Palestijnen in Vlaardingen willen geen Israëlische vlag op het stadhuis. ‘Dat is steun aan de bezetter’

Aan vlagvertoon in Vlaardingen geen gebrek. In de historische binnenstad en in nieuwe woonwijken wappert op talloze plekken de kleurrijke vlag van de Zuid-Hollandse stad ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan. De Grote Kerk aan de Markt en het stadhuis ertegenover zijn geen uitzondering.

Burgemeester Bert Wijbenga (VVD) van Vlaardingen kondigde maandag aan dat hij op het stadhuis de Israëlische vlag wilde uithangen, als teken van solidariteit met Israël na de aanval door Hamas van afgelopen zaterdag. Het gebaar was bedoeld om ‘een hart onder de riem te steken na de gewelddadige onvergeeflijke terreuractie’, aldus de burgemeester in een verklaring.

Het was geen lichte beslissing, voegde hij eraan toe, want Vlaardingen heeft de grootste Palestijnse gemeenschap van Nederland. Naar schatting telt de stad zo’n vijfduizend inwoners van Palestijnse komaf. In 1963 kwam een groep Palestijnse gastarbeiders naar Vlaardingen om te gaan werken in de plaatselijke margarinefabriek.

Een dubbel gevoel

Het voornemen van de burgemeester om de Israëlische vlag te hijsen, viel in slechte aarde bij de Palestijnse gemeenschap. “Het geeft een eenzijdig beeld”, zegt Brahiem Hammad. “Maar helaas zijn wij dat van Nederland wel gewend. Ook meneer Rutte praat maar één kant op.”

Hammad (29) treedt op als de informele woordvoerder van de Palestijnse gemeenschap in Nederland. Hij woont inmiddels in Rotterdam, maar groeide op in Vlaardingen. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen geven hem een ‘dubbel gevoel’, zegt Hammad. “Ik heb verdriet om het geweld en ook verdriet om het eenzijdige beeld in Nederland.”

Aan de telefoon dinsdagmiddag vertelt Hammad dat hij maar al te goed beseft dat Israël wraak zal nemen voor de aanval van Hamas. “Of dat het waard is? Ik ben niet in de positie om daar iets van te vinden. Ik zit in Nederland en niet in Gaza. Maar er zijn in de afgelopen tachtig jaar zóveel Palestijnen vermoord. Iedereen die ik ken, heeft wel iemand verloren.”

Burgemeester Wijbenga heeft dinsdagavond een afvaardiging van de Palestijnse gemeenschap uitgenodigd op het stadhuis. Hij wil hen zijn besluit toelichten om de Israëlische vlag te hijsen. Een woordvoerder van de burgemeester zegt dat de vlag na dit gesprek in top gaat.

Een belediging

Brahiem Hammad heeft er geen begrip voor. “Zoiets is een politiek spel. Het is een besluit waar je als burger geen invloed op hebt.” Sommige andere steden hesen de vredesvlag, Rotterdam koos ervoor de vlag van de stad halfstok te hangen. “Dan herdenk je slachtoffers aan beide kanten”, zegt Brahiem. “Dat is logischer.”

Datzelfde gevoel leeft bij het echtpaar Nawal en Ibrahim Al-Baz. Het ophangen van de Israëlische vlag, zegt Ibrahim, is een belediging voor de Palestijnse gemeenschap in Vlaardingen en de rest van de wereld. Ibrahim Al-Baz (73) is een veteraan in de Palestijnse gemeenschap. Hij was lid van de organisatie Fatah, die in het verleden terroristische aanslagen pleegde, ook in Nederland. '

Al-Baz werd in 1979 werd op een vliegveld in Parijs gearresteerd terwijl hij explosieven bij zich had. Hij werd veroordeeld, zat vier maanden in de gevangenis en verhuisde naar Nederland. Terwijl de Binnenlandse Veiligheidsdienst hem lange tijd in de gaten hield, kreeg Al-Baz dit voorjaar een onderscheiding van de Palestijnse Autoriteit in Den Haag, vanwege vijftig jaar strijd voor de Palestijnse zaak.

“De burgemeester wil zijn steun aan Israël uitdragen”, zegt Ibrahim Al-Baz. “Maar waar is de steun voor de Palestijnen? Dagelijks vallen er bommen op Gaza en worden mensen vermoord, maar dat maakt blijkbaar niet uit.”

Nawal Al-Baz: “Elke dag worden de mensenrechten van Palestijnen geschonden. Jongeren groeien op met vernedering, onderdrukking en verhongering. Alles wordt voor hun ogen vernietigd. Wat verwacht je dan? Israël zaait wat ze oogst.”

‘Steun aan de bezetter’

In Gaza woont nog familie, zegt Nawal Al-Baz. “De afgelopen twee dagen heb ik niks meer van ze gehoord. Ik weet dat er bommen zijn gevallen in de buurt van waar ze wonen. Fosforbommen, die verboden zijn.” Ibrahim Al-Baz: “Het Westen is zo solidair met Oekraïne en veroordeelt Rusland vanwege de invasie. Wel, Israël is net als Rusland, en de Palestijnen zijn de Oekraïners in het verhaal.”

Het echtpaar is als vertegenwoordigers van de Palestijnen in Vlaardingen uitgenodigd voor een gesprek met burgemeester Wijbenga. Hij wil hen uitleggen dat een keuze vóór de Israëlische vlag niet een keuze tégen de Palestijnse gemeenschap is. Voor Ibrahim en Nawal Al-Baz is het van tweeën één. “Wie de Israëlische vlag hijst, steunt de bezetter.”

Op de Vlaardingse Markt is van de spanning tussen de burgemeester en zijn Palestijnse inwoners ondertussen niets te merken. In het stadhuis is zojuist een huwelijk voltrokken. De twee bruiden dalen hand in hand de stenen trap van het bordes af. De zon schijnt, er worden rozenblaadjes gestrooid. Het geweld in de wereld is ver weg. De ambtenaar van de burgerlijke stand wuift naar de bruiloftsgasten. “Fijne dag!”

Twee vlaggen aan het balkon

Een paar uur later hebben Ibrahim en Nawal Al-Baz hun gesprek op het stadhuis. Een “waardevol en constructief” gesprek, noemt een woordvoerder van de gemeente het. Burgemeester Wijbenga heeft voor het poldermodel gekozen: de Israëlische vlag die hij dinsdagavond liet hijsen, wordt woensdagmiddag vervangen door een ‘vredesvlag’ in het torentje van het stadhuis. En aan het balkon van de werkkamer van de burgemeester komen een Israëlische én een Palestijnse vlag te hangen.

Volgens Ibrahim Al-Baz doet dit meer recht aan het gevoel dat leeft in Vlaardingen. “Toen ik mensen vertelde over de Israëlische vlag, werd iedereen boos”, zegt hij. “Van onze buren tot de tandarts, iedereen.”

Nawal Al-Baz: “Als de burgemeester zo verdrietig is, moet hij aan álle slachtoffers denken. Als hij medelijden wil tonen, moet hij niet één partij kiezen.”

Lees ook:

‘Als Palestijnse christen lig ik wakker, en rouw ik om alle doden’

Ook Palestijnse christenen in Nederland zijn geraakt door de ontwikkelingen in Israël en Palestina. Maar ze zien het verhaal van hun eigen families vaak niet terug. Hoe beleven zij deze dagen?