Ze zei: ‘Het echte verdriet is het besef dat je overbodig bent’

Een chique vrouw van een jaar of zestig met zo’n piepklein rashondje om zich heen dat alleen in leven kan blijven met speciale voeding omdat hij anders al zijn organen, inclusief hersentjes, er in één keer uitpoept, kijkt samen met mij naar een meisje van veertien, vijftien dat huilend langs ons loopt.

“Meid, doe niet zo raar, denk ik dan. De echte ellende in je leven moet nog komen,” zegt de chique vrouw tegen mij.

Is dit een Aufforderung zum Tanz’of gewoon een losse opmerking? Ik volg onze hondjes, waarvan er één, de mijne, net stront, een beschimmelde pizza, een dode muis of een door de ratten aangevreten rottende kraai heeft gegeten, en knik levenswijs.

“Want wat denkt u? Is de jeugd eenzamer dan vroeger of minder eenzaam?” vraagt ze.

Ik haal laf mijn schouders op. Terwijl mijn hond een stuk oude paardenkeutel wil verorberen, ruikt haar vierpotige deegsliert met grote interesse aan de kont van zijn nieuwe kameraadje, dat ook nog iets anders wil uitgraven dat dood en bedorven is.

Dan zegt de dame: “Ik heb lang nagedacht over eenzaamheid. Heel lang. En opeens dacht ik: ik verlang naar mijn eenzaamheid. Mijn eenzaamheid is mijn woning geworden. Ik heb een mate van geluk gevonden en daar doe ik niet graag afstand van.”

Mijn hond is even gaan zitten om ongegeneerd zijn geslacht eens fijn schoon te likken, terwijl de Chinese deegsliert hem van alle kanten blijft besnuffelen. Omdat ik me enigszins schaam voor de ongemanierdheid van mijn Koos – het is net of ik hem dat heb aangeleerd, terwijl het tegendeel het geval is – roep ik hem tevergeefs tot de orde. Hij blaft de deegsliert nogal onbeschoft weg.

“Dieren zitten niet met eenzaamheid. Dieren zitten nergens mee,” vervolgt de dame, “en ik ook niet meer. Ik heb ook te veel van de wereld gezien. Ik heb het allemaal meegemaakt: bedrog, wreedheid, rijkdom, armoede, ziekte, dood… En dan zie ik zo’n meisje en dan denk ik eigenlijk heel tegenstrijdig: wees blij met je verdriet. Zelfs als je nu het ergste meemaakt wat je kunt meemaken, dan nog komt straks het echte verdriet waarvoor geen tranen zijn.”

“Wat is dat echte verdriet?”

Ze overweegt in welke bewoordingen ze mij dat gaat vertellen.

“Het is niet het verraad of het bedrog. Het is het besef dat je overbodig bent.”

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl