Onze taak? Door het politieke theater heen prikken
Het beschimpen van politici als non-valeurs, goedkope belofteverkopers en zakkenvullers is zeker in verkiezingstijd voor menigeen een volstrekt normaal tijdverdrijf. Aan de borreltafel, langs het voetbalveld, op sociale media of in de krant. En laten we eerlijk zijn, dat beeld klopt ook regelmatig.
De één (Rutte) belooft als lijsttrekker twee miljard voor verpleeghuiszorg, de ander (Pechtold) 500 euro extra koopkracht, de volgende (Krol) dat je op een koopje de AOW kan verlagen of dat je zo maar (Wilders) moskeeën kunt sluiten en boeken verbieden.
In dit opzicht snap ik onze Marijn de Vries die gisteren in haar eerste verkiezingscolumn verzucht: ‘Eigenlijk heb ik langzamerhand aan alle politici een hekel, geen partij uitgezonderd. Nergens zie ik nog redelijkheid. Een goede lange termijn visie. Focus op problemen die er echt toe doen. Dat maakt me een beetje wanhopig.’
Eigenlijk heb ik langzamerhand aan alle politici een hekel, geen partij uitgezonderd
Zij verwoordt daarmee een beeld van politici dat breed leeft in de samenleving, vermoed ik. Het vertrouwen in politici is al jaren gering, blijkt telkens uit diverse peilingen. Toch is het de vraag of dit beeld klopt met de werkelijkheid.
Begrotingsoverschot
Het commentaar van deze krant deelde gisteren het parlement een groot compliment uit voor de constructieve wijze waarop meegeholpen is de Nederlandse economie uit de crisis te krijgen en de overheidsfinanciën te saneren. Deze week werd bijvoorbeeld bekend gemaakt dat 2016 zelfs een begrotingsoverschot kent.
‘Een wonder dat mede door het parlement is bewerkstelligd. Ondanks alle opwinding en de ogenschijnlijk in ruim vier jaar alleen maar gegroeide politieke tegenstellingen, kan er dus toch productief beleid geformuleerd worden. De wijze waarop dit tot stand kwam, is uniek in de parlementaire geschiedenis’, aldus het commentaar gisteren.
Kennelijk zit er onder de ‘permanente staat van uiterste opwinding’, zoals het commentaar het parlement van de afgelopen vier jaar ook karakteriseert, een onderstroom van bereidheid de problemen van het land aan te pakken. Oud-commentator van deze krant, de helaas veel te jong overleden Willem Breedveld beschreef het parlementaire steekspel ooit als politiek theater. Een strijdperk waar maatschappelijke tegenstellingen en conflicterende ideologieën hun weg vonden naar compromissen en oplossingen. Maar als het alleen theater is, dan kan het tot grote teleurstellingen leiden bij de burger.
De taak van een krant als Trouw en van andere serieuze media is door dat theater heen te prikken en de werkelijkheid bloot te leggen
Gedoe en relletjes
De taak van een krant als Trouw en van andere serieuze media is door dat theater heen te prikken en de werkelijkheid bloot te leggen. Wie naar de politieke partijen kijkt ziet dat de meesten oprecht proberen, vanuit hun eigen opvattingen en ideologie, de problemen van het land op te lossen. Ik heb lang in politiek Den Haag rondgelopen en als je primair afgaat op al het gedoe en relletjes daar - en dat zijn er nogal wat - kun je inderdaad cynische trekjes ontwikkelen, maar wie daar doorheen kijkt, ziet de bereidheid om ingewikkelde belangen en tegenstellingen te overbruggen.
Zo kijken we ook naar de verkiezingscampagnes van de politieke partijen. We beschrijven hun ideeën en beloftes en beschouwen het politieke wapengekletter. We onderzoeken niet alleen de oorzaken van de ‘boosheid’ van de burger maar reizen ook door het land. En wat voor de politiek opgaat, geldt wellicht ook voor de samenleving. Prik door de eerste laag heen en je ervaart bij veel mensen weliswaar bezorgdheid over uiteenlopende ontwikkelingen maar ook bereidheid mee te denken over oplossingen.