Volgens de algemene klimaatpropaganda zouden windenergiecentrales “groene” en “schone” elektriciteit moeten leveren. Maar de werkelijkheid ziet er anders uit.
16-3-2024
Integendeel, de erosie van de rotorbladen veroorzaakt de wijdverbreide verspreiding van gevaarlijke gifstoffen, nanoplastics en fijn stof. Daarnaast is er zeer giftig en zelfs radioactief afval afkomstig van de winning van zeldzame aardmineralen voor de turbines. Een verborgen gezondheidsrisico, meldt Report24.
In de glossy propagandabladen van de klimaatindustrie vind je alleen maar foto’s van gloednieuwe en glimmende windenergiecentrales. Maar weet jij hoe deze rotors er na een paar jaar gebruik uitzien? Tenzij je in de buurt van dergelijke energiecentrales woont, waarschijnlijk niet. Regen en UV-straling van de zon hebben voortdurend invloed op het materiaal en zorgen ervoor dat het langzaam ontbindt.
Het resultaat: Jaarlijks worden per windturbine kilo’s gifstoffen (zoals bisfenol A – BPA) uit de epoxyhars van de coating en nanoplasticdeeltjes over grote oppervlakken verspreid. De chemische stof, die door de EU als “gevaarlijk” is geclassificeerd, wordt in verband gebracht met zaadbalkanker, zwaarlijvigheid en vruchtbaarheidsproblemen – en wordt door windturbines in de longen van mensen geblazen. Verschillende onderzoeken (zie hier , hier , hier en hier ) hebben hier al aandacht aan besteed. En als je bedenkt dat dergelijke windturbines in de loop van de tijd tot 20 procent van hun massa verliezen als gevolg van erosie , kun je je voorstellen hoeveel van dat glasvezel, epoxy en plastic zich in de loop van de tijd over het landschap verspreidt.
Als je nu bedenkt dat zo’n rotorblad alleen al tussen de 5,2 en 12,5 ton weegt, afhankelijk van de grootte, kun je je ook voorstellen hoeveel slijtage zich in de loop van de tijd ophoopt, vooral omdat een enkele turbine er meestal drie heeft. We hebben het dus over maximaal 2,5 ton slijtage als gevolg van erosie die optreedt gedurende de twintig jaar dat één enkele windenergiecentrale van 3 MW in bedrijf is. Gezien het feit dat er alleen al in Duitsland ongeveer 28.500 onshore en meer dan 1.500 offshore windturbines staan, kun je berekenen hoeveel gifstoffen en nanoplastics er jaarlijks worden uitgestoten. Zelfs als je conservatief slechts 75 kilogram per jaar per windturbine berekent, krijg je ongeveer 2.250 ton slijtage.
Waar geen rekening mee wordt gehouden, zijn alle gifstoffen die in het milieu terechtkomen via de winning van de materialen die worden gebruikt om deze turbines te bouwen. Een windenergiecentrale bestaat uit ruim 8.000 verschillende onderdelen. Beton, staal, gietijzer, magneten, zeldzame aardmetalen. Een windturbine van 2 MW bevat dus ongeveer 341 kilogram van dergelijke zeldzame aardmetalen. In een rapport staat:
Om dit te kwantificeren in termen van milieuschade, moet je bedenken dat de winning van één ton zeldzame aardmineralen ongeveer één ton radioactief afval oplevert, volgens het Institute for Global Security Analysis. In 2012 werd in de Verenigde Staten een recordaantal van 13.131 MW aan windenergieopwekkingscapaciteit toegevoegd. Dat betekent dat er tussen de 4,9 miljoen pond (gebaseerd op de schatting van MIT) en 6,1 miljoen pond (gebaseerd op de schatting van het Bulletin of Atomic Science) aan zeldzame aardmetalen werd gebruikt in windturbines die in 2012 werden geïnstalleerd. Het betekent ook dat er tussen de 4,9 miljoen en 6,1 miljoen pond radioactief afval is ontstaan om deze windturbines te maken. (Noot van de redactie: dat is zo’n 2,2 tot 2,8 miljoen ton)
Elon Musk heeft mijn twitter-account vermoord. Volg mijn nieuwe account HIER.
In het rapport staat ook dat Amerikaanse kerncentrales jaarlijks tussen de 4,4 en 5 miljoen pond kernbrandstof verbruiken, dus de bouw van windturbines in de Verenigde Staten (en dan hebben we het over 2012) heeft uiteindelijk meer kernafval geproduceerd dan alle Amerikaanse kerncentrales in hetzelfde jaar. Bovendien leverden kerncentrales in 2012 ongeveer een vijfde van alle elektriciteit, terwijl windcentrales slechts 3,5 procent leverden. Je kunt hier dus ook niet echt spreken van “groen” en “milieuvriendelijk”.
We zien dat de productie zelf leidt tot enorme milieuproblemen (en radioactieve besmetting) via “gifmeren”. En tijdens bedrijf vervuilen de rotoren de hele omgeving met gevaarlijke chemicaliën als gevolg van erosie, om vervolgens aan het einde van de levensduur van de turbines grote hoeveelheden stortplaatsen in beslag te nemen, omdat de enorme rotorbladen niet kunnen worden gerecycled. Dit alles voor een volledig oncontroleerbare, onstabiele en weersafhankelijke vorm van elektriciteitsproductie die niet eens concurrerend zou zijn zonder subsidies van belastinggeld.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
0 reacties :
Een reactie posten