Gegijzeld door Hamas: interview met familieleden
Al zes maanden in de hel
BringThemHomeNow manifestatie Amsterdam 7 april 2024
Op 7 oktober 2023 ontvoerden terroristen van Hamas met veel bloedig en dodelijk geweld honderden Israëlische mannen, vrouwen en kinderen naar Gaza. Op dit moment zijn nog steeds 133 mensen vermist. Wat zegt zo’n getal? Achter elke gijzelaar gaat een getraumatiseerde familie en een wereld van leed schuil. Maaike van Charante heeft na de #BringThemHomeNow manifestatie in Amsterdam (7 april 2024) enkele familieleden van vier ontvoerde mensen geïnterviewd. Hier is hun verhaal.
Omer Neutra
In augustus 2023 vierde Lee Elazar (13) haar Bat Mitswa. Het feest was uitbundig vrolijk, haar moeder Louise Neutra laat een filmpje zien met een rij dansende mannen. Ze wijst er één aan: dat is Omer. Maar Omer danst niet meer. Hij is ontvoerd naar Gaza, en op de poster staat een foto van hem die genomen is op de Bat mitswa van zijn nichtje. De blijdschap van die dag is vervaagd door de verschrikking van 7 oktober.
Louise heeft zich voorbereid op het interview. Ze heeft zijn verhaal in haar mobiel gezet en probeert voor te lezen, maar het gaat niet. Dan legt ze haar mobiel neer, en barst los. Over Omer. Lieve, hartelijke, zorgzame Omer. De basketballer. De zoon van haar broer, kleinzoon van haar vader die als kind de holocaust overleefde bij de partizanen van Tito, in Joegoslavië.
Verhalen op verhalen, verontschuldigt ze zich. Maar het laatste verhaal van Omer kan ze niet vertellen. Ze weet alleen dat hij ontvoerd is. Van de Israëlische overheid hebben ze een filmpje gekregen waarop te zien is dat hij gevangen is genomen, daarna ontbreekt ieder spoor. Voor de familie Neutra staat het leven stil, zoals voor alle families die ik deze dag interview.
Alexander (Sasha) Lobanov
Oxana Lobanov zit op de bank, met de poster van haar zoon tegen zich aangeklemd, alsof ze hem dan toch een beetje vast kan houden. Gregori zit zwijgend naast zijn vrouw. Op de poster is de leeftijd van hun gegijzelde zoon Alexander aangepast, zijn verjaardag op 18 februari hebben ze niet met hem kunnen vieren. Zijn tweede zoontje, Kai, heeft zijn vader nog nooit gezien. Kai werd in maart 2024 geboren.
Oxana vertelt over die gruwelijke dag toen ze in Ashkelon wakker schrokken van het luchtalarm en de schuilkelder in moesten. Ze wonen vlak naast Alexander en Michal, maar Alexander was niet thuis. Hij hielp bij de catering van het Nova festival. Vlak voor zeven uur stuurde hij zijn ouders een kort spraakbericht, om negen uur belde hij zijn vrouw Michal dat hij met een paar vrienden ging proberen te ontsnappen naar Kibboets Be’eri.
De grootouders schuilden met hun zwangere schoondochter en hun kleinzoon voor de raketten. Het bombardement was erger dan ze ooit hadden meegemaakt, het bleef maar doorgaan. Het leek onontkoombaar dat hun huis getroffen zou worden, en zou de schuilkelder het houden? De grootouders namen de kleine Tom (2) tussen zich in, om hem met hun lichamen te beschermen.
Gevangen
Ze wisten niet dat Alexander zich intussen met anderen verborg in een veld, en ontdekt werd door Hamas. Achttien dagen lang wisten ze niet waar hij was. Ze zochten hem in ziekenhuizen en tussen de lichamen die opgebaard lagen. Maar één van de mannen in het veld was ondanks verwondingen ontsnapt, en uit zijn verhaal werd duidelijk dat Alexander gevangen was genomen. Dat is het laatste wat zijn familie gehoord heeft.
Oxana vertelt hoe geliefd Alexander is. Hij en Michal trouwden in coronatijd en er mochten maar honderd gasten komen. Maar wel duizend mensen kwamen, zelfs uit Noord-Israël, al mochten ze alleen maar uit hun auto stappen en van een afstand de Hebreeuwse gelukwens mazzeltof roepen. Overal in Asjkelon hangen posters van Alexander, en Tom vroeg naar zijn abba (pappa) als hij ze zag. Maar nu begint hij zijn opa abba te noemen.
