Hoewel de foto niet speciaal is, was het voor fotograaf Nathan Edwards een sprankje van normaliteit op een dag waarop het leek of normaal nooit meer zou bestaan. Hij fotografeerde de foto zoals hij daar in het stof van de WTC-torens lag, en ook al maakte hij die dag nog duizenden andere foto’s, deze bleef hem altijd bij.

De man zag heel wat onvergetelijke dingen die dag. De stad en haar bewoners die wanhopig zochten naar antwoorden en overlevenden, brandweermannen die af en aan renden om toch nog overlevenden uit het puin te kunnen halen,... Maar hij bleef zich afvragen van wie die ene foto was.

“Wie waren ze? Hebben ze het overleefd? Zijn ze overleden die dag? Misschien is de foto van een jonge vader die hem op zijn bureau had staan? Hij dacht er vaak aan, tot het soms bijna een obsessie werd. Hij werd soms midden in de nacht wakker, terwijl die vragen door zijn hoofd maalden en hij wist dat dat niet zou stoppen tot hij antwoorden had.

“Dat ik die foto vond in de rommel terwijl alles tot stof vermalen was, dat voelde een beetje als een teken denk ik,” zei Nathan. “Vanaf het moment dat ik hem vond, wou ik weten wie die mensen waren, en ik hoopte vurig dat ze zouden leven.”

Nathan herinnert zich die dinsdag in september nog goed. Hij had net twee weken lang verslag uitgebracht van de prestaties van Lleyton Hewitt op de US Open en was van plan de dag door te brengen met zijn vrouw Kylie. “Toen belde mijn baas, hij zei: “Er is net een vliegtuig het World Trade Center ingevlogen en je moet er voor ons naartoe!” Net toen ik vertrok boorde het tweede vliegtuig zich in de andere toren. Ik zei nog tegen mijn vrouw: “Dit is geen toeval, en je zal me waarschijnlijk niet kunnen contacteren en kunnen zien. Het zou een paar dagen kunnen duren.”

“Ik kwam er aan net toen de tweede toren instortte. Een enorm gebrul, gevolgd door doodse stilte. Niet veel later kwam er een tweede geluid, eentje dat de volgende dagen zou aanhouden. “Het was een constant gepiep. Later leerde ik dat wanneer brandweermannen stoppen met bewegen, kleine apparaatjes op hun zuurstofmasker beginnen te piepen. Het is een hulpkreet, en het was overal.”

“Je kon ze horen onder het puin, maar het was zo’n rommel dat zelfs de brandweermannen niet meer wisten waar te beginnen.” Er was niks dan grijs stof en angst, waar hij maar keek die dag. “De dag liep ten einde toen ik een glimp opving van iets kleurrijks in het stof. Er lag een beetje stof op en ik raakte de foto niet aan. Ik blies enkel het stof van de gezichten en nam een foto.

Ik herinner me nog dat ik hem opraapte omdat ik het gevoel had dat ik hem veilig moest bewaren. “Ik was niet zeker wat ik ermee moest doen. Ik vroeg het aan een brandweerman en die pakte de foto van mij af en zei dat hij naar de plaats ging waar dingen werden verzameld.” Of de foto tussen de tienduizenden artefacten zit die bij 9/11 gecatalogiseerd werden, weer Nathan niet, maar er wordt geprobeerd de foto op te sporen.

Toen zijn tijd bij de New York Post erop zat, verhuisde Nathan weer naar Australië met zijn vrouw, waarna ze twee kinderen kregen. Toch bleef de foto hem achtervolgen, zeker op de verjaardagen van de ramp. Hij bleef zoeken, maar er kwam geen teken van leven van de mensen op de foto.

In februari vorig jaar besloot hij het er een laatste keer op te wagen. Hij verspreidde de foto opnieuw op sociale media. Hoewel hij al jarenlang lijntjes had uitgegooid, vond hij nu via een netwerk van overlevenden een degelijk spoor.

Jennifer Robinson werkte op de 86ste verdieping van de noordelijke toren. Maar zeven verdiepingen onder de plaats waar terroristen een vliegtuig de toren in boorden.

Nog maar een week eerder was Jennifer druk doende met het combineren van haar job met het moederschap, maar die dag hadden zij en haar echtgenoot vakantie. Toen Jeniffer het nieuws van de aanslag hoorde, stortte ze echter meteen in. Twee van haar collega’s, een van hen een goede vriendin, kwamen om die dag.

