En daar gaan we weer. Op naar een kinderspeelplaatsje bij de Ettaouhid-moskee in Rotterdam-West, afgelopen vrijdagmiddag. Want dáár zou Pegida-voorman Edwin Wagensveld iets gaan doen. Wat? Geen idee. Geen koran in de fik steken. Dat had de man een dag later willen doen in Arnhem. Net als Rotterdam een stad met een flink aantal islamitische inwoners om lekker te kwetsen. Burgemeester Marcouch had het verboden. Dus had Wagensveld zich maar aangesloten bij een pro-Israëlische demonstratie in Rotterdam.
Groot alarm. Alle straten die uitkwamen op het pleintje waren afgezet met politiebusjes. Rondom het plein een cordon van agenten met helmen, beenbeschermers en schilden. Een rij ME’ers met bivakmutsen onder hun helmen.
Wat er gebeurde? Er stonden twee demonstranten. Wagensveld en een pro-Israëlman. Aan een rekstok hing een spandoek met de portretten van Israëlische gijzelaars in Gaza. De pro-Israëlman zwaaide met een Israëlische vlag. Wagensveld hield juist een Palestijnse vlag omhoog, met daarop: ‘Fuck Hamas’. En: ‘No Islam’.
Daarna veegde hij zijn billen af met de vlag. Hoe? Lastig te zien. Er stond veel politie voor. Deed hij zijn broek naar beneden? Of deed hij slechts een Koemannetje? Ronald Koeman trok in 1988, na de gewonnen halve finale tegen Duitsland, het gewisselde Duitse shirt bijzonder handig tussen zijn voetbalbroekje en zijn billen door.
Dit was niet de eerste keer dat Wagensveld de Nederlandse moslims probeerde te tarten. En vast niet de laatste keer. Het lukt steeds minder. Natuurlijk stonden naast het speelplaatsje jongens met capuchons over hun petjes. Zij lieten zich graag ophitsen om hun geloof te beschermen én voor een welkom verzetje op de vrijdagmiddag. Zij riepen: ‘Free, free, Palestine!’, gingen nét te dicht op de politie staan en deden af en toe zelfs een sjaaltje voor hun gezicht. Bij dit protest kregen ze hulp van drie linkse activisten met een megafoon.
Er waren ook oudere mannen uit de moskee. Zij stonden in de menigte en hielden een oogje in het zeil. Op geborduurde slofjes stonden vrouwen in de deuropening van omliggende huizen. Pleinstewards in groene en blauwe jassen liepen rond. Een jongerenwerker ging langs plukjes jochies. Laat je niet opfokken, hè. Dat is wat hij wil.
En toen was het alweer tijd voor het middaggebed, terwijl Edwin nog bezig was met zijn Palestijnse vlag. Een goedgeklede man (33), werkzaam als vastgoedontwikkelaar, was toevallig in de buurt en wilde gaan bidden. Hij overzag de situatie, vroeg de activisten of hij hun megafoon kon gebruiken. Dat vonden ze prima. Door de megafoon riep hij op tot gebed. De jongerenwerkers en oudere mannen joegen vervolgens de jongens de moskee in. ‘Jellah, jellah bidden!’ De moskee had op dat tijdstip nog nooit zo vol gezeten.