"Alsof de ouderdom een schrikbeeld is. Je ziet nooit leuke oude mensen die naar hun leesclub gaan, die de kleinkinderen van school halen of op weg zijn naar het Stedelijk Museum. Ze zitten altijd in hun rolstoel bingo te spelen, in achterlijke kleren. Nooit een potje schaak. Het idéé dat ik later met een pluche beertje tegen mijn borst kinderliedjes zit te zingen."
Barend zegt het leven als oudere bijna volledig te omarmen. "De treurnis van oud worden is alleen dat je weet dat het niet zo zal blijven. De toekomst is kort. Dat is geen fijne gedachte. Als wij hand in hand door het park lopen en elkaar wijzen op iets moois, weten we allebei precies waar we aan denken: op een dag loop ik hier alleen."
In Barends net verschenen boek De appel in het paradijs beschrijft ze enkele observaties van de afgelopen tijd.
Het boek knoopt aan bij haar decennialange werkzaamheden als interviewer en presentatrice van actualiteitenprogramma's: "Vroeger stond ik midden in het leven. Alles was bespreekbaar, alles kon een onderwerp zijn. Dat was een ongelofelijk heerlijk onderdeel van mijn leven."