Nathans foto van Jeniffer en haar dochter stond de volgende dag in de New York Post en het gezin werd overstelpt met bezorgde telefoontjes van vrienden en familie. “Mensen in New York, vrienden van me, openden de Post, zagen die foto en wisten dat ik dat was. Sommige mensen hingen meteen op wanneer de nanny opnam, maar na een tijdje zeiden we haar gewoon op te nemen met: “Jen is oké, alles is goed.”

In de jaren die volgden bleef de foto deel uitmaken van het leven van de familie. De pagina werd uit de krant gescheurd en op de koelkast gehangen om hen te herinneren aan het geluk dat ze gehad hadden die dag, een talisman die hen zei niet afgeleid te raken door de kleine dingen.

Ze contacteerden de New York Post om de fotograaf op te sporen, maar inde chaos van de dagen na de ramp werden maar enkele foto’s juist gecatalogiseerd. “Sinds die foto uitkwam en we onze zoektocht naar de fotograaf startten, is het een herinnering geweest van hoe dankbaar we zijn dat alles zo is afgelopen voor ons. En het is een open vraag naar wie de foto nam en wat dat voor hem betekende”, zei Paul, de echtgenoot van Jennifer.

“De foto bleef in mijn bureau zitten voor als ik een overweldigende opdracht kreeg. Hij zet alles meteen weer in het juiste perspectief als je hem bovenhaalt.” Jennifer post de foto elk jaar opnieuw op Facebook om haar dank uit te spreken voor haar overleven, maar ook om haar vrienden te herdenken die wel omkwamen bij de aanslag.

Toen Nathan nog maar net begonnen was met zijn zoektocht naar Jennifer, zag hij op haar tijdlijn op Facebook zijn foto staan. De twee waar hij zo lang naar op zoek was, leefden nog. En dat niet alleen, ze waren ook op zoek naar hem! Nathan beschrijft zijn eerste reactie als “geslagen worden met een sloophamer”.

“Ik stuurde ze een berichtje rond middernacht, ik ging naar bed en kreeg een antwoord vlak nadat ik wakker werd. Ik voelde zowel ongeloof als euforie, ik kon niet geloven dat ze eindelijk contact gelegd hadden.”

Ook voor Jennifer was het bericht van Nathan heel emotioneel. “Ik voelde zoveel dingen tegelijk. Ik stond verstomd. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik kon echt niet geloven wat er gebeurde. Ik ben gewoon huilend de trap op gestormd en het eerste wat ik tegen Paul zei was: “Maak je geen zorgen, het is oké.”

Niet veel later regelden ze een ontmoeting met elkaar. Nathan vloog terug naar Florida, waar de familie nu woont, en ging op visite bij de familie naar wie hij zo lang gezocht had. Hoewel het koppel meteen ja gezegd had toen hij voorstelde om elkaar te ontmoeten, werd Nathan toch zenuwachtig. “Wat als ze mij niet leuk vindt?”

Toen het eenmaal zo ver was konden Jennifer en Nathan niet stoppen met praten, ook al kregen ze het allebei moeilijk om hun tranen tegen te houden. De foto was genomen toen Isabelle vijf maanden oud was. Jennifer hield zelfs de kleren die haar dochter op de foto droeg, bij.

Nathan gaf toe dat hij soms zin had gehad om de zoektocht op te geven. “Ik heb meermaals gedacht dat ik ze niet zou vinden. Een paar keer heb ik tegen mezelf gezegd: “Het is zo lang geleden, je hebt zo hard geprobeerd, misschien moet je het gewoon opgeven en doorgaan met je leven.” Maar iets wilde me niet laten opgeven. Een klein stemmetje bleef maar zeggen dat ik moest doorgaan.”

Nathan en Jennifer bezochten samen ook het herdenkingsmonument in New York. Wanneer ze op de namen van Jennifers vrienden stootten, geeft hij haar een welgemeende knuffel. “Het voelt alsof ik een nieuwe vriend heb, ook al ken ik hem nog maar een paar dagen, het voelt alsof ik hem al veel langer ken”, aldus Jennifer

“Ik had de zaak nooit bekeken vanuit zijn perspectief. Ik vroeg me altijd af wie die fotograaf nu was, en hoeveel geluk ik wel niet gehad had, maar ik had er nooit bij stilgestaan hoeveel het voor hem zou betekenen.”