Elyakim Livman
Elisha, de broer van Elyakim, is een tengere jongeman met een baardje. Hij vertelt hoe hij werd opgeroepen als reservist om te komen helpen op 7 oktober. Hij wist dat zijn broer bij het Nova festival hielp in de organisatie, en nam een foto van hem mee. Terwijl hij andere mensen hielp, zocht hij naar zijn broer, maar hij was te laat. Elyakim had andere mensen in veiligheid gebracht en was teruggegaan om nog meer mensen te redden. Toen nam Hamas hem gevangen.
‘Zo was Elyakim,’ zegt zijn schoonzusje Tzufit. Meteen verbetert ze zichzelf: ‘Zo is Elyakim.’ In alle gesprekken wisselen verleden tijd en tegenwoordige tijd elkaar af: de vrees en de hoop. Tzufit vertelt hoe Elyakim een keer een groep tieners heeft aangepakt omdat ze een kind mishandelden. Hij belde de politie, en bleef bij het kind om hem te beschermen. ‘Hij wil advocaat worden,’ zegt ze, ‘om te vechten voor gerechtigheid.’
Het laatste wat de familie gehoord heeft is een tekstbericht van Elyakim aan zijn vader. Maar Elisha kan niet geloven dat dit het laatste zal zijn. Hij werd uitgezonden naar Gaza en zocht daar zijn broer. Bijna verlegen vertelt hij dat hij boodschappen op muren schreef: Elyakim, we komen voor je! We zoeken je! Wie weet zou Elyakim ontsnappen, wie weet zou iemand een foto van zo’n muur maken en zou Elyakim die te zien krijgen…
Was het zo dwaas om dat te denken? Nee, dat is de liefde die altijd blijft hopen.
Eliya Cohen
Eliya was ook bij het Nova festival, samen met zijn vriendin Ziv Aboud. Eliya en Ziv hadden zich samen met anderen in een schuilhut verstopt, maar de Hamasterroristen vonden hen. Ze gooiden granaten naar binnen, en een soldaat die bij de vluchtelingen was slaagde er zes keer in de granaten terug te gooien voordat ze ontploften. Maar de zevende keer ging het mis.
In de schuilhut lagen doden en gewonden over elkaar heen. Ziv lag onder de lichamen van haar vrienden en hield zich stil. Toen zag ze hoe Eliya in zijn been werd geschoten en meegesleurd. Ze was gewond en kon niet eens zelf onder de lichamen uit komen. Machteloos lag ze te wachten, urenlang, terwijl ze dacht: ‘Zo voelt het dus om dood te zijn…’
Momy, de vader van Eliyah, heeft een filmpje op zijn telefoon en laat het zien. Het zijn chaotische beelden waarin ineens te zien is hoe een gewonde jongeman ruw achterin een jeep wordt gegooid. Die man is Eliyah. ‘Je brengt je kind met zoveel liefde groot,’ zegt Momy, ‘en dan…’ Hij heeft geen woorden.
Hij vertelt van de wanhoop van Ziv. Toen Eliya in die jeep werd gegooid wist hij niet of zijn vriendin nog leefde. Ziv is zo bang dat hij denkt dat ze dood is, en ze weet evenmin of hij nog leeft. Ze wist ook niet dat hij al een ring voor haar had gekocht en plannen maakte om haar ten huwelijk te vragen. Nu rouwt ze en hoopt ze. Lichamelijk is ze hersteld, maar haar hart is gebroken.
Oorlogsmisdaad
Dat Hamas burgers ontvoerde om te gijzelen is al een oorlogsmisdaad. Dat hulporganisaties niet bij de gijzelaars worden toegelaten is een volgende misdaad. Dat Hamas zelfs weigert om bekend te maken wie er nog in leven zijn, betekent een martelende onzekerheid voor de familieleden. Zoals Louise Neutra het zegt: ‘Waar is de menselijkheid?’
Zowel de gijzelaars als hun familieleden leven al zes maanden in de hel. Veel politici, journalisten, activisten en organisaties hebben in die maanden Israël gewezen op mogelijke schendingen van de mensenrechten. Het is de hoogste tijd dat nu wereldwijd ruim aandacht wordt gegeven aan deze gruwelijke mensenrechtenschendingen door Hamas.
De gijzelaars moeten vrijkomen. Het mag niet zo zijn dat Israël aan alle wensen van Hamas tegemoet moet komen, en dan maar moet afwachten of de terroristen zo genadig zullen zijn om de Israëlische burgers vrij te laten. Welke overeenkomst er ook besproken wordt, de eerste eis zou moeten zijn dat Hamas hen vrijlaat.
