Bij zijn Franse ploeg Cofidis was Wesley een zeer gewaardeerde kracht. Het liefst maakte hij nog de nodige jaren deel uit van het wielerpeloton, maar eind augustus veranderde plotseling zijn leven. Wat een gewone nacht had moeten worden, werd een nachtmerrie.

“Ik ging op een normale tijd naar bed, ik voelde me gewoon goed. Maar midden in de nacht werd mijn vrouw wakker omdat ik een hoog en piepend geluid maakte. Ze dacht dat ik droomde. Maar ik stond op uit bed en viel op de grond. Mijn vrouw zag dat mijn ogen wegdraaiden en dat mijn mond open stond. Direct heeft ze haar ouders gehaald die aan de achterkant van ons huis wonen.”

“Ze waren er heel snel bij om 112 te bellen en me te reanimeren, binnen acht minuten was dat gelukt. Voor mijn vrouw en haar ouders was het enorm heftig om mijn hartstilstand mee te maken. Ik heb er zelf niets van gemerkt, ik werd wakker in het ziekenhuis.”

De hartstilstand bleek te komen door een ontsteking van de hartspier. Vier maanden later is Wesley nog zeker niet de oude. Wel gaat zijn gezondheid iedere week vooruit. “Dat ik topsporter was, helpt in mijn herstel. Veel andere mensen zullen er slechter uitkomen. Ik heb echt een engeltje op mijn schouder gehad. Ik heb nu een defibrillator en kom ieder kwartaal bij de cardioloog. Ook bezoek ik regelmatig een sportarts en -psycholoog. Ik stap weer regelmatig op de fiets, maar een lange inspanning zit er niet in. En iedere dag tussen ongeveer vier en zes uur in de middag ben ik moe.”

Op advies van de arts stopte hij in oktober met zijn carrière als profwielrenner. Zijn herstel staat centraal en hij wil zoveel mogelijk tijd besteden aan zijn vrouw en kinderen. “Als wielrenner leef je voor je sport, bijna alles stond in het teken van het fietsen. Dit heeft me wakker geschud en ik besef nu echt dat je moet genieten van het leven. Mijn gezin krijgt de volle honderd procent aandacht.”

Met een aantal collega’s en vrienden uit de wielersport heeft hij nog contact. “Maar de topsport is keihard. Toen ik wegviel, waren er voor mij zo andere renners om mijn taken over te nemen. Niet dat ik veel contact heb gezocht, maar ik heb de laatste tijd ook maar weinig berichten gekregen. Ik snap het ook wel, want voor hen gaat het leven gewoon door. Je merkt dat uiteindelijk alleen je echte vrienden overblijven.”

Moeite om op televisie naar wielrennen te kijken, heeft hij niet. “Ik kijk onder andere met trots naar mijn oude ploeg Cofidis. Niet de grootste ploeg, maar wel met goede renners. Wel heb ik een wat dubbel gevoel. Ik gun ze veel successen, maar normaal gesproken zou ik daar nog tussen fietsen. Het is helaas niet zo, maar het belangrijkste is dat ik er nog ben.”

Een terugkeer in het profpeloton is een droom, maar dan wel als ploegleider. Bij Wielervereniging Breda mag hij ervaring op gaan doen. Hij gaat zich met name richten op de junioren en om een team van elite en beloften op te zetten. In Breda gaat hij samenwerken met zijn neef en goede vriend Raymond Kreder.

“Ik begin op nul en ben blij met de kans. Het leek me altijd al leuk om jonge renners te coachen en te begeleiden. Een aantal van hen droomt van de top en ik wil hen helpen om stappen te zetten. Er zijn ook jongens die vooral voor hun plezier fietsen, daar ben ik ook voor. Heel veel zal ik in het begin nog niet bij de vereniging zijn, maar ik wil het rustig bouwen.”

Wesley heeft vertrouwen dat hij een goede ploegleider kan worden. “Wielrenners als Wout van Aert en Mathieu van der Poel zijn ontzettend goed, ik vraag me af of ze geschikt zijn voor een toekomstige rol als ploegleider. Ik heb altijd voor anderen gewerkt en weet wat er wordt gevraagd in een team. Als ploegleider wil ik renners vertrouwen geven en er voor ze zijn.”