Vrijwillig onder de dictatuur van Wilders?

Het is nu aan de democratische partijen op rechts om te kiezen.

Toen 17,5 jaar geleden de PVV ontstond, was de eerste gedachte van Geert Wilders: hoe voorkom ik tegenspraak? Dat is overigens meestal de eerste gedachte van een dictator – en vaak ook de laatste.

Wilders zag maar één oplossing. Een partij oprichten die maar één lid heeft: hijzelf. Misschien kan je in andere landen ook zo’n club oprichten, maar dan mag je niet meedoen met de verkiezingen. Logisch: wie niet gelooft in democratie, heeft niets te zoeken bij het parlement. Als pyromaan ben je ook niet welkom bij de brandweer. Vreemd genoeg ben je dat in Nederland wel.

Nog vreemder is het dat in de loop der jaren de meeste andere politieke partijen, de meeste journalisten en heel veel kiezers zich daarbij neergelegd hebben of zich er comfortabel bij voelen. Dat ze geloven dat iemand die dictator is binnen zijn eigen beweging, die niemand de kans geeft hem te corrigeren, toch democratische bedoelingen heeft. Zelfs als hij blijft schreeuwen over een ‘nepparlement’, de rechtsstaat verwerpt en hij de rechters die hem tot in hoogste instantie vonnissen blijft honen, wordt hij ‘genormaliseerd’ door zijn omgeving. Waarom? Omdat hij kiezers trekt.

Dat de kiezers Wilders legitimeren is een drogredenering. Want zolang iedereen het spel blijft meespelen dat de ‘partij’ van Wilders gelijkwaardig is aan alle andere partijen, die – zoals het hoort – wél interne democratie kennen, wordt hem geen strobreed in de weg gelegd en de kiezer niet goed geïnformeerd.

Vandaag zijn we weer een stap verder. Het behaagde de tot nu toe grootste partij van het land, de VVD, om tijdens een oorlog op ons continent én nu het hoogst urgent is om maatregelen op het gebied van armoede, klimaat en milieu te nemen, om het kabinet op te blazen en hét thema van Wilders - migratiebeperking - tot kern van de verkiezingsstrijd te maken.

Het behaagde die partij ook om ferm te verklaren alleen nog voorruit te kijken en dus geen bezwaar meer te maken tegen de ondemocratische basis van Wilders, tegen zijn veroordeling door de hoogste rechter en tegen zijn jarenlange haatcampagne tegen, vooral, moslims en de islam.

Hoe verbijsterend het ook is dat – op enkele enclaves na- die legitimatie door de VVD blijkbaar het sein was voor kiezers door het hele land, bij vrijwel alle gemeenten, om de PVV op 1 te zetten, het is ook begrijpelijk. Als bijna niemand meer refereert aan de ondemocratische basis van deze partij, iedereen de mond vol heeft over de ‘migratiecrisis’ en het ganse land gonst van het gemurmel over ‘milder, milder’; als Wilders met meel in de mond en een zoetelijke glimlach verklaart zijn speerpunten in het vet gezet te hebben en er te willen zijn – ik zou zeggen dictator te willen zijn – voor alle Nederlanders, als dit landje terugschrikt voor de puinhoop die het zelf in de liberale jaren heeft laten ontstaan en al moe is bij het idee de rotzooi op te moeten ruimen, dan is het natuurlijk een heerlijke escape om op Wilders te kunnen stemmen. Een dictator ontslaat het volk immers onmiddellijk van al zijn verantwoordelijkheden? Hij mag slaan en meppen, zolang hij jou maar niet raakt. Hij staat aan jouw kant.

Maar heeft het volk niet gesproken? Zeker! Voor de populist is het een uitgemaakte zaak dat de migratie nu keihard moet worden aangepakt. Yesilgöz refereerde al, als een echte Thatcher, aan de onvervulde noden van het volk, niet gehoorde klachten.

Maar in deze verkiezingsuitslag vormen de kiezers van Groenlinks/Pvda, opgeteld bij die van D66 en PvdD een even groot blok als dat van de PVV. Waarom zouden de wensen van deze grote minderheid minder tellen dan de wensen van de PVV-kiezers?

Het is nu aan de democratische partijen op rechts om te kiezen. Gaan ze in zee met de eenmanspartij van Wilders, geloven ze de man die zelfs zijn medestanders zo weinig vertrouwt dat hij ze monddood heeft gemaakt? Of kiezen ze toch voor een variant waarin alleen geknikkerd wordt met maatjes die zich aan de spelregels houden?