Breng de gijzelaars thuis!
Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Feminisme20 april 2024De grensoverschrijdende intimidatie door transactivisten
Antisemitisme14 april 2024Iraanse aanval op Israël vloeit voort uit vernietigingsideologie
Antisemitisme10 april 2024Gegijzeld door Hamas: interview met familieleden
Cultuur4 april 2024JK Rowling deelt gevoelige klap uit aan Schotse Hate Crime wet
Deze gegijzelden zijn slechts de ‘kanarie in de kolenmijn’.
Wie denkt dat ‘from the river to the Sae’ zich beperkt tot het uitroeien van Joden wereldwijd is wel heel erg naïef. (of Queer)
Het terroriseren (als vorm van terrorisme) in de straten van Europa is al in volle gang.
BRING THEM HOME NOW!
Ja dat klopt. En die kolenmijn is de hele wereld die niet islamitsch is. Land voor land streek voor streek…. Stad voor stad……
Voor ons is dit onbegrijpelijk. Maar kijk om je heen, welke ontwikkelingen er zijn in “ de vrije wereld”
Angst is een slechte raadgever, maar vele overheden buigen voor deze angst. En door dit gedrag krijgen dit soort fanatieke misdadigers hun zin.
Ook voor ‘elkaar’ zijn ze niet veilig:
“Vrolijke beelden uit gidsland Frankrijk waar gisteren een man in djellaba (en een: bodywarmer?) gisteravond twee mensen neerstak. Een van de twee slachtoffers is overleden, het andere slachtoffer is buiten levensgevaar. Het goede nieuws: de dader is neergeschoten en de politie gaat niet uit van een terroristische aanslag. Het slechte nieuws: de politie gaat ervan uit dat de steekpartij het resultaat was van een ruzie omdat de twee slachtoffers (met de Algerijnse nationaliteit) alcohol dronken”
Gelukkig hebben wij OpinieZ anders zouden we niets meer horen over de gegijzelden van 7 oktober. Nederlandse media zijn immers pro Hamas.
Ik wil toch ook verwijzen naar de T, die beginnen elk artikel over de ellende eerst met een verwijzing/herinnering naar 7 oktober 2024….ik citeer:
Op 7 oktober vorig jaar werd Israël opgeschrikt door de zwaarste terreuraanvallen sinds de oprichting van de Joodse staat. Sindsdien is er een bloedige oorlog met Hamas ontketend in de Gazastrook. Maar ook in andere delen van het Midden-Oosten lopen de spanningen op. Volg hier de laatste ontwikkelingen in ons liveblog. Einde Citaat.
Dat is er een maar alle aandacht gaat naar de Palesteinen. Straten vol met Palestijnse vlaggen zie je steeds maar van Bring them home afgelopen zondag hoor je niets. Duidelijker kan het niet.
ja, de T geeft wel het beste dit item weer. Maar zij hebben een integere Wierd Duk op de loonlijst staan, die HEEL erg goed de zaken kan duiden.
Omdat Duk nuchter en zakelijk de verschillende zijden en randen van conflicten kan duiden, en dat ondanks alle tegenwerking blijft doen, is hij een prooi geworden. Men laat niets onverlet om hem de mond te snoeren.
Regelrechte haat, decennia lang in islamitische mantra’s gegoten, trof Israel 7 oktober. Het blijft onbegrijpelijk dat mensen hier te lande niet in staat zijn de essentie van deze genocide in te zien.
Marc zolang in Nederland een bepaalt woord in de ban is gedaan blijft een eerlijke conversatie niet mogelijk.
Nederland is niet meer het land van bv 1999. Wij zijn ingenomen en veroverd door anders denkenden.
Nederlanders, westerlingen in het algemeen, denken dat ‘we’ moreel superieur zijn. Dat is uiteraard niet zo, maar om te bewijzen dat dit zo is zijn ‘we’ bereid om eerst onze eigen normen, waarden en cultuur te vernietigen om vervolgens ons eigen land weg te geven.
We zijn in het algemeen wel degelijk moreel superieur en juist dat zal onze ondergang worden.
Want je moraal gaat niet helpen tegenover een immorele veroveraar.
Die volgens hun eigen ‘heilige’ boek de plicht hebben de ongelovigen uit te roeien.
Nee, we waren moreel superieur. Daar is inmiddels niets meer van over: enerzijds vernietigen we binnenlands alle eigen oorspronkelijke normen en waarden. Daar waren de jaren 60/70/80 getuige van. Zo blijken de meeste Nederlanders niet in staat de koran op zijn merites te beoordelen. Geen enkele migrant die daar ook maar een gram aan bijgedragen heeft: het is allemaal eigen werk; het is allemaal zelfvernietiging.
