Het idee dat je een trouwring om je ringvinger moet dragen, is te herleiden tot de oudheid.
De Romeinen geloofden dat een speciale zenuw of ader – genaamd de vena amoris (ader van de liefde) – de vierde vinger van de linkerhand rechtstreeks verbond met het hart.
‘Vanwege deze zenuw deed de pasgehuwde man de ring om deze vinger van zijn echtgenote,’ aldus de Romeinse schrijver Macrobius.
Door de trouwring aan de ringvinger te dragen, gaven pasgetrouwde Romeinen aan dat hun liefde uit het hart kwam, waar grote emoties zoals liefde en trouw zetelden.
Toen de Romeinen in de 4e eeuw christelijk werden, behielden ze deze traditie, en in de middeleeuwen werd het gebruik opgenomen in het kerkelijke trouwritueel.
De priester raakte dan eerst de wijsvinger aan met een trouwring, daarna de middelvinger en de ringvinger, terwijl hij de Vader, de Zoon en de Heilige Geest benoemde. Tot slot werd de ring om de ringvinger gedaan.
Meestal werd de ring aan de linkerhand geplaatst, omdat deze hand in het christendom verbonden was met het hart en de ziel, terwijl de rechterhand verbonden was met het lichaam en de fysieke wereld.
Een Romeinse trouwring uit de 3e eeuw. De handdruk was een Romeins symbool voor twee mensen die in het huwelijk verenigd werden.
De Fransen gebruikten de middelvinger
Hoewel zowel de Romeinen als veel latere christenen de trouwring aan de ringvinger droegen, kwam het gebruik niet in alle culturen voor.
De Fransen zetten bijvoorbeeld een oude Keltische traditie voort en bleven de trouwring tot in de 15e eeuw aan de middelvinger dragen.
In de 17e eeuw schreef de Engelse mode ringen voor die te groot en te zwaar waren voor de ringvinger. Daarom droegen de meeste Engelsen de trouwring om hun duim.