2024 is het nieuwe 1984. Veertig jaar na de tijd dat George Orwell de stampende laars van Big Brother voor zich zag, staat de politiestaat op het punt het stokje over te dragen aan de surveillance-staat, schrijven John en Nisha Whitehead.

Gevoed door een versmelting van de macht van de overheid en het bedrijfsleven – de opkomst van het industriële veiligheidscomplex – luidt dit keerpunt de doodsklok in voor onze privacyrechten.

De Surveillance Staat, een onofficiële vierde tak van de regering, is ontstaan ​​zonder enig electoraal mandaat of constitutioneel referendum, en toch beschikt hij over superkrachten die verder gaan dan die van welke andere overheidsinstantie dan ook, behalve het leger.

Het opereert buiten het bereik van de president, het Congres en de rechtbanken, en marcheert in de pas met de bedrijfselite die werkelijk de baas is in Washington, DC.

Dit is het nieuwe gezicht van tirannie in Amerika: alwetend, alziend en almachtig.

Wees voorzichtig.

Gesterkt door de vooruitgang in de surveillancetechnologie en aangemoedigd door de snel groeiende publiek-private partnerschappen tussen wetshandhavers, de inlichtingengemeenschap en de particuliere sector, maakt de Surveillance Staat de fictieve wereld van  1984 , Orwells dystopische nachtmerrie, tot onze dreigende realiteit.

1984  portretteert een mondiale samenleving van totale controle waarin mensen geen gedachten mogen hebben die op enigerlei wijze niet in overeenstemming zijn met de bedrijfsstaat. Er bestaat geen persoonlijke vrijheid, en geavanceerde technologie is de drijvende kracht geworden achter een door surveillance gedreven maatschappij. Verraders en camera’s zijn overal. Mensen zijn onderworpen aan de Gedachtepolitie, die zich bezighoudt met iedereen die zich schuldig maakt aan gedachtemisdaden. De regering, of ‘Partij’, wordt geleid door Big Brother, die overal op posters verschijnt met de woorden: ‘Big Brother houdt je in de gaten.’

In onze huidige tijd van alomtegenwoordige surveillance bestaan ​​er geen privélevens meer.

Alles wordt steeds openbaarder.

Waar we getuige van zijn, in de zogenaamde naam van veiligheid en efficiëntie, is de creatie van een nieuw klassensysteem dat bestaat uit de bekeken mensen (gemiddelde Amerikanen zoals jij en ik) en de kijkers (overheidsbureaucraten, technici en particuliere bedrijven).

We bevinden ons nu in de niet benijdenswaardige positie waarin we worden gemonitord, beheerd en gecontroleerd door onze technologie, die niet verantwoording aflegt aan ons, maar aan onze regering en bedrijfsleiders.

Dit is de feit-is-vreemder-dan-fictie-les die ons dagelijks wordt ingeprent.

Op deze manier is 1984, dat de onheilspellende opkomst van alomtegenwoordig totalitarisme in beeld bracht, een handleiding geworden voor de alomtegenwoordige, moderne toezichtstaat.

Er zijn wereldwijd grofweg een miljard bewakingscamera’s en dat aantal blijft groeien, dankzij de volmondige adoptie ervan door overheden (vooral wetshandhavings- en militaire instanties), bedrijven en individuele consumenten.

Bewakingscamera’s gemonteerd op elektriciteitspalen, verkeerslichten, bedrijven en deurbellen. GPS-apparaten. Dashcamera’s. Drones. Beveiligingscamera’s. Geofencing en geotracking. FitBits. Alexa. Apparaten met internetverbinding.

Stingray-apparaten, gezichtsherkenningstechnologie, lichaamscamera’s, geautomatiseerde kentekenlezers, geweerschotdetectie, voorspellende politiesoftware, AI-verbeterde videoanalyses, realtime misdaadcentra, fusiecentra: al deze technologieën en surveillanceprogramma’s zijn afhankelijk van publiek-private partnerschappen die samen een plakkerig spinnenweb vormen waaruit geen ontsnapping mogelijk is.

Met elk nieuw bewakingsapparaat dat we in ons leven verwelkomen, krijgt de overheid nog meer greep op onze privéwereld.

