Catharina wil nooit meer de bruiloft van vrienden fotograferen

"Daar stond ik dan, in de keuken een komkommer te snijden. Op dat moment vroeg ik me echt af: waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Ik was daar aan het werk als fotograaf, waarom stond ik dan nu mee te helpen met de hapjes? Het antwoord wist ik al. Omdat de bruid met wie ik bevriend was mij dat gevraagd had. En dat is het nadeel van fotograaf zijn op de bruiloft van bekenden: voor je het weet heb je dubbele taken, zoals dus de komkommer snijden op de coronaproof thuisbruiloft. Automatisch ga ik er dingen bij doen, omdat ik het bruidspaar ken.

En ik voel me toch altijd al zo verantwoordelijk. Ja hoor, ik hou wel op de wc de jurk van de bruid vast. Of die keer dat ik op het trouwfeest van mijn neef blijkbaar ineens ook was gebombardeerd tot ceremoniemeester. Voor iedereen was ik het aanspreekpunt. De catering vroeg aan mij of ik het echtpaar wilde zeggen dat het eten eraan kwam. Wat ik ook braaf deed. Of die keer dat ik een partytent hielp opzetten. Ook heb ik geholpen haren in te vlechten van bruidsmeisjes. Als bevriende fotograaf word je overal bij betrokken. Leuk, maar ook vermoeiend en tijdrovend. Daarom betwijfel ik of ik ooit nog de bruiloft van vrienden wil vastleggen."

"Mijn liefde voor fotografie begon op mijn vijftiende, toen ik in safaripark De Beekse Bergen een bijbaantje had waarbij ik bezoekers bij aankomst op de foto zette. Dat vond ik geweldig. De sfeer was altijd vrolijk omdat mensen een dagje uit waren. Ik ben creatief aangelegd en vond het tof om mensen mooi vast te leggen en hen met die foto een leuke, blijvende herinnering aan de dag te geven. Als zij er blij mee waren, was ik dat ook.

Deze bijbaan smaakte naar meer, dus na mijn middelbare school wilde ik de creatieve kant op. Ik ging naar de fotovakschool en voelde al op de eerste dag: hier zit ik op mijn plek. Vier jaar geleden studeerde ik af. Via via kreeg ik als zzp’er steeds meer klussen, bijvoorbeeld als schoolfotograaf of fotograaf voor een webshop. Ik werk veel met de speciale effecten van zonlicht, en dat sprak klanten aan. Mensen weten mij inmiddels te vinden, ook om hun bruiloft vast te leggen. En dat geldt dus ook voor kennissen en vrienden."

Inzoomen op de emotie

"Begrijp me niet verkeerd; ik vind het heerlijk om bruiloften te fotograferen. Als fotograaf ben ik de hele dag aanwezig en krijg ik echt een band met het bruidspaar. Je voelt de spanning van het stel en de ontlading bij het ja-woord. De taart, de jurk, de blijdschap, de emoties die loskomen op zo’n dag… Dat maakt bruiloften heel bijzonder en het is een eer om erbij te mogen zijn. Het lastigste is het schakelen op zo’n dag. Als de bruid met haar vader naar de ceremonie loopt en wordt 'weggegeven' aan haar toekomstige echtgenoot, wil ik daar een foto van maken. Maar op dat moment wil ik ook inzoomen op de emotie. Soms komt alles tegelijk en heb ik eigenlijk vier camera’s tegelijk nodig. Dat maakt bruiloften uitdagend om te fotograferen.

Vier jaar geleden mocht ik mijn eerste bruiloft fotograferen, van vrienden die gingen trouwen. Het was een kleine bruiloft van acht gasten overdag en dertig personen in de avond. Ik was er al om acht uur ’s morgens, zodat ik de bruid kon fotograferen terwijl ze zich klaarmaakte. Maar waar ik niet op had gerekend, was dat het feest tot twee uur ’s nachts zou duren. Ik was kapot. Als beginnend fotograaf had ik onderschat wat er allemaal bij komt kijken, zeker omdat ik ook best weinig betaald kreeg. Want dat is ook het geval met vrienden: ze willen een vriendenprijs. Die eerste bruiloft kostte me zoveel tijd, dat ik er bijna zelf geld op moest toeleggen."

"Wat me ook opvalt aan het fotograferen van bevriende bruidsparen: ze voelen zich vaak een uitzondering. Zo had ik een bevriend stel uitgelegd dat de levering van de foto’s zo’n acht tot tien weken zou duren – er gaat immers veel tijd zitten aan het bewerken van honderden foto’s. Twee dagen later hing de kersverse bruid al aan de telefoon: waren de foto’s al klaar? Toen ik opnieuw uitlegde dat het een paar weken zou duren, zei ze: 'Maar ben ik dan geen uitzondering?' Dat is dan geen leuk gesprek dat ik moet voeren. Een bruiloft is als fotograaf hard werken en bij vrienden ligt de lat nog hoger, want ik wil ze niet teleurstellen of iets doen wat de vriendschap schaadt. Ik wil geen vrienden verliezen omdat ik in hun ogen mijn werk niet goed doe.

Vaak zeggen bevriende bruidsparen dat ik alleen maar van de ceremonie wat foto’s hoef te maken en een paar van het feest. En dat ik verder ook gewoon gast ben en van de avond kan genieten. In de praktijk komt daar weinig van terecht. Op het feest ben ik bekaf en kan ik niet dansen maar alleen uitgeteld op een stoel zitten. Wat ik ook jammer vind, is dat ik de mooie, ontroerende momenten altijd door een lens zie en steeds heen en weer aan het rennen ben, in plaats van in rust van het moois te genieten. Plus: zelf sta ik natuurlijk nooit op de trouwfoto’s, en dat is weleens jammer."

"Een voorval dat veel indruk maakte, was een bruiloft van vrienden die drie weken voor de dood van mijn vader plaatsvond. Mijn vader overleed plotseling, en het lukte me door de omstandigheden niet om de foto’s binnen de beloofde twaalf weken te leveren. Dit legde ik het bruidspaar uit, maar ze toonden weinig begrip en wilden niet alvast betalen. Ik had helaas geen aanbetaling gevraagd. Weer een wijze les voor mij, dat doe ik sindsdien dus wel altijd.

Nadat ik de foto’s met enige vertraging in goed vertrouwen had gestuurd – het waren immers vrienden, ze zouden toch heus wel betalen - werd het bedrag nog steeds niet gestort. Toen kreeg het echtpaar ook nog een belastingaanslag die ze echt eerst moesten betalen, waardoor ik weer op mijn geld moest wachten. Uiteindelijk heeft het acht maanden geduurd voor ik uitbetaald kreeg. Dat zijn echt geen leuke dingen, en al helemaal niet als het hierbij om vrienden gaat. Overigens heeft onze vriendschap dit gelukkig wel overleefd."

"Zeg nooit nooit, maar ik ben wel voorzichtiger geworden met het werken voor vrienden. Ik doe het liever niet, het kost me te veel stress. Ik ben gewoon liever een zorgeloze gast op hun feesten en partijen. En dan kan ik me richten op wat ik het liefste doe, zoals het fotograferen van make-overs. Mensen mooi op de plaat zetten en de lichtjes in hun ogen zien als ze de foto’s op mijn camera bekijken. Dat ze denken: 'wow, ben ik zo knap?'"