475 duizend euro.

Expats slaan toe

Op kantoor in de Amsterdamse Kinkerbuurt gaat Freddy door zijn meest recente transacties, die uitgeprint op zijn tafel liggen. Van de veertien cliënten hebben er twaalf een andere nationaliteit dan de Nederlandse. Een Poolse expat kocht een appartement op IJburg, vraagprijs 539 duizend euro, gekocht voor 615 duizend. Een Italiaanse expat kocht een woning in de Baarsjes, vraagprijs 400, gekocht voor 450. Een Turks expatkoppel sloeg toe in Amstelveen, vraagprijs 610, gekocht voor 710. ‘Dat vond ik eigenlijk te veel voor dat rijtjeshuis. Maar ze waren al een paar keer overboden en wilden héél graag.’

Naast Freddy (41) zit zijn vader Fred Koot (67). Ze begonnen het kantoor samen, twintig jaar jaar geleden. Freddy net van school en Fred na tal van functies in het vastgoed. ‘In het begin, toen we nog enkel glas hadden, hoorde je nog precies wat de mensen buiten toen al zeiden over de advertenties achter het raam’, vertelt vader Fred. Hij heft zijn armen: ‘Dit kan toch niemand meer betalen!’

Ze kozen toentertijd bewust voor de ‘verkeerde kant’ van het Vondelpark. In het rijke Oud-Zuid zaten al makelaars genoeg. Hij wilde liever werken voor ‘gewone mensen’ in Oud-West.

Ook die voormalige stadsvernieuwingswijk is inmiddels een hotspot in de oververhitte Amsterdamse woningmarkt. ‘Dat van dat onbetaalbaar is wel een beetje waar nu’, vindt vader Fred. ‘Twee jaar geleden kregen we zestig kijkers voor een woning, nu nog maar tien. Met deze extreme prijzen is het voor veel mensen echt te duur geworden.’

Naast hem pakt zijn zoon de telefoon op. ‘Hello, this is Freddy Koot…’

Zijn vader: ‘We spreken nu 80 procent van de tijd Engels…. Maar dat maakt niet uit, hoor. Expats zijn ook leuke mensen. Dan komt zo’n stel van rond de dertig binnen in hun oude kloffie. Maar dan verdienen ze samen wel anderhalve ton met iets in de IT.’

Als het verkopen van een brood

Freddy is klaar met zijn gesprek over floor isolation en noise reduction. ‘Onze expats komen uit alle windstreken, van Europa tot Noord-Amerika, Brazilië en India. Nederlandse woningen vinden ze nog goedkoop, vergeleken met Londen, Parijs, New York en Tokio.’

Dan is het tijd voor een bezichtiging van een huis dat bij Koot in de verkoop staat. ‘Gewoon even verkopen’, roept de vader als zijn zoon de deur uitloopt, richting auto. Freddy roept terug: ‘Alsof het een brood is, ja!’

Aan de Pieter Calandlaan, diep in Amsterdam-West, heeft het kantoor een appartement met inpandige parkeerplaats in de verkoop staan. Bij de vraagpijs van 525 duizend euro komt nog een erfpacht van ruim 2.400 euro per jaar. Toch relatief goedkoop, vindt Freddy, als hij de deur opent van het balkon op het zuiden. ‘Binnen de ring zou de prijs richting de 8 ton gaan.’

De eerste kijkers, een jong Nederlands echtpaar, tandarts en medewerker bij een uitgeverij, lopen niet meteen warm voor de 105 vierkante meter op 7 hoog. Expat Mustafa uit Egypte, 3D engineer bij architectenbureau, is aanzienlijk enthousiaster, vooral over de bouwkundige staat van het huis uit 2006. Met zijn Duitse vriendin, eveneens expat, is hij al twee keer overboden in Amsterdam. ‘We voelen ons wel opgejaagd. De prijzen blijven stijgen, het is hier meteen maar bieden. Dus ik hoop maar dat het nog lukt.’ Niet veel later brengt hij een bod uit, net boven de vraagprijs.

