Renate redt aangespoeld zeepaardje van het strand in zakje zeewater

Vrijdagochtend maakte Renate een strandwandeling. Al bijna zes jaar wandelt ze wekelijks over het strand van de Maasvlakte, op zoek naar fossielen. Dat is een hobby van haar. Net wanneer ze terug naar haar auto loopt, valt haar oog op iets opvallends: een zeepaardje. Die is ze wel eens eerder tegengekomen, vertelt ze, maar nooit een levende. "Deze was nog helemaal vers. Hij lag stil, maar toen ik het diertje aanraakte, begon-ie te kronkelen", vertelt ze.

Even stond Renate er gek van te kijken. Dit had ze nog niet eerder gezien. Toen kwam ze in actie. "Ik heb altijd zakjes bij me, voor de fossielen die ik vind. Dat kwam nu ook goed van pas", vertelt Renate. Ze vulde het zakje met zeewater en stopte het diertje er voorzichtig in.

Toevallig wist Renate zelf hoe ze het beste kon handelen. "Ik heb er wel eens eerder in het nieuws over gelezen", begint ze. "Daardoor wist ik dat ik het zeepaardje niet moest terugzetten. Dan spoelen ze zo weer aan namelijk."

Met versnelde pas ging Renate terug naar haar auto. "Met een zakje in je hand en dan ook nog rijden, dat wordt 'm natuurlijk niet", vertelt ze. "Gelukkig had ik nog een pot in mijn auto liggen. Ik heb het diertje en het water daar toen in gestopt", legt ze uit. Toen ze thuis was, liet ze haar vondst zien aan haar zoontje en belde ze de dierenambulance. "Binnen een halfuur waren zij er. Zij hebben het zeepaardje naar Diergaarde Blijdorp gebracht."

Mocht je een zeepaard vinden, dan kan je het dier inderdaad het beste bewaren in wat water. "In een potje of zakje", licht bioloog Tom Weber van Diergaarde Blijdorp toe. "Het liefst op een donkere plek waar het koel is. Warm water zijn de dieren niet gewend." Wat dat betreft heeft Renate dus goed gehandeld. "Eventueel nog met een stokje of een takje zeewier in het water. Dat zorgt voor wat houvast, aangezien de dieren zich graag vastklampen aan iets", weet Weber.

Het zeepaardje zit in een speciaal quarantaine-aquarium in Diergaarde Blijdorp. "Het dier lijkt het goed te doen", vertelt Weber. "De zeepaard is relatief groot en grijpt zich vast aan zeewier. Vaak zie je dat een zeepaard lucht heeft binnengekregen zodra het is aangespoeld. Dan drijft de zeepaard vaak wat meer. Dat lijkt nu niet het geval", legt hij uit. "Het diertje lijkt ook alert op eten. We hebben nog niet gezien dat-ie at, maar we gaan ervan uit dat dit wel gebeurt."

Het gaat om een kortsnuitzeepaard. "Het is best bijzonder, zo'n vondst", vertelt Weber. Wel komt het de laatste jaren vaker voor. Dinsdag werd er nog een gevonden op het Zuiderstrand bij Den Haag. De dieren leven normaal gesproken zuidelijker, richting de Middellandse Zee. De opwarming van de zee zorgt ervoor dat de dieren nu ook richting het noorden meer worden gesignaleerd. "Zo is er een populatie in de Oosterschelde en in de Waddenzee", zegt Weber.

Maar hoe kan zo'n dier dan ineens aanspoelen? Dat komt doordat de diertjes van nature in zee tussen de wieren leven, legt Weber uit. "Wanneer het dier van het ene wier naar het andere gaat en er komt net een golf aan of ze komen in een stroming terecht, dan wordt een zeepaard meegenomen richting de kust", legt hij uit.

Zo strandt een zeepaard dus bijvoorbeeld op de Maasvlakte. "En de Maasvlakte bestaat eigenlijk alleen uit zand, daar is geen wier waar de dieren zich aan kunnen vastgrijpen. Dus dan drijven ze daar rond en is het eigenlijk wachten tot een storm die ze aan land brengt." Het stormachtige weer van de afgelopen tijd, speelde dus een rol.

Het zeepaardje is niet het enige dat Renate die dag aantrof op het strand. "Ik vond eerst een vorskwab. Dat is een vis die hier eigenlijk niet thuishoort", vertelt ze. "Toen kwam ik ook nog een aangespoeld zeehondje tegen. Ik belde een vriend van me, die bij de zeehondenopvang werkt als vrijwilliger. Gelukkig kon het dier worden gered."

Eerder die week vond ze ook al een mammoetkies. "Dat komt ook al niet zo vaak voor, maar zo'n zeepaardje al helemaal niet", zegt ze. "Vrijdag was echt wel een dierendag voor mij", zegt ze lachend.