Rami's broer werkt als ambulancebroeder in Gaza: 'Hij ziet heel veel bebloede kinderen'

"Gaza was altijd een pittige plek om te wonen. Maar dit, dit is niet vol te houden. Mijn broer vertelt dat er zelfs in het zuiden, waar het relatief rustig was, elk half uur een bombardement is. Er is in heel Gaza geen plek waar je veilig bent, waar je even geen bombardementen kunt zien of horen."

Rami's broer Yasser is ambulancebroeder in Gaza. Als hij nu een telefoontje krijgt, kan hij daar niet naar handelen. “Er is geen brandstof. Als je belt omdat je kind is geraakt, kunnen ze niets doen. Je kunt alleen je kind nog zelf naar het ziekenhuis brengen. Maar ook daar is geen elektriciteit en amper water. Eigenlijk kun je nergens meer heen als je gewond bent."

De afgelopen weken werkte Yasser dag in dag uit om mensen die in nood waren door de oorlog op te halen. "Wat mijn broer opviel, was dat hij bijna nooit een Hamasstrijder zag. Hij was bezig met het redden van burgers. Hij ziet bijna alleen maar bebloede kinderen, vrouwen en mannen die gewoon wonen en leven in Gaza."

Rami werd 40 jaar geleden geboren op de noordgrens van Gaza, een gevaarlijke plek om geboren te worden. Hij was nog maar twee dagen oud, toen een Israëlische tank tegen een muur van zijn huis beukte en de boekenkast zijn wieg bedolf. Op het nippertje wist zijn zus hem te redden. Van het gezin verhuisden drie zussen en zijn broer naar het zuidelijke Rafah, waar het iets rustiger is. Twee zussen zijn in het noorden gebleven, maar wel iets zuidelijker.

"Mijn zus Widad had een visum om Gaza te verlaten. Haar dochter zou namelijk trouwen in Istanbul. Op de dag dat de oorlog uitbrak, zei ik haar meteen weg te gaan. Ze ging overhaast naar de grens van Egypte, maar daar was het bombarderen al begonnen. Ze kon niet meer terug naar haar eigen huis, want daar sliepen negen mensen die op de uiterste noordgrens woonden en probeerden verder naar het zuiden te trekken."

Widad besloot ergens anders te overnachten. Rami: "Die nacht werd haar huis volledig met de grond gelijkgemaakt. De negen mensen die in haar huis sliepen, zijn allemaal overleden."

Widad ontsprong de dans, net zoals Rami dat ooit had gedaan als baby. Maar hij weet niet hoe het is met haar, want hij kan al twee weken geen contact maken in Noord-Gaza. "Het Israëlische leger heeft alle zendmasten onklaar gemaakt."

Het laatste dat hij heeft gehoord, is dat ze zich heeft opgesplitst van haar kinderen, omdat de kans te groot is dat het hele gezin in een keer wordt weggevaagd. "Ja inderdaad, als een soort dodelijke kansenspreiding. Want ze kunnen nergens heen, ze kunnen niet meer naar het zuiden gaan. De weg is afgesloten met tanks en mocht je er toch langs gaan, word je waarschijnlijk neergeschoten."

Ook de woning van Rami's andere zus werd gebombardeerd toen ze op de vlucht was naar het zuiden. "Zij is wat ouder en dus niet meer zo heel goed ter been. Toen bleek dat alle wegen waren geblokkeerd, ging ze terug naar haar eigen huis om spullen te halen om zo zuidelijk mogelijk te schuilen. Maar ze viel door het puin en brak haar been. In het ziekenhuis konden ze alleen drie houten latten om haar been heen binden. Ik kan haar ook niet meer bereiken, niemand van mijn familie weet hoe het met haar is."

In de wijk waar hij ooit geboren werd, zijn de bombardementen het meest heftig. Hij heeft daar nog veel familie wonen. In de straat van zijn geboortehuis wonen twee neven met hun gezin. Die zal hij nooit meer terugzien. "Toen de oorlog nog maar net begonnen was, werden hun huizen geraakt. Allebei mijn neven zijn met hun vrouw en kinderen weggevaagd."

Rami besloot op zijn 18e Gaza te verlaten om in het buitenland te studeren. "Voor mij is Gaza een openluchtgevangenis. Het is er heel klein en er wonen bijna twee miljoen mensen. Je kunt nergens heen; mensen die in Gaza wonen, mogen niet buiten Gaza komen. Er is enorme werkloosheid. Je kunt niet eens naar Egypte zonder een berg aan papieren. En terugkomen in Gaza kan uren duren op het vliegveld. Ik wilde meer, ik wilde leren en carrière maken."

Rami ging rechten studeren in Leiden, maar besloot niet door te stromen tot een master. Hij werd ondernemer en zette een transportbedrijf op. Samen met zijn vrouw Mirjam woont hij nu in Ridderkerk en heeft hij drie kinderen van 14, 16 en 18 jaar.

Mirjam: "Je weet niet hoe het is om in Gaza te wonen, tot je er voor het eerst komt. Soms zijn opeens de grenzen dicht, als Hamas iets heeft gedaan en Israël Gaza straft. Dat was op de dag van ons eerste bezoek, in 2006. We stonden in het grensgebied, met onze pasgeboren dochter. We hadden alles geregeld voor een bezoek, maar moesten weer terug naar Nederland. Heel het grensgebied zat vol wachtende mensen. Dat voelde zo machteloos toen."

In 2012 reisde het gezin opnieuw af naar Gaza, toen lukte het wel. Mirjam: "Wat mij opviel was dat je in Gaza alles moet plannen. Je moest bijvoorbeeld de was doen als én het water én de elektra samenkomen, om een uur of vier in de ochtend. Iedereen weet wanneer hij zijn telefoon moet opladen, wanneer je naar de winkel kunt – en iedereen leeft daar omheen."

Mirjam: "Wat mij ook opviel, was dat iedereen heel ijverig was met school. We waren er tijdens de toetsweek. Na het eten werd overal de eettafel opgeruimd en pakten alle kinderen hun huiswerk." Rami vult aan: "Er is bijna geen analfabetisme onder Palestijnen." Mirjam: "Nee, ze hebben geen andere keuze, school is het enige wat ze kunnen doen."

Broer Yasser vertelt Rami dat als hij 17 uur heeft gewerkt als ambulancebroeder, hij in de rij moet staan voor brood. "En dat duurt zo'n zes uur. Water is afgesloten, voedsel kun je nergens kopen door de boycot. Elke tien dagen krijgen ze twee uur water. En het is geen drinkwater, het is niet veilig om te drinken."

Hij maakt zich ernstige zorgen. "Het leven in Gaza was al fragiel. Maar de constante bombardementen maakt dat de Palestijnen zeggen: Wij kunnen niet meer. Létterlijk constant, want het is de afgelopen 45 dagen geen enkele keer stil geweest. Het moet stoppen. Je kunt niet slapen, je kunt nergens heen om te schuilen, het is nergens veilig. Elke seconden weet je: als de bom hier valt, ga ik dood."

Hij blijft kijken naar Al Jazeera, de grootste nieuwszender van het Midden-Oosten. "Elke nacht word ik wakker en scroll ik door het nieuws van Al Jazeera. Ik kan niet stoppen met kijken. Ik wil weten hoe het daar is, ook al kan ik het niet meer aanzien. Het is doods, er is geen leven meer in Palestina zo. En telkens ben ik zo ontzettend bang om een familielid op beeld te zien verschijnen."