Na Arib nu graag aandacht voor het Kamerpersoneel
De manier waarop Khadija Arib de beschuldiging van onheuse behandeling van het Kamerpersoneel heeft weten om te zetten in een persoonlijke vete tussen haar en Vera Bergkamp kun je slim noemen, als het niet zo triest was. Na dag één ging het niet meer over de medewerkers van de toenmalige Kamervoorzitter, die als de beschuldigingen juist zijn zes jaar lang een schrikbewind voerde, maar over Arib zelf die een dolk in de rug zou hebben gekregen. Van Bergkamp.
Wat een onzin. Alsof Vera Bergkamp iets met haar voorgangster had af te rekenen. Als dat zo zijn, dan was dat al gebeurd toen Bergkamp twee jaar geleden haar concurrent voor het voorzitterschap in één ronde met ruime cijfers (74 tegen 38) versloeg. Natuurlijk kwam dat door een deal tussen VVD en D66, de twee winnaars van de verkiezingen. Voor een genadeloze afrekening met Arib was helemaal geen aanleiding. Dat speelde geen rol.
"Acht partijen; die hebben toch niet allemaal een appeltje te schillen met de oude Kamervoorzitter?"
Dat Arib de beschuldigende vinger uitsluitend uitsteekt naar Bergkamp tekent de kwade genius. Alsof Bergkamp in haar eentje had besloten om een onderzoek in te stellen naar het gedrag van haar voorgangster. Arib weet dondersgoed dat het presidium dat besluit unaniem heeft genomen: het presidium waarin VVD, D66, PVV, CDA, SP, PvdA, GroenLinks en Partij voor de Dieren zitten. Acht partijen, die hebben toch niet allemaal een appeltje te schillen met de oude Kamervoorzitter?
Dat ook Henk Nijboer van de PvdA het onderzoek naar Arib steunt, is geen verraad aan een partijgenote zoals vele sociaaldemocraten denken, maar geeft blijk van een moeilijke maar bewuste en weloverwogen keus. Hij had zich ook van stemming kunnen onthouden. Maar kennelijk waren de klachten van het Kamerpersoneel zo ernstig, dat Nijboer niet anders kon. Het is triest dat dat hem door partijgenoten kwalijk wordt genomen.
"Natuurlijk is er in de partij ook steun voor Arib. Dat ze voor de bus zou zijn gegooid."
De PvdA weet beter. In de fractie was de moeizame omgang van Arib met haar medewerkers alom bekend. Fractievoorzitter Attje Kuiken heeft vandaag tijdens de Politieke Ledenraad heel wat uit te leggen aan de achterban. In de uitnodigingsbrief schrijft partijvoorzitter Esther-Mirjam Sent 'dat we niemand in de kou laten staan.' Een mooi streven dat niet alleen geldt voor Arib maar ook voor het Kamerpersoneel.
Natuurlijk is er in de partij ook steun voor Arib. Dat ze voor de bus zou zijn gegooid, dat het presidium geen recht heeft om een onderzoek in te stellen, dat het schandelijk is dat zij het onderzoek in de krant heeft moeten lezen. Het zal allemaal. Maar is het niet veel belangrijker dat er in zes jaar tijd 23 medewerkers hebben geklaagd over de toenmalige Kamervoorzitter? Klachten waarmee niets is gedaan maar die nu wel worden onderschreven door de griffier, de directeur en de ondernemingsraad van de Tweede Kamer.
"Arib ontkende en de rest van de Kamer maakte er geen woorden aan vuil."
Het wordt hoog tijd dat de aandacht wordt verlegd naar de medewerkers die zeggen jarenlang te hebben geleden onder de bejegeningen van Arib. De verhalen over mensen die zijn weggebonjourd, die werden vernederd door hun werkkamer af te nemen, die niet meer welkom waren bij vergaderingen, omdat hun mening er niet toe zou doen. Die verhalen zijn zes jaar geleden al op deze plek verteld. Arib ontkende en de rest van de Kamer maakte er geen woorden aan vuil. Want er was eindelijk weer een voorzitter, die wél debatten kon leiden en de orde kon handhaven. De rest was bijzaak.
Maar de medewerkers van de Kamer waren destijds blij met de aandacht, ook al leverde dat hen niets op. Zes jaar later wordt er in ieder geluisterd naar hun klachten, tot aan de landsadvocaat aan toe. Er komt een einde aan het idee dat je er alleen voor staat, dat het misschien wel aan jezelf ligt, dat niemand een helpende hand uitsteekt. Alleen al daarom is een formeel onderzoek een vorm van erkenning. Of het nu iets oplevert of niet.