Het lijkt deze week wel alsof Sinterklaas en Kerst dit jaar tegelijk vallen en we alle cadeautjes in één week mogen ontvangen. Tenminste, als je zoals ik een politieke junk bent die kickt op de tragikomiek van het Haagse gerommel.
In de eerste plaats is er binnen de SP in een fraai staaltje van historische ironie een Red Scare uitgebroken en worden er allerlei mensen geroyeerd die lid zouden zijn van geheime communistische cellen. Aan de andere kant van het spectrum viel Thierry Baudet over het feit dat hij juist géén interne zuivering in zijn partij wilde doorvoeren, iets waarvoor rechtse leidersbewegingen doorgaans maar weinig aansporing nodig hebben.
GroenLinks wringt zich in bochten voor conservatieve mohammedanen
Constanteyn Roelofs
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Voorts wringen de progressieven van GroenLinks zich in allerlei bochten door stijfkoppig te proberen om de conservatieve Mohammedanen binnen de kaders van de progressieve droom te houden. Tot slot bewijst 50Plus dat het drama niet is voorbehouden aan de jeugd: de voltallige Kamerfractie van de vitale oudjes heeft besloten om niet terug te keren en de partijtop praat niet meer met de kandidaten.
Wij van de media hebben natuurlijk een glansrol in al deze grote en kleine toneeltjes. Het is jammer voor de andere voorstellingen, maar Circus Baudet krijgt de meeste aandacht, omdat Baudet het spelletje het beste snapt. Baudet breekt ook de vierde muur en richt zijn monoloog direct tot de media: in een verklaring wijt hij zijn val aan machinaties van de media, maar dat is natuurlijk onzin. Het fenomeen Baudet is helemaal niets zonder de media.
Val Baudet schuld van de media? Hij mocht jarenlang overal aanschuiven
De linkse media hadden de rechtse boeman nodig om te bewijzen dat hun geïnstitutionaliseerde revolutie tegen de reactionaire krachten niet voor niets is, want kijk maar, er zijn nog reactionairen in Nederland – en de rechtse en licht alternatieve media konden zich wel vinden in de strijd tegen het kartel. Baudet mocht dus overal aanschuiven, lekker met lavendel strooien in een niet-aflatende serie interviews en de fotogenieke dandy werd door fotografen nog meer opgepoetst en gretig gefotografeerd. Niet slecht voor een door het conservatorium en de serieuze wetenschap afgewezen dwarrel met een keldertje en wat volgelingen.
Meer over dit onderwerp: Baudet is artiest, geen leider
Ook de niet onterechte kritiek op fascistische invloeden en giftig complotgebazel van de partijleden die wat meer in contact staan met de realiteit en die politiek niet alleen zien als een groot theater, weet hij voorbeeldig naar zijn hand te zetten. Als een schmierende clown die na jaren in het circus precies weet wanneer hij over de bananenschil moet uitglijden, weet hij precies wanneer hij door de krokodillentranen heen moet klagen dat het allemaal de schuld is van de media en dat er een groot complot tegen hem gaande is, waarbij alle media – van GeenStijl tot de NOS – samenspannen om hem dwars te zitten.
De FVD-voorstelling gaat ongetwijfeld verder
De brave borsten die bij al deze media werkzaam zijn, richten allemaal braaf hun spotlights op Baudet om zijn jammerklacht te laten horen. Met een raar masochistisch genoegen laten we ons uitkafferen: hoe harder Baudet roept dat de media niet te vertrouwen zijn, hoe meer aandacht hij krijgt. Het doek van de eerste akte van het FVD is nu gevallen, maar de voorstelling gaat ongetwijfeld verder.