Denny zoekt in elke prullenbak naar statiegeldblikjes: 'Ik moet toch mijn katten eten kunnen geven'

Denny haalt zijn fiets uit de berging en hangt een plastic tas aan het stuur. Klaar om te beginnen. Althans, niet voor hij zijn zwarte bodywarmer met het Scania-logo en flinke gaten aan de achterkant heeft aangetrokken.

"Dit is een oude bodywarmer, maar hij brengt me altijd geluk", zegt hij tegen de verslaggever die hem deze ochtend volgt op zijn eerste ronde van de dag. Ooit wilde hij vrachtwagenchauffeur worden, maar Denny koos voor het verkeerde pad en zag zijn droom nooit in vervulling gaan.

Elk blikje dat je ziet liggen, moet je pakken, vindt Denny. Hij graait gerust door een overvolle vuilnisbak. "Ik kleed me ook zo, omdat ik die blikjes ook uit de bossen hengel en uit het water haal. Ik trek het overal vandaan. Je ziet het ook 'gewone' mensen doen, maar die pakken een blikje alleen als-ie boven in een prullenbak ligt. Ik trek die hele bak overhoop. In een kwartier tijd pak ik, als het moet, zo 18 euro."

Voor de van oorsprong Rotterdammer is dit 'statiegeldjagen' bittere noodzaak. Hij woonde bij zijn moeder in de stad, maar moest toen zij overleed verhuizen. "Als je dan ook nog een schuld hebt en je doet er niks aan, dan wordt de schuld alleen maar hoger en ga je vanzelf naar een bewindvoerder. Het gaat om twee enorm grote bedragen", legt hij uit.

"Ik ben het gaan doen, omdat ik zonder geld zat. Maar ik wil wel mijn katten eten kunnen geven. Ik heb er drie; twee zijn er van mijn moeder. Ik heb haar beloofd dat ik haar katten nooit weg zou doen. Dus je moet wel."

Hoewel Denny pas drie maanden in Spijkenisse woont, wordt hij veel herkend op straat. "Hee Den, word je gefilmd?!", klinkt het verbaasd als hij de prullenbakken in het winkelcentrum checkt. Verderop, in de parkeergarage, draait een automobilist zijn raampje naar beneden en rijkt Denny een blikje aan. "Bedankt, jongen", zegt Denny blij.

"Zie je, ik krijg het soms ook gewoon van mensen. Dit wordt met bakken weggegooid. Mensen ouwehoeren dat ze geen geld hebben, maar gooien dit zelf allemaal weg. En vijfduizend van die blikken is toch 750 euro."

Z'n blauwe plastic tas aan zijn stuur raakt meer en meer gevuld als hij zijn weg door Spijkenisse vervolgt. "Ik begin vaak bij de Bram Ladage en daarna loopt het vanzelf", legt hij uit. "Deze is leeg", zegt hij na even gegrabbeld te hebben door de volgende prullenbak. "Next!"

Denny maakt zeker drie rondes op een dag: 's ochtends, 's middags en 's avonds. "Op een goede, warme dag, met een lekker zonnetje, pak je op een dag al gauw 35 euro. Heel soms ga ik er ook 's nachts uit."

Deze ochtend vindt hij wel het een en ander, maar de gemeente is hem op sommige plaatsen ook net voor geweest met het verschonen van de vuilniszakken. Of de blikjes blijken van vóór het statiegeld-tijdperk, en missen dus het statiegeldlogo. Dan krijg je er niets voor. "Ik heb hier een plat blikje, maar daar is de barcode van beschadigd. Ik kan hem dan nog wel uit elkaar proberen te vouwen, maar dat heeft eigenlijk geen nut."

Terwijl hij door de straten van Spijkenisse struint, vertelt hij over de reacties die hij krijgt. "Die zijn vooral positief, maar er zijn ook mensen die denken: wat is dat voor mafkees die in een bak zit te graaien? Maar tegenwoordig wordt alles duurder en het systeem dwingt je gewoon om bepaalde dingen te doen. Ik snap wel dat je niet wil blijven lopen met zo'n blikje, omdat het misschien gaat plakken in je tas. Maar koop dan een flesje, zodat je het kan dicht draaien", suggereert hij.

Denny is lang niet de enige die op zoek gaat naar blikjes en flesjes. "Statiegeldjager, zo noemen ze dat hè?", zegt hij. "Die bakken zijn goudmijnen geworden." Dat blijkt des te meer als hij en de verslaggever aankomen bij één van de metrostations in Spijkenisse. Een andere man is hem net voor en graait een blikje uit een prullenbak naast de ticketautomaten. Concurrentie dus, maar dat deert hem niet. "Ik heb er namelijk nog niet één gezien die op de fiets is!"

De plek waar hij het meeste ophaalt, is een tankstation met wasstraat in de buurt. "Er zitten hier wel een paar natte in", zegt hij terwijl hij tot zijn schouders in een prullenbak bij de autostofzuiger hangt. "Ik heb een tweede tas nodig. Ik heb het gezegd tegen je hè, dat die tas vol zou gaan!"

Na een uur is het tijd om de balans op te maken. Op naar de supermarkt, om de blikjes in te leveren. Bijna acht euro is het resultaat. "Normaal gesproken haalt hij wel meer op", merkt de caissière op. "Dat komt ook omdat jij met me mee moest. Daardoor moest ik veel meer lopen in plaats van fietsen en ging ik veel langzamer", besluit hij tegen de Rijnmond-verslaggever.