Anderzijds zijn we zo arrogant dom te denken dat we anderen onze normen en waarden kunnen opleggen door middel van geweld. Je hoeft geen achting te hebben voor de moraal van de gemiddelde Irakese of Afghaanse immigrant, dat neemt niet weg dat het absoluut geen pas geeft dan maar hun landen te bombarderen. Al was het maar dat het gebruik van geweld in eerste, tweede en derde instantie uitsluitend verzet oproept.
Ik ga een heel eind in uw redenering mee, zeker wat betreft de decadente zelfvernietiging van wat ik maar even het westen noem.
En het opleggen van westerse normen en waarden in buitenlanden
Wat echter momenteel gebeurt is dat geïmporteerde buitenlanders HUN normen en waarden dwingend en soms zelfs met geweld HIER trachten op te leggen. Met welwillende medewerking van hypocriet-moralistische bestuurders. En daar is onze (nog steeds in beginsel op moraal gestoelde) democratie totaal niet op berekend.
Iemand schreef: NL is inmiddels Kruidvat en Trekpleister ineen.
Helaas zien we dat voor onze ogen gebeuren.
Ik ben in februari persoonlijk op het festival terrein geweest.
Daar voel je aan de lijve dat de grond daar doordrenkt is met het bloed van 394 jongelui, die daar in koelen bloede vermoord zijn omdat ze in Israël waren en daar een feest vierden.Het is niet te beschrijven wat er dan door je heen gaan.
Ook de verhalen van mensen die daar in de bomen hebben gehangen en dit bloedbad hebben gezien en het als een wonder hebben overleeft.
Ook de verhalen gehoord van mensen uit de Kibbutziem ; hoe de moordlust van Hamas palestijnen geen grenzen kende, door kinderen voor het oog van de vastgebonden ouders dood te martelen. Baby’s in ovens levend geroosterd hebben. Om daarna ouders levend dood te martelen.
Soms door “bekenden” omdat er Hamas moordenaars bij waren die een werk vergunning in Israël hadden en de kibbutsen op hun duimpje kenden
Wat vreselijk…daar heb ik in de media niets over gehoord, over die middeleeuwse gruweldaden…
Dit is nu juist de sensuur waaronder WIJ leven.
Wij moeten denken wat de linkse pers ons voorschotelt.
Daarom wilde ik erheen, om met eigen ogen te zien wat er werkelijk gebeurt is. En nog gebeurt…… We hebben daar mensen overlevenden uit de getroffen kibbutsen geproken en hadden deze informatie uit de eerste hand
En er is nog veel meer vertellen. Ook over wat er gebeurt in Gaza….
De satanische moordlust van de Gazanen Hamas was / is grenzeloos.
Hun eigen vrouwen en kinderen zijn niet veilig, ze worden “als slachtoffer” in grote aantallen geofferd.
Vrouwen kunnen vaak niet lezen en worden niet geïnformeerd als een gebouw gebombardeerd gaat worden.
Want dan gaan ze toch naar Allah!
En de wereld ZWIJGT HIEROVER. Of geeft Israël de schuld.
Om over de onderlinge dodelijk wraak, veten, familie en clan ruzies met vaak dodelijke afloop maar niet te spreken.
Het is niet vreemd dat geen enkel ander islamitisch land deze mensen humanitair onderdak geeft.
Dan heb je niet naar VI gekeken. Wierd Duk is daar soms tafelgast en die heeft er over verteld omdat hij 1 van degenen was die beelden heeft gezien. Journalisten konden beelden bekijken die de moordenaars zelf gefilmd hadden. Ik denk dat het op het consulaat is geweest.. Wierd vertelt dat het gruwelijk was en niet te bevatten . Hij laat zich niet onbetuigd om Johan Derksen z’n opmerkingen over Israel en Gaza te pareren omdat Derksen verkeerde mening hier over heeft. Dat eigenwijze ja, maar…………..
Derksen is volkomen irrelevant. VI is gewoon toogpraat. Vaak plat en smakeloos.
Niet serieus te nemen, maar soms wel grappig.
Wat ik wel kan waarderen is dat ze soms een volslagen andere mening aan tafel zetten. Dat soort discussies zouden aan de toksjootafels vaker moeten plaatsvinden.
Raymond Mens is ook een topper. Serieus, rustig, met oog voor alle kanten van een topic.