Naarmate de kosten van deze technologieën betaalbaarder worden voor de gemiddelde consument, een inspanning die wordt onderschreven door de technologie-industrie en wordt aangemoedigd door wetshandhavingsinstanties en lokale bestuursorganen, die op hun beurt  profiteren van toegang tot toezicht die ze niet  in hun budgetten hoeven op te nemen, voegen zowel grote steden als kleine steden, stedelijke, voorstedelijke en plattelandsgemeenschappen zichzelf toe aan het onderling verbonden netwerk van de toezichtstaat.

Wat dit voor overheidsinstanties (dat wil zeggen FBI, NSA, DHS-agenten, enz., maar ook de lokale politie) oplevert, is een bewakingskaart waarmee ze iemands bewegingen in tijd en ruimte kunnen volgen, hinkelend vanaf de feeds van de deurbelcamera en van zakelijke beveiligingscamera’s tot openbare camera’s op elektriciteitsmasten, kentekenplaatlezers, verkeerscamera’s, drones, enz.

Het heeft de notie van privacy zoals vastgelegd in het Vierde Amendement vrijwel geëlimineerd en de scheidslijn tussen ons publieke en private zelf radicaal hertekend.

De politiestaat is bijzonder bedreven geworden in het omzeilen van het Vierde Amendement, gesterkt door de vooruitgang in de surveillancetechnologie en aangemoedigd door de snel groeiende publiek-private partnerschappen tussen wetshandhavingsinstanties, de inlichtingengemeenschap en de particuliere sector.

In de afgelopen vijftig jaar heeft surveillance een reeks revoluties teweeggebracht in de manier waarop regeringen regeren en bevolkingen worden gecontroleerd, ten nadele van ons allemaal. Cybersecurity-expert Adam Scott Wandt heeft drie van dergelijke revoluties geïdentificeerd.

De eerste surveillancerevolutie kwam tot stand doordat videocamera’s van de overheid in openbare ruimtes werden geïnstalleerd. In 2022 waren er naar verluidt 51 miljoen bewakingscamera’s die de Verenigde Staten bedekten. Geschat wordt dat Amerikanen gemiddeld 238 keer per week voor de camera worden betrapt  (160 keer per week tijdens het rijden; 40 keer per week op het werk; 24 keer per week tijdens het boodschappen doen en winkelen; en 14 keer per week via verschillende andere kanalen en activiteiten). Dan hebben we het nog niet eens over de dekking door surveillance-drones, die een relatief geheim onderdeel blijven van de spionageoperaties van de politie.

De tweede revolutie vond plaats toen wetshandhavingsinstanties publiek-private partnerschappen begonnen aan te gaan met commerciële instellingen zoals banken, drogisterijen en parkeerterreinen om toegang te krijgen tot hun live surveillancefeeds. Het gebruik van automatische kentekenplaatlezers (vervaardigd en gedistribueerd door bijvoorbeeld Flock Safety), ooit exclusief ingezet door de politie en  nu verspreid onder verenigingen van huiseigenaren en gated communities, breidt het bereik van de toezichtstaat nog veel verder uit. Het is een win-winsituatie voor de politiebegrotingen en de lokale wetgevende macht als ze bedrijven en woongemeenschappen kunnen overtuigen om de kosten van de apparatuur te dragen en de beelden te delen, en ze de burgers kunnen verplichten elkaar te bespioneren via crowdsourced surveillance.

De derde revolutie werd ingeluid met de groeiende populariteit van deurbelcamera’s zoals Ring, de videobewakingsdeurbel van Amazon en de Nest Cam van Google.

Amazon is bijzonder agressief geweest in zijn streven naar een relatie met de politie, door hen in te schakelen bij zijn marketinginspanningen en zelfs zo ver te gaan met het hosten van feestjes voor de politie, het aanbieden van gratis Ring-deurbellen en grote kortingen, het delen van ‘actieve camera’-kaarten van Ring-eigenaren, toegang verlenen tot het Law Enforcement Neighborhood Portal, waarmee de politie rechtstreeks contact kan opnemen met eigenaren voor toegang tot hun beeldmateriaal, en de politie kan coachen bij het verkrijgen van beeldmateriaal zonder een bevelschrift.

