De presentatoren van Op1 zijn herkauwende koeien
“Paul de Leeuw en Astrid Joosten!”
“Nee, maar serieus, wie worden het?”
“Serieus: Paul de Leeuw en Astrid Joosten! Het nieuwe presentatieduo van Op1.”
Het was het antwoord op de vraag: “Wie denk jij dat de nieuwe presentatoren van Op1 worden?”
Nu is dat programma niet voor mij. Ik hou namelijk van het nieuws, van literatuur, van wetenschap en ik wil op de hoogte gebracht worden van nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen, van politiek. Ik wil geen onderwerpen die het resultaat zijn van wat ik al uitgebreid in de krant heb gelezen of op de radio heb gehoord – het maakt presentatoren tot herkauwende koeien, want wat heeft de gast meer te vertellen dan waar hij in de andere media langer de tijd voor kreeg? Verder wil ik nieuwe gezichten zien en ik wil verrast worden.
“We hebben vandaag leuke gasten bedacht. Eus, Jort, Peter R., Ab Osterhaus, Advocaat Boeventronie en de Lachende Kaak, Martijn Koning, die net zo grappig is als het matgrijze plafond in verzorgingshuis Zonsondergang.”
En nu komen ze met een nieuw presentatieduo Paul de Leeuw en Astrid Joosten.
Den Haag siddert… als een gillende keukenmeid en een sterretje in een ijsje. Toch een beetje vuurwerk.
Laten we hopen dat Paul z’n dubbelzinnigheidjes mooi weet rond te strooien en Astrid de vragen kundig voorleest, want dat kan zij.
Waarom ergert het mij?
Omdat je een uur zendtijd tot je beschikking hebt waar veel mensen naar willen kijken en je weet niets beters te bedenken dan een kopie van een kopie van een kopie van een kopie van iets dat ooit spraakmakend en origineel was. Elke redactie van een regionale krant is duizend maal oorspronkelijker dan dit programma.
Ondertussen vragen ze zich in Hilversum af: hoe komt het toch dat men een steeds grotere hekel krijgt aan de publieke omroep?
Publieke omroep? Voor welk publiek, vraag je je ondertussen af?
Ik geef toe, Op1 heeft elke dag een miljoen en nog wat kijkers. Ze kunnen met recht zeggen: ‘Wat lul je nou?’
Inderdaad, wat zever ik?
Maar we leven in een bijzondere tijd. Aan de wereld hangt een kort lontje. Wat fake is wordt echt en onzin wordt voor waar versleten. Ergens klinkt een bel en je weet niet of je aan dek van de Titanic staat.
Dan wil ik een reddingsboei of de juiste analyse.
Geen schmierende ballon en een pratende zuurstok.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl