Waarom Macron wel oorlogstaal moet uitslaan tegen islamitische leiders

Zie maar eens, als leider van een islamitisch land, genuanceerd te reageren op de gebeurtenissen in Frankrijk. Benadrukken dat president Emmanuel Macron heus niet alle moslims de oorlog verklaart, maar slechts de ‘islamistische separatisten’ manen tot kalmte en oproepen tot begrip voor het Franse standpunt? Dat is een politiek doodvonnis in landen als Turkije, Pakistan, Egypte – of waar dan ook in de moslimwereld, schrijft Robbert de Witt.

Dit gebeurt dan ook niet. Leiders als de Turkse president Recep Tayyip Erdogan (‘Macron moet zich geestelijk laten nakijken’) en de Pakistaanse premier Imran Khan (‘Macron maakt zich schuldig aan polarisatie die onvermijdelijk leidt tot radicalisering’) kiezen voor de confrontatie. Ze jutten hun burgers op door te suggereren dat de Franse regering oorlog voert tegen de gehele islam.

Tegelijk zijn het ook hun kiezers die daadkracht en krachtige uitspraken eisen van hun politici. Boze moslims gaan de straat op, verbranden Franse vlaggen of vegen hun voeten eraan af. Of ze willen geen Franse producten meer en roepen op tot een internationale boycot. Onverstandig voor politici om die luide stemmen te negeren.

Roep groeit om krachtiger optreden van regering

Toch is het aan de andere kant, in Frankrijk, niet veel anders. Na elke aanslag groeit daar de roep om krachtiger optreden van de regering tegen religieus extremisme. Thee drinken en oproepen tot dialoog, daarmee win je allang geen kiezers meer. Sprak Macron tijdens zijn verkiezingscampagne en bij zijn aantreden nog verzoenende woorden, inmiddels is dat ook voor hem een gepasseerd station. Met elk aanslag wordt hij feller en harder – ook omdat duidelijk is dat zijn vermoedelijke uitdager, de veel nationalistischer Marine Le Pen, hem zou kunnen verslaan bij volgende verkiezingen.

Je suis Charlie

Macron zag zich na de gruwelijke onthoofding van leraar Samuel Paty gedwongen een groots statement te maken en liet de gewraakte spotprenten over de profeet Mohammed projecteren op overheidsgebouwen. Daarmee sprak hij niet alleen steun uit voor de vrijheid van meningsuiting, maar schaarde hij zich vierkant achter de redactie van Charlie Hebdo, het weekblad dat eerder de spotprenten had gepubliceerd. De Franse staat en dit satirische tijdschrift vallen zo samen. Alsof de spotprenten over Mohammed uitdrukking geven aan de officiële opinie van het Élysée.