Westerse commentatoren willen niet alleen niet graag toegeven hoezeer ze de impact van shock-and-awe-sancties tegen Rusland hebben overschat, maar lijken ook allergisch te zijn voor het toegeven aan de opmerkelijke taak die Rusland heeft verricht bij het heroriënteren van zijn economie. Rusland verving heel snel de meeste Europese export (sommige gaten waren moeilijker te vullen, zoals auto- en vliegtuigonderdelen) en verschoof de handelsactiviteit naar China, India, Turkije, Afrika en andere leden van de ‘mondiale meerderheid’.

Naked Capitalism:

Maar Rusland was ook in belangrijke mate een autarkie en rijk aan grondstoffen. Daarentegen heeft Duitsland geen oplossing voor zijn afhankelijkheid van energie-importen, voorheen tegen zeer gunstige prijzen uit Rusland.

Maar nogmaals… wat zou er gebeurd zijn als Duitsland de VS ervan beschuldigde achter de NordStream-bombardementen te zitten? De VS (en Groot-Brittannië en de Baltische staten) zouden hebben geschreeuwd dat Duitsland krankzinnige beschuldigingen uitte en de kwaadaardige Poetin hielp. En als Scholz dat had gedurfd, zouden Robert Habeck en Annelena Baerbock zich bij de VS hebben aangesloten in de lynchpartij.

De ontmanteling van de Duitse industrie sinds 2022 is bijkomende schade in de Amerikaanse geopolitieke oorlog om China, Rusland en geallieerde landen te isoleren waarvan de stijgende welvaart en zelfvoorziening worden gezien als een onaanvaardbare uitdaging voor de Amerikaanse hegemonie. Ter voorbereiding op wat een lange en kostbare strijd belooft te worden, hebben Amerikaanse strategen in 2022 een preventieve stap gezet om Europa af te keren van zijn handels- en investeringsbetrekkingen met Rusland. In feite vroegen ze Duitsland om industriële zelfmoord te plegen en een Amerikaanse vazal te worden. Dat maakte Duitsland tot het eerste en meest directe doelwit in de Nieuwe Koude Oorlog van Amerika.

Bij zijn aantreden in januari 2021 riepen Joe Biden en zijn nationale veiligheidsstaf China uit tot vijand nummer één van Amerika, waarbij ze het economische succes ervan zagen als een existentiële bedreiging voor de Amerikaanse hegemonie. Om te voorkomen dat zijn marktkansen Europese deelname zouden aantrekken terwijl het zijn eigen militaire verdediging opbouwde, probeerde het Biden-team Europa in de Amerikaanse economische invloedssfeer op te sluiten als onderdeel van zijn streven om China en zijn aanhangers te isoleren, in de hoop dat dit hun economieën zou ontwrichten. het creëren van druk onder de bevolking om hun hoop op een nieuwe multipolaire economische orde op te geven.

Deze strategie vereiste Europese handelssancties tegen Rusland en soortgelijke maatregelen om de handel met China te blokkeren om te voorkomen dat Europa in de opkomende, op China gerichte sfeer van wederzijdse welvaart terecht zou komen. Ter voorbereiding op de oorlog tussen de VS en China probeerden Amerikaanse strategen het vermogen van China om Russische militaire steun te ontvangen, te blokkeren. Het plan was om de militaire macht van Rusland uit te putten door Oekraïne te bewapenen en zo Rusland in een bloedige strijd te betrekken die een regimeverandering teweeg zou kunnen brengen. De onrealistische hoop was dat de kiezers de oorlog kwalijk zouden nemen, net zoals ze de oorlog in Afghanistan kwalijk hadden genomen, die had bijgedragen aan het einde van de Sovjet-Unie. In dit geval zouden ze Poetin kunnen vervangen door oligarchische leiders die bereid zijn een neoliberaal pro-Amerikaans beleid te voeren, vergelijkbaar met dat van het Jeltsin-regime. Het effect was precies het tegenovergestelde. De Russische kiezers hebben gedaan wat elke bevolking die wordt aangevallen zou doen: ze hebben zich achter Poetin geschaard. En de westerse sancties hebben Rusland en China gedwongen zelfvoorzienend te worden.

