Ik kreeg het gevoel dat Europa in deze coronasaga op alle verkeerde paarden heeft gewed
Na het weekend belde ik mijn huisarts en zei dat ik het vaccin van AstraZeneca niet wil hebben, mocht dat op de rol staan wanneer ik aan de beurt ben. Ook dat van Janssen wil ik niet. Ik koop graag Nederlandse waar, want dan helpen wij elkaar, maar dit keer liever niet. De effectiviteit van deze vaccins is me te laag in vergelijking met die van Pfizer en Moderna: 59 en 66 procent tegenover 90 en 94 procent. Dat zijn nogal verschillen. Bij ouderen zoals ik schijnt het percentage voor AstraZeneca nog lager te liggen – de Duitsers zijn er helemaal niet tevreden mee. Dus geef mij maar Pfizer of Moderna. Anders blijf ik liever in mijn zelfgekozen lockdown nog een paar maanden extra thuis.
Mijn huisarts gaf me gelijk, maar voorlopig had ik niets te willen, zei hij. Het is een chaos met die vaccins. Wij huisartsen weten niet waar we aan toe zijn, wanneer er iets komt en wanneer wij kunnen beginnen. Wij staan perplex, terwijl die griepprik altijd grootschalig zonder problemen is uitgedeeld. Je begint echt te denken dat wij in Nederland niets kunnen.
Ik hing op met het gevoel dat Europa, en Nederland in het bijzonder, in deze coronasaga op alle verkeerde paarden heeft gewed. Was het nu werkelijk zo moeilijk te voorspellen dat Amerika de race naar het beste vaccin met overmacht zou winnen? De Verenigde Staten hebben de beste universiteiten, de grootste farmaceutische bedrijven, oneindige hoeveelheden kapitaal en ook nog eens een economie met een slagkracht waaraan de rest van de wereld zich niet kan meten. Zelfs een halfgare president heeft dat traject nauwelijks kunnen vertragen. Als ik lees hoe Europa is omgegaan met AstraZeneca en andere vaccins, kan ik mij nauwelijks aan de indruk onttrekken dat het op een koopje moest en dat veel te veel instanties zich ermee hebben bemoeid.
Intussen vraag ik mij af hoe je als particulier zo snel mogelijk een goed vaccin kunt bemachtigen. Israël kom je zo gauw niet binnen voor een prik. In Engeland kun je je in een supermarkt laten vaccineren, maar misschien krijg je dan toch AstraZeneca. We lachen weleens om die rare Boris Johnson met zijn rare haar en zijn rare Brexit, maar dat vaccineren lijkt hij toch beter onder de knie te hebben dan de rest van Europa. In Het Parool las ik dat Derk Sauer zich heeft laten inspuiten met het Spoetnik-vaccin, omdat Russen toch wel iets kunnen.
Maar The Daily Beast meldt dat Kremlin-diplomaat Joeri Gribkov liever in Estland in de rij ging staan om een Pfizer-prik te halen. In zijn eigen land wordt Spoetnik V ‘a shot of death’ genoemd. Verder kun je Pfizer toegediend krijgen in een privékliniek in Miami, maar of je met dat oogmerk de Verenigde Staten zo maar binnenkomt, is onduidelijk. Daarnaast biedt Dubai een arrangement aan: een maand volpension in een aangenaam hotel plus twee Pfizer-prikken, voor een totaal van 55 duizend dollar. Ik knipperde even met de ogen toen ik dat las in het zakenblad Forbes. Er zit vast een leuk stukje in, maar het lijkt mij niet dat deze krant daaraan wil meebetalen.
Door de vaccinschaarste beleven filosofen, theologen en ethici gouden tijden. Elke dag verschijnen er wel een stuk of tien op de tv om met sombere gezichten uit te leggen dat de dood bij het leven hoort en dat we niet alle oudjes kunnen redden, te beginnen bij de zieke en demente oudjes. We moeten harde keuzen maken. Ook kakmadam Heleen Dupuis legde het nog eenmaal uit. Mijn collega Bert Wagendorp bewonderde de moed van de vier medisch specialisten die in NRC Handelsblad opriepen om eindelijk eens het doodzieke kaf van het koren te scheiden.
Daar kan ik het moeilijk mee eens zijn. Ik wil deze Bende van Vier niet onmiddellijk uitroepen tot NSB’ers, maar burgemeesters in oorlogstijd zijn het wel – als onderdeel van een falend systeem proberen zij er met halfbakken voorstellen maar het beste van te maken. Wanneer vorig jaar met meer voortvarendheid was gehandeld en met meer inzicht een beroep was gedaan op Pfizer, zou het waarschijnlijk helemaal niet nodig zijn geweest om de zorg voor andere patiënten ‘af te schalen’, zoals dat zo eufemistisch heet.
Dit had ik bij mijzelve overdacht, toen ik op de fiets stapte om een brood te halen. Helaas had ik niet bedacht dat het glad was en maakte ik een enorme smak. ‘Een gekneusde, misschien een gebroken rib’, constateerde mijn huisarts even later, ‘daar ben je zes weken zoet mee. Veel thuis zitten en je kinderen boodschappen laten halen.’
Zo lossen alle problemen zich vanzelf op.