Het zou bst kunnen dat Petin gelijk heeft als hij meent dat het Westen decadent is, vefwijfd en niet meer in staat tot kordaat handelen. Ik mot dan altijd denken aan de film Jesus Christ Superstar met een decadente scène vol spot en overfvloed. Ik zie de toekomst somber in.
excuses voor de typefouten best, Poetin, verwijfd, moet, overvloed.
Daar moet je hem wel gelijk in geven en ook dat het Westen zichzelf om zeep helpt. Decadentie is enorm en geeft begin van een einde aan. Voor de rest blijft Poetin een ex-communist op zoek naar macht op welke wijze dan ook. Gevaarlijk.
Poetin heeft ooit gezegd, als president: ‘Wie het communisme vergeet heeft geen hart, wie het communisme terug wil heeft geen verstand’ . Wat Poetin tot stand gebracht heeft in zijn land de afgelopen 20 jaar -na het enorme debacle met het Sowjet-imperium dat hij erfde – is bewonderens-waardig, zoals burgers weer een tamelijk normaal bestaan geven en pensioen, nieuwe infrastructuur in een land met 11 tijdzones, en de oligarchen te dwingen belasting te betalen sinds ongeveer 2005, en de oprichting van een goede politie- organisatie in Rusland, enz. Geloof niet de enorm eenzijdige berichtgeving ook hierover. Ik ben overigens geen Poetin-‘lover’ , zoals dat in ‘goed Nederlands’ gezegd wordt.
Dank u wel voor het openbaar maken van deze getuigenissen. Bittere noodzaak in deze tijd waarin van ‘officiële’ zijde alleen nog maar het lijden van de gazanen in de publiciteit lijkt te mogen worden benoemd.
Burgers lijden altijd en overal in élke oorlog.
Na de decennialange en onophoudelijke terreur vanuit gaza kan ik er met mijn verstand niet bij dat westerse mogendheden openlijk een anti-Israël houding etaleren.
Met de mond belijden ze dat Israël het recht heeft zich te verdedigen, maar…
Ik heb er geen woorden meer voor hoe afgrijselijk eenzijdig (en vaak misleidend) de berichtgeving is.
En hoe laks de overheid is om eindelijk eens effectief in te grijpen.
Maaike, bedankt dat je hier een paar familieleden van de gijzelaars aan t woord laat.
Ik was zondag bij de manifestatie voor de gijzelaars. Ik was er ook om naast de Joodse Nederlanders te staan. Want wat me heel sterk trof in de serie over de Joodse Raad, was hoe volstrekt alleen de Joden in Nederland tijdens WOII stonden.
Ik had zondag van de organisatie een foto gekregen van Omer Neutra, een foto die ik zoals iedereen daar omhooghield als de sprekers de vrijlating van de gijzelaars bepleitten. Aan t eind van de manifestatie werd ik aangesproken door drie Israëlische vrouwen die me vroegen of ze die foto mochten hebben. Ik gaf hun de foto, we praatten even met elkaar en ik begreep dat een van de vrouwen Omers tante was, Uit jouw artikel weet ik nu dat ze Louise Neutra is. Goed om te lezen. En hopen en bidden dat Omer en de andere gijzelaars ooit weer vrijkomen.
Ondertussen kwijlt men bij de NPO over het einde van de Ramadan. Jubelverhalen over ruim 90 miljoen islamitische Indonesiers die massaal de dieselauto of bus pakken voor familiefeesten ver weg. Het feest wordt wel overschaduwd door de situatie in Gaza, aldus de verslaggeefster. Goh, geen woord over die walmende dieselauto’s, gender en de enorme stikstof uitstoot en de zware milieuvervuiling.
Vandaag de dag is het Jodendom geen erkende godsdienst in het overwegend islamitische Indonesië. Er zijn dan ook maar weinig Joodse mensen die hun godsdienst openlijk kunnen belijden. Her en der verspreid over de archipel leven nog enkele joodse families. In 1969 waren er nog 20 Joden in Jakarta en in Surabaya 25. De laatste synagoge op Java, die in Surabaya, is in 2013 om onduidelijke reden gesloopt. Er resteert nog een joods gebedshuis in Indonesië, gevestigd te Manado op Sulawesi.
Bevolkingsgroepen die zich met vreedzame middelen inzetten voor meer autonomie, zoals in de provincies Papoea, West-Papoea en de Molukken, worden met harde hand onderdrukt. Het gebruik van een regionale vlag of logo is bij wet verboden. Wie zich niet aan dat verbod houdt loopt het risico gearresteerd, gemarteld en berecht te worden in een oneerlijke proces en veroordeeld te worden tot langdurige gevangenisstraffen. (Bron: Amnesty).