Dit Amerikaanse plan voor een uitgebreide mondiale Nieuwe Koude Oorlog had een probleem. De Duitse economie genoot welvaart door industriële producten naar Rusland te exporteren en te investeren in post-Sovjetmarkten, terwijl ze Russisch gas en andere grondstoffen importeerde tegen relatief lage internationale prijzen. Het is een axioma dat onder normale omstandigheden de internationale diplomatie het nationale eigenbelang volgt. Het probleem voor de Amerikaanse Cold Warriors was hoe ze de Duitse leiders konden overtuigen om een ​​oneconomische keuze te maken en hun winstgevende handel met Rusland op te geven. De oplossing was het aanwakkeren van de oorlog met Rusland in Oekraïne en Rusland en het aanzetten tot russofobie ter rechtvaardiging van het opleggen van een breed scala aan sancties die de Europese handel met Rusland blokkeren.

Het resultaat is dat Duitsland, Frankrijk en andere landen afhankelijk zijn geworden van de Verenigde Staten. Zoals de Amerikanen deze door de NAVO gesponsorde handels- en financiële sancties in Orwelliaanse dubbelzinnigheid eufemistisch omschrijven, heeft Europa zich “bevrijd” van zijn afhankelijkheid van Russisch gas door vloeibaar aardgas (LNG) uit de VS te importeren tegen prijzen die drie tot vier keer hoger liggen en door zijn zakelijke banden met Rusland te verbreken en een aantal van zijn grote industriële bedrijven naar de Verenigde Staten (of zelfs China) te verplaatsen om het gas te verkrijgen dat nodig is voor de productie van hun producten en chemicaliën.

De deelname aan de oorlog in Oekraïne heeft er ook toe geleid dat Europa zijn militaire voorraden heeft uitgeput. Er wordt nu druk uitgeoefend om zich tot Amerikaanse leveranciers te wenden om zich te herbewapenen – met apparatuur die in Oekraïne niet goed heeft gepresteerd. Amerikaanse functionarissen bevorderen de fantasie dat Rusland West-Europa zou kunnen binnenvallen. De hoop is niet alleen om Europa te herbewapenen met Amerikaanse wapens, maar ook dat Rusland zichzelf zal uitputten als het zijn eigen militaire uitgaven zal verhogen als reactie op die van de NAVO. Er bestaat een algemene weigering om het Russische beleid te zien als defensief tegen de dreiging van de NAVO om de aanvallen op de Russische marinebasis op de Krim te bestendigen en zelfs te escaleren, in het nastreven van de droom om Rusland op te breken.

De realiteit is dat Rusland heeft besloten zich naar het oosten te richten als langetermijnbeleid. De wereldeconomie valt uiteen in twee tegengestelde systemen, waardoor de Duitsers in het midden blijven steken, terwijl hun regering heeft besloten de natie op te sluiten in het unipolaire Amerikaanse systeem. De prijs van haar keuze om te leven in de Amerikaanse droom van het handhaven van een op de VS gerichte hegemonie is het ondergaan van een industriële depressie. Wat Amerikanen ‘afhankelijkheid’ van Rusland noemen, is vervangen door een afhankelijkheid van duurdere Amerikaanse leveranciers, terwijl Duitsland zijn Russische en Aziatische markten heeft verloren. De kosten van deze keuze zijn enorm. Het heeft een einde gemaakt aan de Duitse industriële werkgelegenheid en productie. Dat is lange tijd een belangrijke steunpilaar geweest van de wisselkoers van de eurozone. De toekomst voor de EU ziet eruit als een neerwaartse trend op lange termijn.

Tot nu toe zijn Duitsland en de rest van Europa de verliezers in de nieuwe Koude Oorlog van de VS. Is economische slavernij aan de Verenigde Staten het waard om de kans op wederzijdse welvaart met de snelst groeiende wereldmarkten te verspelen? Het gas dat nodig is om hun producten en chemicaliën te produceren ?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over