Voorgoed in Nederland

De Hongaarse Vicky en Janos, IT-ers bij een internetbedrijf in Amsterdam, onderwerpen een ruime eengezinswoning in Purmerend aan een grondige inspectie. De dertigers willen voorgoed in Nederland blijven. Voor hun eerste koopwoning zoeken ze wel ‘meer waarde voor hun euro’ dan in de hoofdstad. Ze bekeken al huizen in Zaandam, maar vooralsnog is het groene en rustiger Purmerend favoriet.

Freddy leidt ze door het huis, druk pratend over isolatiemogelijkheden en noodzakelijk onderhoud. Vicky en Janos gaan door de knieën bij elke mogelijke lekkageplek. Vooral over de blauwe badkamer met bubbelbad zijn ze wel wat bezorgd. De twee-onder-een-kap uit 1975 heeft een vraagprijs van 425 duizend euro. Die relatief lage prijs is duidelijk bedoeld om biedingen uit te lokken, denkt Freddy. Met de bus om de hoek sta je immers na twaalf minuten al bij metrostation Amsterdam-Noord.

De Nederlandse woningmarkt is nu wel ‘really crazy’, zegt Jonas in de tuin. ‘In Hongarije doe je over het kopen van een huis zo vijf maanden.’ Vicky: ‘Hier is het geen onderhandelen, maar overbieden. Je moet constant op high alert staan.’

Ook rond Amsterdam gaan de prijzen snel omhoog, weet Freddy. ‘Zeker in deze buurt. Die is nog wat ondergewaardeerd.’ Vicky: ‘Dus het is now or never?’ Janos wil nog even bedenktijd: ‘Laten we hier nog even over nadenken.’ Freddy: ‘Natuurlijk, it’s not a bag of potatoes.’

Vicky heeft een laatste vraag, voor ze met Janos de buurt gaan verkennen. ‘Als we bieden, moeten we dan ook een brief schrijven waarin we ons voorstellen? Of denk je dat het tegen ons werkt dat we niet uit Nederland komen?’ Freddy: ‘Je mag een brief schrijven, maar uiteindelijk maakt het niks uit wie je bent. De meeste verkopers hebben maar één vraag: wat is het hoogste bod?’

Drie ton voor 33 vierkante meter

Op dinsdagochtend onderwerpen Freddy en Brabhant Sing (India, onderzoeker kunstmatige intelligentie bij een e-commercebedrijf) een klein appartement aan de Bilderdijkstraat in Amsterdam-Oud-West aan een laatste inspectie. De verkoper wil geen journalist bij de afhandeling, dus de deur blijft gesloten. Sing vertelt even later wel waarom hij ruim 300 duizend euro betaalt voor een halve etage van 33 vierkante meter aan de straatkant. Een huurhuis voor minder dan 2 duizend euro per maand was niet te vinden. Met wat spaargeld en een flinke hypotheek voor de aankoop is hij nu goedkoper uit.

Veel bevriende expats denken hetzelfde, vertelt hij: ‘Huur is zo duur. Bovendien kun je in Nederland heel makkelijk een hypotheek krijgen, tot 100 procent van het aankoopbedrag. De rente is ook nog eens laag, vergeleken met de 10 procent die je betaalt in India.’

Expatregeling

Freddy kan veel waardering opbrengen voor zijn expat-klanten, vertelt hij. ‘Bij Nederlandse kopers ben je verrast als ze 20 duizend euro eigen geld inbrengen. Expats zijn gewend om te sparen voor een huis.’ Zijn vader relativeert dat nog een beetje: ‘Je ziet ook wel veel Nederlandse ouders die gewoon een huisje kopen voor hun studerende dochter, als die geen kamer kan vinden.’

Misschien krijgen de Nederlanders het straks iets makkelijker, merkt Freddy op. ‘De internationals profiteren nu natuurlijk van de Nederlandse expatregeling, waarbij over 30 procent van het loon geen belasting wordt geheven. Sommigen zijn al wat zenuwachtig over de mogelijke verdere versobering van die regeling. ‘We kunnen nu nog kopen’, zeggen ze dan, ‘want straks kan ik misschien minder lenen.’