Ring werkt momenteel samen met ruim 2.161 wetshandhavingsinstanties en 455 brandweerkorpsen, en dat aantal groeit elk jaar exponentieel. Zoals Vice meldt: “Ring heeft ook intensief stadskortingsprogramma’s en particuliere allianties met buurtwachtgroepen nagestreefd. Wanneer steden gratis of met korting Ring-camera’s aanbieden, creëren ze soms cameraregisters, en de politie draagt ​​mensen soms op om Ring-camera’s op hun buren te richten, of alleen camera’s te geven aan mensen die in de gaten worden gehouden door buurtwachten.”

In november 2022 kreeg de politie van San Francisco toegang tot de livebeelden van particuliere internetcamera’s, in plaats van alleen toegang te krijgen tot opgenomen beelden. De politie hoeft voor dergelijke toegang niet eens meer toestemming te vragen aan huiseigenaren: steeds vaker hebben bedrijven de politie toegang gegeven tot beeldmateriaal als onderdeel van hun zogenaamde strafrechtelijke onderzoeken, met of zonder gerechtelijk bevel.

De vierde revolutionaire verschuiving zou wel eens het gebruik van gezichtsherkenningssoftware en door kunstmatige intelligentie aangedreven programma’s kunnen zijn die mensen kunnen volgen aan de hand van hun biometrie, kleding, gedrag en auto, waardoor de vele onderdelen van bewakingsvideo’s worden samengevoegd tot één samenhangend verhaal, wat privacyvoorvechters 360 graden bewaking noemen.

Hoewel de garantie voor de veiligheid die deze surveillance-zenuwcentra bieden twijfelachtig blijft, kan hun bijdrage aan het bewerkstelligen van een grote verandering in de richting van regelrecht autoritarisme op zijn best niet worden verhuld.

Zoals een diepgaand onderzoeksrapport van de Associated Press concludeert, worden precies dezelfde massale surveillancetechnologieën die zogenaamd zo noodzakelijk waren om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan, nu gebruikt om afwijkende meningen te onderdrukken, activisten te vervolgen, gemarginaliseerde gemeenschappen lastig te vallen, en de gezondheidsinformatie van mensen te koppelen aan andere surveillance- en wetshandhavingsinstrumenten.

Zoals de AP meldt, hebben federale functionarissen ook onderzocht hoe ze ‘identificeerbare patiëntgegevens’, zoals informatie over geestelijke gezondheid, middelengebruik en gedragsmatige gezondheid uit groepswoningen, opvangcentra, gevangenissen, detoxfaciliteiten en scholen, kunnen toevoegen aan de toezichtsgereedschapskist.

Deze camera’s – en de publiek-private ogen die er doorheen naar ons kijken – herstructureren een samenleving die is gestructureerd rond de esthetiek van angst en stellen daarbij ‘mensen in staat om niet alleen hun buurt in de gaten te houden, maar zich te organiseren als toeschouwers’, het creëren van niet alleen digitale buurtwachten, maar ook digitale gated communities.

Ten slotte heeft surveillance een repressief, onderdrukkend effect dat niet alleen als een potentieel klein afschrikmiddel tegen misdaad fungeert, maar ook dient om legale First Amendment-activiteiten te monitoren en tegen te gaan.

Zoals Matthew Feeney waarschuwt in de New York Times: “In het verleden stonden communisten, burgerrechtenleiders, feministen, quakers, volkszangers, oorlogsdemonstranten en anderen aan de ontvangende kant van het toezicht op de wetshandhaving. Niemand weet wie het volgende doelwit zal zijn.”

Niemand weet het, maar het is een goede gok dat de toezichtstaat iedereen nauwlettend in de gaten zal houden als hij wordt gezien als een bedreiging voor de machtsgreep van de regering.

Zoals ik duidelijk maak in mijn boek Battlefield America: The War on the American People en in zijn fictieve tegenhanger The Erik Blair Diaries, slaapt de Surveillance State nooit.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Digitale concentratiekampen: hoe biometrie onze huizen tot virtuele gevangenissen maakt ter voorbereiding op de volgende “lockdowns”

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over