Na Parijs, Brussel, Nice en Berlijn was dit de aanslag die iedereen in Londen verwachtte

De terrorist parkeert zijn voertuig in de gietijzeren hekken van het parlement, rent naar de ingang en steekt een ongewapende bobby neer. Hij wil er nog een om het leven brengen, maar wordt net op tijd doodgeschoten. Mensen rennen alle kanten op, opgejaagd door agenten, langs de beelden van Mahatma Gandhi en Winston Churchill, langs Boudicca op haar paarden, de Keltische koningin die tweeduizend jaar geleden streed tegen de Romeinen. In het Lagerhuis druppelt het nieuws door. 'Order, order,' roept plaatsvervangend Kamervoorzitter Lindsay Hoyle, alvorens een stemming over een pensioenwet af te lasten. Leader of the House David Lidington spreekt over 'een ernstig incident'.

Premier Theresa May, die twee uur eerder de wekelijkse Kamervragen heeft beantwoord, vertrekt onder zware beveiliging naar Downing Street. Niemand denkt meer aan artikel-50 of Brexit, niet nu Londen aan de beurt is. Na Parijs. Na Nice. Na Berlijn. Na Brussel. En bijna vier jaar nadat een weerloze Britse soldaat op de straten van Londen was afgeslacht door twee moslimterroristen. Dit was de aanslag die iedereen had verwacht. Een paar dagen terug had de politie nog een grote terreuroefening gehouden op de Theems, door een passagiersboot uit de handen van terroristen te bevrijden, voordat deze zou arriveren bij het aan de rivieroever gelegen parlement.

De Britse politiek was al eerder het doelwit geweest van terroristen, die van de IRA. In de parkeergarage werd in 1979 Airey Neave vermoord, kamerlid, oorlogsheld en mentor van Margaret Thatcher. De IJzeren Dame zelf kwam vijf jaar later bijna om bij de aanslag op het Grand Hotel in Brighton tijdens het partijcongres. Ook haar opvolger John Major ontsnapte aan de dood, toen de IRA een mortiergranaat afvuurde op Downing Street. Met die geschiedenis en met IS in gedachten is Westminster een van de best beveiligde locaties van Londen, met veel gewapende agenten en luchthavencontroles. Naast het parlement staat sinds kort een bijkantoor van Scotland Yard.

Binnen mum van tijd komt Westminster tot stilstand. Niemand kan het parlement in of uit. Ambtenaren van de omliggende ministers mogen eerder naar huis, maar niet via metrohalte Westminster waarvan de deuren sluiten. De London Eye, het reuzenrad van fortuin, houdt op met draaien. Ingezetenen kunnen uren neerkijken op Westminster Bridge, waar alle voertuigen verlaten zijn, waaronder acht dubbeldeksbussen. Op de South Bank is het uitgestorven, voor het eerst sinds de opnamen van David Bowie's Absolute Beginners. Tussen het geronk van helikopters en gejoel van sirenes beiert Big Ben onverstoorbaar door, ieder kwartier, als een akoestieke verzetsdaad tegen het nihilisme.

_{Lees verder onder de foto.}

Een jongeman, Tawhid, staat te trillen op zijn benen, wanneer hij vertelt hoe hij bij Caffè Nero op vrienden stond te wachten toen hij drie harde schoten hoorde. 'Bang, bang, bang. Het was keihard. Iedereen rende als gekken weg. Op de brug zag ik een vrouw liggen. Ze bewoog niet.' Met een sjaal veegt hij een traan weg. Iets verderop kijkt een Tamil, Alex, beduusd om zich heen. Hij vertelt een agent dat hij op weg is naar een demonstratie bij het parlement tegen de Sri Lankaanse regering. 'Ik ben bang dat deze afgelast is, meneer,' krijgt hij te horen. Korte tijd later vertelt de interim-baas van het korps aan de verzamelde pers dat een van zijn collega's overleden is aan diens verwondingen.

De eerste verhalen van moed en altruïsme komen naar buiten, bijvoorbeeld over staatssecretaris en oud-soldaat Tobias Ellwood die het leven van de agent middels mond-op-mondbeademing heeft proberen te redden. Op Embankment vertelt de sociaal-democrate Mary Creagh hoe ze meteen naar de controlekamer van metrostation Westminster was gesneld.  'Ik had geen naambordje op, niets om te bewijzen wie ik was, maar in zulke gevallen geeft paniek je een zekere autoriteit. Ze namen me heel serieus.' Daarna klinkt er onverzettelijk. 'Ik ben vandaag naar het parlement gefietst, in de stromende regen, en ik wil dat die openheid blijft bestaan voor politici. Dat is onze manier van leven.'

Wie ook snel ter plekke is: Tommy Robinson, de leider van de English Defence League, een organisatie die regelmatig marsen houdt tegen de Islam. Hij komt alvast met een analyse over de terreuraanslag. 'We hebben meer dan 450 Syrië-gangers laten terugkomen. Dat is vragen om problemen,' zegt Robinson, die naar eigen zeggen toevallig in de buurt was. Zijn tirades vinden weinig gehoor, zeker niet bij Lee en Georgia, twee 18-jarigen uit Bristol die voor het eerst van hun leven in Londen zijn. 'Het is voor ons een dag om nooit te vergeten,' zegt Georgia, met Big Ben-tas in haar hand. 'Tegen dit soort aanvallen kun je niets beginnen,' voegt haar vriend berustend toe.

Buiten het afgezette gebied is er weinig te merken van het onheil op Westminster Bridge en bij het Parlement, ooit samen vereeuwigd door Charles Monet. De terrassen zitten vol, de verkeersopstoppingen zijn lang en voor een boekwinkel op Trafalgar Square slaapt een zwerver door alle sirenes en helikoptergeluiden heen. 'Londenaren zullen nooit in de hoek worden gedreven door terrorisme,' zegt burgemeester Sadiq Khan in de vroege avond, een echo van de bemoedigende woorden die Ken Livingstone twaalf jaar geleden had uitgesproken na de metroaanslagen. Toen werd het darmstelsel van de metropool aangevallen. Ditmaal was het hart het doelwit.