Anna (47) verloor haar partner, begon een herberg in Spanje en is nu weer verliefd

Het seizoen is inmiddels voorbij. De herberg aan de Camino del Norte is gesloten. Zo nu en dan komt er nog wel een pelgrim voorbij, maar Anna is voornamelijk aan het bijkomen van een hectisch jaar. Want hectisch was het zeker: elke dag 06:00 uur op voor het verzorgen van het ontbijt, daarna schoonmaken, boodschappen doen, gasten ontvangen en koken. "Toen ik net begon, dacht ik nog: 'Ik ga pas naar bed als de laatste pelgrim gaat slapen', maar daar ben ik nu wel op teruggekomen", lacht ze.

Nu, zo vlak voor kerst, slijt Anna haar dagen op haar grote, groene bank, wandelt ze naar het strand om daar wat te lezen en geniet ze van de vrijheid. "Soms komt dat calvinistisch Hollandse gevoel wel weer naar boven", bekent ze. "Dan denk ik: ik kan toch niet de hele winter niks doen? Moet ik het balkon niet gewoon nog een keer schuren?" Maar die gedachten probeert ze van zich af te zetten, want in april begint het nieuwe hoogseizoen. Alweer haar tweede als herbergier.

De vorige keer dat Rijnmond met Anna sprak, in januari 2023, stond ze aan de vooravond van het eerste hoogseizoen in haar eigen herberg. Veel was nog onzeker. Wat als ze heimwee zou krijgen? En zou ze het financieel wel redden met een inkomen op basis van donaties? Zouden er überhaupt wel gasten komen?

"De eerste avond kwam er niemand", grinnikt ze. "Dat was heel grappig. Mijn beste vriendin was hier om te helpen, dus toen zijn we maar uit eten gegaan. Ik dacht: 'Misschien is dit wel de stilte voor de storm.'" Daar bleek Anna gelijk in te hebben: "De avond daarna had ik twee gasten, de dag erna had ik er vijf. En vanaf toen zat ik eigenlijk bijna elke dag vol."

Iedere dag kookt ze voor haar gasten. Als de herberg vol zit, zijn dat er tien. Allemaal pelgrims die bezig zijn met de Camino del Norte. Ze eten gezamenlijk aan de grote eettafel die midden in de huiskamer staat. "Ik had elke avond verschillende mensen aan tafel, ieder met een eigen verhaal. Ik zat net nog even te tellen, ik heb 57 nationaliteiten over de vloer gehad het eerste seizoen. Dat is natuurlijk supergaaf."

"Ik doe altijd een rondje tijdens het eten", gaat ze verder. "Dan vraag ik: 'Als je niet de Camino aan het lopen bent, wat doe je dan?' Dat hoeft niet over je werk te gaan, dat mag alles zijn. En als je daar niet over wilt vertellen, is het ook goed. Je mag ook vertellen wat je vanochtend hebt ontbeten."

"Dat is wel bijzonder", vindt ze. "Je gaat met elkaar in gesprek, en die mensen komen elkaar daarna waarschijnlijk ook regelmatig weer tegen in de volgende herbergen. Veel mensen lopen alleen en dat is best wel pittig. Op deze manier krijgen ze toch dat zetje om wat vrienden te maken."

Of Anna tijdens het rondje aan de eettafel ook haar eigen verhaal vertelt? "Ja. Ik begin altijd zelf. Het is nu wel een soort riedeltje geworden", bekent ze. Dat ze haar partner Chris verloor aan een hartstilstand. Dat het verliezen van haar liefde haar deed realiseren dat het leven niet later is, maar nu, en dat ze daarom haar huis verkocht en naar Spanje emigreerde om een herberg te openen.

In juli dit jaar krijgt dat verhaal een staartje: "Er kwam opeens een leuk, nieuw hoofdstuk bij", vertelt ze uitgelaten. "Namelijk dat er nu een nieuwe geliefde is."

"Sébastien zit nu buiten in de zon koffie te drinken", lacht ze. "Het is een Belgische pelgrim die in juni een nacht bij mij in de herberg kwam. Hij zat 's avonds tegenover mij aan de eettafel en we raakten aan de praat. In de ochtend ging hij weg, en ik dacht: 'Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk dat hij gaat, wat raar.'"

"Ik heb hem toen een berichtje gestuurd. Hij was nog aan het wandelen natuurlijk. Op een gegeven moment liet ik hem merken dat ik hem wel leuk vond, lekker direct op z'n Nederlands."

De twee spreken af in een dorp in de buurt, waarna hij nog vier dagen langs is gekomen in de herberg. "Daarna hadden we opeens een langeafstandsrelatie, want hij ging terug naar België. Daar had hij zijn baan en zijn huis."

"'Ik kan toch niet alles zomaar opzeggen?', zei hij. Nee. Dat was ook zo. 'Maar dit is ook niks', zei ik. Hij moest even nadenken en belde me daarna op: 'Ik heb mijn baan en mijn huis opgezegd.'" Inmiddels is hij bij haar ingetrokken.

De heimwee naar Rotterdam, waar ze een jaar geleden nog zo bang voor was, is niet gekomen. "Mijn vrienden en familie komen heel vaak, dat is heel fijn. Dus nee, ik mis Nederland helemaal niet. Ik was laatst bij de kapper. Die vroeg me: 'Ga je naar huis met kerst?' Ik was in de war. ‘Hoe bedoel je, naar huis? Spanje is mijn thuis’. Ik ga met kerst naar mijn familie, maar ik ga niet naar huis."

"Ik ben niet echt bezig met de toekomst." Dat past ook in haar voornemen dat ze in het nu wil leven, legt ze uit. Het is een lijfspreuk die ze juist na de dood van Chris wil blijven volgen. "Voor hetzelfde geld gebeurt er iets en kan ik dit niet meer over twee jaar. Je weet het nooit. Dus ik geniet gewoon van elk moment. Ik geniet ervan dat ik hier nu naar buiten kijk en dat ik de zon zie schijnen, en dat ik dan denk: wauw."

"Het klinkt altijd zo zweverig, maar het heeft echt te maken met dankbaarheid. Ik merk echt dat ik nog meer ben gaan openstaan voor het leven. Mensen zeggen vaak: het is moeilijker om vrienden te maken als je ouder bent. Maar ik heb hier allemaal heel fijne nieuwe mensen leren kennen, waarvan sommigen al heel dierbare vrienden zijn geworden."

"Ik merk ook dat ik veranderd ben", geeft ze toe. "Vroeger was ik altijd over mezelf aan het oordelen. Ik was veel bezig met wat anderen ergens van vinden, of hoe iets hoort. Dat heb ik hier achter me gelaten."

"Ik hoop ook dat mensen die dit lezen en misschien wel hetzelfde hebben meegemaakt – dat ze bijvoorbeeld iemand hebben verloren en het allemaal niet meer zien zitten – mij als het levende bewijs zien dat je leven niet voorbij is als er iets heftigs gebeurt. Dat je weer van het leven kan gaan houden en de liefde weer kan leren kennen."