VIDEO: Honderden mensen nemen afscheid van Kamran Khan (43) die omkwam bij explosie

Het is zaterdag overvol in het islamitische gebedshuis in de wijk Bloemhof in Rotterdam-Zuid. Rond 11:00 uur zijn honderden mensen bij het afscheidsgebed voor Kamran Khan.

Een half uur later vertrekken de aanwezigen naar de Zuiderbegraafplaats aan de Slinge voor de begrafenisceremonie. Daar is Kamran rond 12:30 uur begraven.

Afzal Khan is een jeugdvriend van Kamran. Als tieners voetbalden ze jarenlang met elkaar, in de weekenden gingen ze op stap. "Hij had zijn leven waardig ingericht, vrouw en kinderen en hij had de reputatie van een zeer vriendelijke man. En hij had heel erg veel humor, samen met zijn broer. Daar denken we nu veel aan."

Afzal zag vaak de liefde tussen de twee broers. "Het verscheurt me om zijn tweelingbroer nu aan te kijken."

Kamran komt uit groot gezin, vertelt Afzal. "Zijn vader had in Rotterdam al heel snel een netwerk en vrienden, dat is in dertig, veertig jaar alleen maar gegroeid. Hij had een goede reputatie. Daarom staan hier zo veel mensen, die allemaal enorm respect hebben voor hoe Kamran leefde en wat hij bereikt heeft. Zo iemand willen we niet kwijt."

Als Afzal denkt aan hoe hij vroeger optrok met Kamran, valt hij stil van verdriet, het wordt hem te veel. Na een tijdje zegt hij: "Ik had veel liever nu samen met hem onze herinneringen opgehaald, dan op deze manier herinneringen over hem."

Voor vriend Arif was Kamran als familie. Hij kent hem sinds zijn 18e. Het was de beste vriend van zijn broer. Arif: "Ik ben opgelucht dat hij zijn rust heeft gevonden, dat is belangrijk bij ons in de islam, dat je lichaam zo snel mogelijk wordt begraven. Maar ik voel me ook verslagen. Het zijn hele moeilijke dagen, maar ik ben ook blij dat we met een hechte Pakistaanse gemeenschap hem op eigen initiatief uit het puin konden halen."

Kamran had zijn loods in een andere ruimte dan de twee slachtoffers in het bedrijfspand waar de ontploffing was. "Dus Kamran was makkelijker bereikbaar. Ik heb er na de explosie elke dag gestaan."

Arif begrijpt dat de hulpdiensten gewoon hun werk deden en moesten wachten op toestemming. "Hier is het altijd eerst je eigen veiligheid. Dat is bij ons minder, wij moeten altijd helpen, ook al brengt het je eigen leven in gevaar. Het liefst waren we de eerste dag al naar binnen gegaan."

De vriend beschrijft Kamran als een hele lieve, aardige man, die altijd voor iedereen klaarstond. "Iedereen kon hem wat vragen, hij zou altijd helpen. Dat zie je ook aan hoeveel mensen er zijn gekomen. Niet alleen Pakistanen, ook Turkse en Marokkaanse jongens. Er zijn mensen uit het buitenland vandaag hierheen gekomen, uit Frankrijk, Duitsland, België en Engeland. Hij is geliefd."

Ook vriend Shahid is opgelucht dat Kamran een mooi afscheid heeft gekregen. "Dat geldt voor iedereen, voor vrienden, familie en zijn schoonfamilie in Pakistan. Het belangrijkste is dat hij nu in zijn graf ligt en op zijn laatste rustplaats is. We kunnen weer verder en dat is het belangrijkste. Zijn kinderen hebben alles zelf kunnen doen, en dat is het mooiste wat we aan hem kunnen meegeven."

Hij omschrijft de sfeer tijdens het afscheid als ‘vredig en mooi’. “Het voelde heel natuurlijk", zegt hij. "Op het moment dat hij begraven werd, begon het te regenen. Bij ons is dat een zegen. Dat was heel mooi."