Mag er alsjeblieft een winstafroming komen bij de Bol.coms en de Amazons van deze wereld

Ik wou u gaan vertellen over de eerste sneeuw van het rampjaar 2020. Die heb ik namelijk gezien. Het was niet veel, natte sneeuw. Maar toch. In zo’n jaar houd je je vast aan de kleinste dingen. Maar hoe mooi het ook even was, die dwarrelende sneeuw, het werd te futiel. Heel het land op slot. Kom ik met natte sneeuw aan.

Niet dat je er veel over kunt zeggen, feitelijk, over zo’n lockdown. Alles is nu al wel gezegd. Door de media, door u, door mij, m’n vrouw en mijn kinderen. Ons leven gaat even nog meer op nul. Je weet niet eens meer of je het iemand kwalijk moet nemen. Dat is misschien ook maar het beste. Het gewoon aanvaarden. Als u toch boos wordt, kijk dan even in de ziekenhuizen. Daarvoor doen we het.

Voor mij is het niet eens een grote verandering. Ik ging al nergens naar toe, behalve naar een huisje in Duitsland, waar die sneeuw viel. Maar daar ben ik al weer weg. Leek me beter in deze situatie thuis te zijn, bij de familie.

Maar al die kleine winkeliers, de boekhandels, de bakkers en de bloemenwinkels op de hoek, en de juweliers. Dit waren de paar weken in dit bizarre jaar waarin ze nog een beetje geld dachten te verdienen. Al die kleine zelfstandigen, en de kleine koffiecafeetjes en de grote ook; de restaurants, groot en klein. Het zal wel socialistisch zijn enzo, maar mag er alsjeblieft een winstafroming komen bij de Bol.coms en de Amazons van deze wereld, die topmaanden draaien. Dat hun overwinsten gaan naar de mensen die het eigenlijk hadden kunnen verdienen.

Klein en groot leed rijgen zich ondertussen op zo’n dag tot een bonte kralenketting. Ik had een emotionele grote dochter aan de lijn. Alles wat er nog over was, valt in het water. Mijn grote zoon idem. De kleintjes zouden woensdag kerstviering hebben. ’t Werd al geen avondmaaltijd met kaarsjes, maar een ontbijtje. In de app vinden nu amechtige pogingen plaats alles naar dinsdagochtend te verplaatsen. Dat wordt vanavond laat nog 30 pannenkoeken bakken. Tot overmaat van ramp, echt heel klein leed, maar ja, zo’n dag is het: mijn telefoon doet ‘t plots niet meer. Je kunt me bellen, maar niet horen. Hoe ik ook schreeuw. Als je het hebt over zelfisolatie. Nu kan ik de deur niet meer uit, niet meer bellen en zelfs schreeuwen helpt niet. 

Reacties: frankpoorthuis@dpgmedia.nl