Misschien moeten wij voorgoed afscheid nemen van Amerika

Natuurlijk ging Florida naar Donald J. Trump en barstte de paniek los. Ik volgde CNN, MSNBC, Politico, FoxNews, allemaal door elkaar, ververste Twitter gemiddeld twintig keer per minuut en discussieerde driftig in de Whats­Appgroep. Mijn vrienden en ik waren weer als vanouds aan het doordraaien. We zeiden dingen als ‘Maar let op de high propensity voters in Georgia’, ‘Kijk naar de ED turnout in PA’ en ‘Als de NPA’s voor Biden breaken met two to one, dan halen we de GOP ED-ceiling in’. Ik begreep opeens wel hoe mensen virusgekkies worden.

Maar de teleurstellende start bleek geen aankondiging van de ineenstorting van de Democraten, zoals vier jaar geleden. Er waren lichtpun­ten. Biden hield zich sterker in het mid­westen, won Arizona, als eerste Democraat sinds Bill Clinton in 1996. Hij pikte ergens nog een verdwaalde, maar belangrijke kiesman op. En daarom hoeft hij nu maar twee van de drie staten Michigan, Wisconsin, Pennsylvania te winnen. Met de miljoenen mail-stemmen die pas vanaf woensdag worden geteld, maakt hij nog steeds een goede kans.

Maar in zijn toespraak ging Trump weer een stapje verder dan eerder, al had hij deze zet eigenlijk al aangekondigd: “We willen dat al het stemmen stopt!” zei hij woensdagmorgen en hij verklaarde al te hebben gewonnen.

De Amerikaanse democratie blaast nu echt bijna haar laatste adem uit. Misschien kan ze nog net worden gered. 

In de ironie van de eeuw wist Trump trouwens in Florida ook de steun van veel latino’s te vergaren, maar laat dit het totaalplaatje niet vertroebelen: alleen de witte Amerikanen kozen opnieuw per meerderheid voor Trump.

De pijnlijke waarheid is dat je miljoenen witte Amerikanen kennelijk moet smeken om een héél klein beetje mededogen en solidariteit op te brengen voor hun niet-witte medemens en dan moet hopen dat het er echt nét genoeg zijn om een halve dictator weg te stemmen. 

Maar als dat de komende dagen al lukt, dan zal dat vooral zijn omdat net genoeg van hen mededogen opbrengen voor zichzelf, na de schade die de pandemie hen zelf heeft berokkend. Dus niet de migrantenkinderen in kooien, niet het vuige racisme en seksisme, niet de aanvallen op democratie en rechtstaat, niet het overduidelijke nepotisme, de corruptie, niet de vele plausibele aantijgingen van verkrachting en aanranding, nee: zelfs na al het smeken en alle destructie van menselijkheid, is het zelfmedelijden van de witte Amerikaan het beste waarop we mogen hopen.

Misschien verdienen ze Trump gewoon. Misschien moeten wij voorgoed afscheid nemen van Amerika. Maar eerlijk gezegd hebben we geen tijd voor die morele lesjes. Daarvoor heeft Trumps retoriek te veel invloed overzee.

Dus, de stemmen moeten worden geteld en al wint Biden straks maar met één kiesman verschil en eindigt deze nachtmerrie net zo nipt en vreugdeloos als hij begon: I’ll take it.

Johan Fretz is schrijver en theatermaker. Hij schrijft op woensdag en zaterdag een column voor Het Parool.

Reageren? j.fretz@parool.nl