In stabiele tijden, in een open samenleving lees je eerst de berichten in de krant en daarna praat je er desnoods over met anderen. Deze week gebeurde tweemaal het omgekeerde: eerst hoorde ik het op straat, daarna kon ik het nalezen in de krant. Op de Albert Cuypmarkt in Amsterdam liep mij iemand achterop. Ik hoorde roepen: „Wil je me niet meer kennen?” Ik herkende eerst haar stem en toen het bijbehorende gezicht.
„De wereld staat in brand”, zei ze. Ik beaamde dat.
„En niemand vertelt over Noord-Israël en al die raketinslagen de hele tijd.” Ik had het Israëlische nieuws niet gevolgd, maar knikte, want voorstelbaar was het zeker.
Nu, op zaterdag lees ik in NRC over de raketaanvallen van Hezbollah op Kiryat Shmona in het noorden van Israël, waar sinds oktober 21.000 burgers zijn geëvacueerd. Die aanvallen gaan dus maar door.
„Ik kan niet meer”, zegt kennis.
„Het zijn de jaren dertig, alles wat ik van mijn moeder heb gehoord is nu weer waar. Heb jij dat niet? Ook jouw christelijke soort moet oppassen. Haal ze vooral binnen, de migranten, haal die islamisten vooral binnen.”
Ik kijk naar de einder van de zee die er niet is.
Maar twee dagen na dit gesprekje blijkt haar voorspellende gave: het nieuws wordt beheerst door de aanval van IS op de concertzaal vlakbij Moskou. De woordvoerders van IS laten in grote tevredenheid weten dat er „grote groepen christenen zijn gedood”, Christenen? Verzamelen die zich bij voorkeur in concertzalen met een rockband? Hebben christenen als merkteken altijd een flinke tatoeage, die doorloopt tot aan het voorhoofd, zoals de ooggetuige die ik zag op het NOS Journaal?
Er zijn willekeurige Russen getroffen, zoals Hamas willekeurige Israëli neermaaide, en Israël nu in de praktijk alle Gazanen als legitiem doelwit lijkt te zien.
Kennis zei ook nog dat „de journalisten, de media, de honden zijn van Goebbels”.
In mijn hoofd ‘tut, tut, rustig even’, maar ik hoorde mijzelf het meest lamentabele antwoord geven aller tijden: „Je kunt niet zomaar een hele beroepsgroep…”
Geen van beiden stelde voor even koffie te gaan drinken. Ik vroeg of ze terug wilde naar Israël, maar nee, „daar heb ik geen huis meer”. We zijn teleurgesteld in de wereld en vooral ook in elkaar.
Einde gesprek.
Surinamers kennen het begrip ‘mofokoranti,’ de ‘mondkrant’, ook wel bekend als het geruchtencircuit. Niets is officieel, alles informeel. Het doet weinig voor het collectieve vertrouwen of voor de stabiliteit, want het is maar net wie je tegenkomt, de ene mond of de andere.
Ook daarom hoort in een ordentelijk land het nieuws in de krant en niet op straat.