Alsjeblieft, geef kinderen een mobieltjesverbod

Een blauwe maandag stond ik voor de klas. Te huilen. De school was fantastisch, de kinderen waren fantastisch – althans, als ik contact met ze kreeg. Dat was een zeldzaamheid, want mijn leerlingen vielen massaal ten prooi aan de roep van hun schermpjes en ik viel ten prooi aan de onverschilligheid van mijn leerlingen, tot tranen toe. Alleen dat zagen ze niet. Dat was dan wel weer een voordeel van dat obsessieve telefoongebruik. Dat ze de mentale breakdown van hun juf niet zagen. 

Ik vond het toen, tien jaar geleden, al zorgwekkend. Klasgenoten die met elkaar zaten te appen terwijl ze náást elkaar in de aula zaten. Kinderen die het normaal vinden met iemand te praten zonder diegene aan te kijken, 'oogcontact maken doe ik wel met mijn telefoon, juf', zei een jongen. Toen ik eens vroeg wat hun mobieltje voor hen betekende, zeiden ze dat het leven met een telefoon gewoon veel leuker was. "Met groepsapps en grapjes en smileys en zo, en elkaars socials checken." "Maar", opperde ik, "zou het niet lekker zijn om weer eens onbereikbaar te zijn?"

Veertien paar ogen hadden me glazig aangekeken. Onbereikbaar?! Wat zégt die vrouw!? 

Toen besefte ik het. Dat ik, als millennial, tot de laatste generatie behoor die dat gevoel kent van écht onbereikbaar zijn. Ik heb op de grens gestaan van de digitalisering van onze privélevens. Ik heb zeventien jaar lang een mobielloos leven gehad omdat mobieltjes simpelweg niet gangbaar waren.

Nu kijken jongeren van tussen de 16 en 25 op een doordeweekse dag zes tot zeven uur op een scherm, blijkt uit onderzoek van Netwerk Mediawijsheid en het Trimbos Instituut. Die tijd besteedde ik als puber aan – ja, aan wat eigenlijk? Rondhangen. Om je heen kijken. Lummelen. Praten. Buiten zijn en de tijd vergeten en geen ouders die bellen 'waar blijf je'. Je stierlijk vervelen. Bankhangen zonder scrollbehoefte. 

60 procent van de pubers vindt de eigen schermtijd te hoog. De helft ervaart fysieke klachten zoals duimkramp en nekpijn. Een vriend vertelde me dat zijn dochter hem laatst om concentratiepillen vroeg, want ze had proefwerkweek. Neuropsychiater Theo Compernolle schrijft in zijn boek Ontketen het brein van je kind dat pubers die zich continu laten storen, meer tijd nodig hebben om de lesstof tot zich te nemen, meer fouten maken en meer stress ervaren.

En, misschien nog wel het verdrietigste: ze genieten minder. 

Ze kunnen het wel denken. Wel zeggen. Dat het leven met een smartphone leuker is. Maar als pubers iets níét kunnen, dan is het wel eventuele consequenties van hun eigen gedrag inzien. Ze hebben geen idee. Ze weten niet beter. En ik gun ze dat wel. Om beter te weten. Om écht in het klaslokaal te zijn. Meer lummeltijd. Meer lucht in het leven. Onbereikbaar zijn. Ik gun die kinderen een mobieltjesverbod – en ik gun het hun docenten ook.