‘Het is heus niet erg om in een Duits ziekenhuis terecht te komen’

Op tafel in het appartement van Peet en Frans de Graaf in Diessen ligt ‘Het Coronadagboek van ons mam’. Van dag tot dag beschrijft een van hun dochters hoe moeder zich anderhalve maand lang door de ziekte worstelde. ‘Het jaar 2020 zullen wij geen van allen ooit vergeten’, begint ze haar verhaal van hoop, spanning, verdriet en uiteindelijk blijdschap. 

De hoofdpersoon heeft het zelf nog niet gelezen. Te confronterend. “Nou ja, ik ben er een paar keer aan begonnen. Maar al snel sloot ik het weer. Je moet er klaar voor zijn om zo’n boekje te lezen.”

Ze is nog steeds herstellende. Twee keer per week fysiotherapie om weer in conditie te komen en nog eens twee keer vanwege haar frozen shoulder, opgelopen tijdens de coma. Toch is Peet de Graaf (63) een opgewekte verschijning. Ze staat zelfs positiever in het leven dan voorheen, zegt haar echtgenoot. Peet beaamt het. “Ik ben dolgelukkig dat ik goed ben geholpen. De artsen hebben mijn leven gered, voor hetzelfde geld was ik dood.”

Scènes van verwarring

Die artsen waren Duitsers. Wie had ooit gedacht dat ze op een dag over de grens wakker zou worden met om haar heen verzorgenden in schorten en met maskers op, die ook nog eens een andere taal spraken? De flarden die ze zich kan herinneren, zijn dan ook scènes van verwarring. “Het laatste wat ik wist, was mijn aankomst in het Tilburgse Elisabeth-TweeSteden ziekenhuis. Blijkbaar hoorde ik relatief bij de betere patiënten, ik kon nog worden vervoerd. In Duitsland voelde ik me alleen. Maar al snel berustte ik erin. Als ik maar beter werd. Terwijl ik het vooraf beangstigend had gevonden om in een vreemde omgeving te liggen.”

Voor de achterblijvers was het gekker, zegt ze. Frans: “Het hele ziekenhuis was daar in quarantaine. Zelfs met een gebroken been kreeg je geen bezoek. Een van onze dochters woont in Zwitserland en spreekt Duits. Zij werd dagelijks op de hoogte gehouden. Het was een geruststelling om van iedereen te horen dat de medische zorg in Duitsland zo goed is. Peet was in goede handen.”

Van 6 april tot 7 mei lag Peet in Krefeld. Eerst ruim drie weken op de intensive care, daarna nog een dikke week op een verpleegafdeling. Ze maakte de zeventigste verjaardag van haar man niet bewust mee, al was die 22ste april wel de dag dat ze voor het eerst weer tekenen van leven vertoonde. Frans: “Die dag kreeg ik telefoon uit het ziekenhuis. Hadden ze een videoverbinding gemaakt, zodat ik rechtstreeks kon zien dat ze wat bewoog. Dat was emotioneel. Het is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gehad.”

Haar verzorgers probeerden Nederlands met haar te praten

En tekenend voor de wijze waarop het verplegend personeel met Peet omging. Want hoe gebrekkig hun uitspraak ook was, haar verzorgers probeerden Nederlands met haar te praten. “En toen ik op de verpleegafdeling lag, kwam de ic-arts naar me toe. Hij wist dat Frans zeventig was geworden en kende de namen van onze kinderen. Dat is niet gewoon, toch? Ze hebben daar enorm hun best voor mij gedaan, waren erg lief. Ik ben dolgelukkig dat ik daar geholpen ben.”

Nu Nederland in de tweede golf is aanbeland en Duitse ziekenhuizen opnieuw in beeld komen, raakt vooral Frans soms weer geroerd. De burenhulp grijpt hem aan. “Duitsland heeft zelfs alle kosten voor de Nederlandse patiënten gedragen. Dat vind ik bijzonder. Het is mooi dat landen elkaar op zo'n manier bijstaan.”

Wat Peet en Frans maar willen zeggen: het is heus niet erger om in een Duits ziekenhuis terecht te komen dan in een Nederlands. “Het gaat erom dat je beter wordt. Wij kijken met een heel goed gevoel terug op de zorg. Laat dat een geruststelling zijn voor degenen die nu overgeplaatst zullen worden."

Lees ook:

Hoe houdt het ziekenhuis het hoofd boven water?

Bij de eerste golf kon het Maasstad Ziekenhuis de Brabantse collega’s helpen. Nu ligt het zelf in een brandhaard.