Al wekenlang staat Rotterdam vol met geelzwarte borden. Marathon. Niet parkeren! Bosjes dranghekken staan klaar langs het parcours. Een vriendin vroeg: hoeveel krijg je ervoor als je die marathon loopt? Niks. Je moet ervoor betalen.
Wat? Je loopt dat pokke-eind en jíj moet betalen?
Een pokke-eind is het. En het is een feest. Rotterdam wil in alles de grootste, de leukste en de mooiste van Nederland zijn en dat lukt de stad lang niet altijd. Maar nu wel. De Rotterdamse marathon is de grootste en de snelste van Nederland. En het feest erom heen is ongeëvenaard.
Loop even mee. De Erasmusbrug, icoon van Rotterdam, je mag er twee keer over. Daar staan toeschouwers rijen dik te juichen. Dan 28 kilometer jagen door Zuid. De Kuip, het Zuiderpark, de plek waar een paar maanden terug een drugslab gruwelijk ontplofte. Welke stad kan dat allemaal laten zien?
Weer de Erasmusbrug over. Verder, dwars door de stad naar het Kralingse Bos, het punt waar elke niet-topatleet (bijna iedereen) inzakt, maar toch doorloopt want aangemoedigd door echte Kralingers aan de witte wijn. En dan, als de loper tóch dreigt in te storten, Crooswijk. Crooswijk draagt. Crooswijk is crazy. De boxen bonken, de confetti waait rond, het bier vloeit. Soms moeten de laatste lopers zich zigzaggend door de feestvierders wringen.
Maar dan: het allermooiste. Natuurlijk Lee Towers. De man is er aan het begin en aan het eind. De marathon in Rotterdam loop je voor Lee Towers. Zoals een bekende Rotterdamse barbier het zei: Lee Towers staat daar voor jóu te blèren.
Voor de niet-Rotterdammer: deze volkszanger nummer 1 zingt de marathonlopers zondag bij de start van de 43ste editie toe vanaf een hoogwerker. Met zijn gouden microfoon én zijn bril met lichtgetinte glazen. Zo gaat dat al dertig jaar.
Hij zingt You’ll never walk alone. Hou het dan maar eens droog. Het is zó waar. En een les voor het leven. Komend weekend is dat meer waar dan ooit: 17.000 marathonlopers staan aan de start. 50.000 lopers als je de kortere afstanden meetelt. En Lee gaat high fiven en zingen bij álle afstanden.
Vorig jaar kwam hij met een rollator. Hij was gestruikeld over een tapijt in zijn nieuwe huis met uitzicht over de Nieuwe Maas en brak zijn heup. Maar hij kwám. Net als de 28 keer daarvoor. Maar nu… nu komt hij voor het laatst….
„Met Leen.”
„Meneer Towers, waarom stopt u?”
„Ik heb het dertig jaar gedaan joh. Ik ben 78.”
„Maar zonder u is die marathon niet dé marathon.”
„Lief hoor. Nu word ik wel even emotioneel. Maar het is mooi geweest.”
You’ll never walk alone blijft klinken, zegt hij nog. Uit de luidsprekers.